Moulin Blues Festival – Ospel
Vrijdag 4 mei 2018
Moulin Blues is natuurlijk een must voor elke zichzelf respecterende blues-liefhebber. Wat ik in de regel als metalhead niet echt ben. Maar laten we eerlijk zijn, er zijn raakvlakken genoeg tussen beide genres, iets dat geen uitleg meer behoeft. Vol goede moed trok ik dan ook naar het Limburgse platteland, voor een onvervalst dagje dampende blues en alles wat in de buurt ervan komt.
Zon, de geur van bier en andere levensgeneugten én lekkere muziek: de basis-ingrediënten voor een topdag. Wat dat betreft kan er dan nog weinig stuk. Wat me wel al direct opviel, vanaf het begin: ik had meer bezoekers verwacht. Maar goed, het is meivakantie, dus dat kan, de blues is echt niet aan het uitsterven, beste kerel! Nog wat algemene indrukken. Een hele dag blues is wat veel van het goeie. Althans, zo ervaar ik het. De variatie ontbreekt, er wordt te weinig geëxperimenteerd en de meeste optredens ontaarden in voorspelbare happenings. Is de blues dan toch een béétje aan het uitsterven? Dat mag ik niet hopen, want het blijft uiteraard een “koningsgenre”. Maar toch … je vraagt je af waar de Johnny Winters van deze wereld zijn gebleven. Waar de minder uitbundige, maar des te oorspronkelijker, intenser en soberder vertolkers zijn gebleven van het niveau van een John Lee Hooker of Muddy Waters. Natuurlijk, in de diverse optredende acts hoor je rockabilly, soul, latino, roots, een vleugje Texas hier, een vleugje Mexico daar en nog veel meer voorbij komen. Maar echt tergend spannend wordt het nergens. Erg? Niet echt, want voor de gemiddelde festivalbezoeker blijft het genieten. Waarbij ik me wel af vraag welk deel van het publiek nou echt puur voor de muziek komt. Een kwart? Zoiets, schat ik. En daar is niets op tegen.
De optredens
Ik hoop niet dat ik de lezer nu al heb ontmoedigd, want het was natuurlijk niet allemaal kommer en kwel. Verre van dat. Je ziet en hoort op zo’n dag verrekte goeie muzikanten aan het werk. De band van Ian Siegal bijvoorbeeld, met een beest van een gitarist in de persoon van Dusty Ciggaar. Man, man, wat een power en subtiliteit tegelijk. Ian zelf stond er wat dat betreft maar een beetje verloren bij, en de communicatie tussen hem en de bandleden was nou ook niet echt sterk te noemen. Met een wat rommelige performance van de headliner als resultaat. En dan zo’n jongen als Paul Benjaman. Zo gauw deze man met zijn slide van leer trekt, springen de tranen je spontaan in de ogen. Op de vrijdag doet hij het als begeleider van de Chris Blevins Band, zaterdag mag hij met zijn eigen band aan de slag. Wat de Chris Blevins Band betreft: twee optredens in de kleine tent: het ene optreden een verademing, het andere een kleine teleurstelling. Kan gebeuren. En dan was daar de omvangrijke verschijning van Bette Smith. Bette, uitgedost met een kolossale afro, wordt momenteel bejubeld als de leidster van een nieuwe soulgeneratie. Of dat terecht is kan ik niet goed beoordelen. Haar ontvangst hier had in ieder geval wel wat uitbundiger gemogen. Als we het daar toch over hebben: veruit de meeste respons van het publiek kreeg Jonn “Del Toro” Richardson. De Texaan met Mexicaanse roots liet er geen gras over groeien. Wij zijn hier om iedereen en alles in te pakken, niets meer, niets minder! Die attitude werkte, want het publiek ging massaal uit z’n bol bij de vermenging van blues, rock, country en een toefje Motown. Ook een eervolle vermelding verdient de werkelijk machtige stem van Mike Ledbetter, die een uitstekende aanvulling vormt op de hemelse klanken van stergitarist “Monster” Mike Welch, een man die als 13-jarige al de bijnaam “Monster” kreeg van niemand minder dan Blues Brother Dan Aykroyd (voor wat het waard is).
Conclusie: een fijne dag op een fijn, sfeervol festival, wat toch wel iets van een Mekka voor de onverbeterlijke blues-fanaat is en blijft. En waar twee minuten stilte (vanwege de Dodenherdenking) een ietwat vervreemdend effect teweeg bracht. Of ik het nog een keer ga doen? Als Johnny Winter of John Lee nou uit de dood verrijst, wie weet.
Line-up Moulin Blues 2018
Grote tent: LaVendore Rogue(heb ik helaas gemist), Jonn Del Toro Richardson, Bette Smith, Doghouse Sam & His Magnatones, Monster Mike Welch & Mike Ledbetter, Ian Siegal Band.
Kleine tent:
The Bluesbones, Chris Blevins Band(2 optredens), Hamish Anderson(twee optredens).
Verslag : John Janssen
Foto’s : Dave van Hout
Moulin Blues Festival (Ospel) 04/05/2018
204
vorig bericht