De term geoliede machine heeft een nieuwe naam. Die naam is, niemand zal het verrassen, Jerry Cantrell. Wanneer Jerry opkomt en de band begint te spelen is het duidelijk dat we vanavond een band te zien krijgen die uitstekend op elkaar ingespeeld is. Centraal in de spotlights staat de man achter Alice in Chains zelf. Zijn gitaarspel is net zo flexibel als zijn stem. Hij tovert zware logge ritmes uit zijn elektrische gitaar alsof het niks is. Hij weet dit net zo makkelijk af te wisselen met melodieus swingende grooves. Dat Jerry onmiskenbaar verbonden is aan Alice in Chains is ook in zijn solowerk te merken. Opener Psychotic Break is daar al een overtuigend bewijs van. Dat Jerry Cantrell vanavond ook Alice in Chains nummers speelt wordt duidelijk bij het tweede nummer van de avond. Wanneer Them Bones uit de speakers knalt gaat het publiek compleet uit zijn dak. Dat de band later nog Man in the Box, Down in a Hole, Would?, It Ain’t Like That en Rooster speelt maakt het feest compleet. Greg Puciato (ex-Dillinger Escape Plan) heeft de ondankbare taak Layne Staley te vervangen. Hij doet het best OK maar voor mij, als iemand die het magische concert van Alice in Chains in 1993 in Noorderligt Tilburg heeft bijgewoond, is dit het toch net niet helemaal. Feit blijft echter dat de nummers er bij het publiek ingaan als zoete koek. Het is natuurlijk heerlijk meezingen en schreeuwen op deze bekende nummers.
In die zin krijgt het uitstekende solowerk van Jerry Cantrell wat minder respons van het publiek. Niet dat de nummers niks teweeg brengen maar het is net een beetje minder. Na zo’n veertig minuten spelen zonder contact te zoeken met het publiek en erg weinig pauzes tussen de nummers zegt zelfs Jerry er wat van. De boodschap is om niet zo bescheiden te zijn, het is immers een rockshow. Dat is niet aan dovemansoren gericht. Het publiek maar ook de band zit daarna wat losser in de wedstrijd. Inmiddels zijn dan al nummers als Vilified, Afterglow, Atone en het swingende Cut You In gepasseerd. Het maakt duidelijk dat alles uitstekend op elkaar afgestemd is. De muzikanten, het geluid en de sobere maar zeer effectieve lichtshow. Alles staat in dienst van de muziek die gespeeld wordt en Jerry Cantrell in het bijzonder. Hoewel ook opvalt dat hij niet al het solowerk op zich neemt. De samenzang tussen Jerry, Greg maar ook de gitarist en bassist is een van de hoogtepunten van de avond. Perfect gedaan. Het rustige maar oh zo mooie My Song zorgt voor een kippenvel moment. Met Off The Rails, het aanstekelijke en centrale nummer van de tour I Want Blood gaan de remmen, ondanks de depressieve dip op It Comes en het swingende van Angel Eyes, weer los. De band laat pas los bij de afsluiter van de avond, Rooster. Op dat moment is het publiek zo in extase dat Jerry Cantrell en zijn band weten dat het goed was.
Opgewarmd worden we met het uit Hamburg afkomstige Velvet Rush. Centraal op het podium staat zangeres Sandra Lian in haar opvallende outfit. Toch maakt ze vooral indruk door haar stevige en ruige rockstem. De bassist, drummer en gitarist rocken daar lekker omheen. De drummer en bassist leggen een stevige basis voor de gitarist om daar mooi overheen te soleren. Bij elkaar weet de band een fijne rockshow neer te zetten. Enige probleem is dat het publiek de band niet kent maar voor het overige weten nummers als Euphoria en Fire Spirit te overtuigen. In het kader van ‘it’s only rock ’n roll but I like it’ best een aangename show en een uitstekende opwarmer voor het hoofdprogramma van vanavond.