Het is goed zes jaar geleden dat Beaten by Hippies zijn debuutalbum uitbracht, maar good things come to those who wait. Deze band heeft de tijd genomen om te evolueren, maar vooral om te groeien. Sidetracked in El Paso is niet één, maar ineens twee of drie stappen vooruit.
De ingrediënten van deze Belgische band zijn nog grotendeels hetzelfde als op het debuutalbum uit 2019: stoner/desertrock, een beetje space/cosmic en wat fuzzy psychedelica. Op dit nieuwe full album is er wel vaak tijd en ruimte voor een terugkeer naar de basis en dat lijkt bluesrock te zijn. Dat is de basis van heel wat genres, maar op Sidetracked zit het vaak in de songopbouw en akkoorden, of toch meer dan vroeger. Voorts zitten er nog meer dan genoeg denderende stoner-ritmes, spacey psych en dilettante fuzz in om de fans van elk van die genres tevreden te houden.
De groei van deze band zit op heel wat terreinen (songs, perfect gedoseerde backings, solo’s, ritmes met kleine accentjes, productionele keuzes, refreintjes, ….). Misschien het belangrijkste is de sprong die zanger Stephane nam. In 2019 leek hij misschien nog wat zoekende naar zijn plek in het totaalgeluid van Beaten By Hippies, maar hier gaat hij veel meer uit van zijn eigen sterktes, zonder de grenzen op te zoeken van zijn bereik en volume. Ook de lyrics zijn een stuk matuurder en de band komt als geheel een stuk sterker voor de dag.
De songs dan. Born In The 80’s is een heel catchy tune met heel wat jaren ’80-clichés in de lyrics en in de muziek, maar het werkt voor elke seconde van deze track. Roar is lekker cosmic. The Fall heeft een heel opvallende intro met strijkers om een ballad in te zetten. Beaten By Hippies raakt heel wat muzikale genres aan, maar doorgaans geen genres waar je strijkers bij verwacht. Mooi dat ze toch deze gok gewaagd hebben. En mooi dat de strijkers niet enkel voor de intro ingezet worden maar dat die ook verderop in de track opduiken. Wat een prachtige ballad is dit geworden. Een beetje triest, maar toch met power. Klik zeker eens op de video onder deze review. Dat worden dan de beste vier minuten van vandaag.
Dark And Stormy heeft in de intro en verderop een beetje het parlando van een Jim Morrison, afgewisseld met massieve brokken desertrock. Easily is – naast In Better Days en het knap opgebouwde Filter – één van mijn favorieten op dit album, met even een orgeltje dat wat aan dat van Robby Krieger doet denken. Dat zijn al twee referenties naar The Doors in evenveel nummers. The Long Way gaat mij wat te traag. Het bluesy ritme volgt de lyrics, maar dit is voor mij de omweg te ver, misschien omdat het ‘massieve’ stuk zo laat invalt. Een heel rake gitaarsolo maakt nog veel goed.
Sidetracked in El Paso is alles bij elkaar een heel gevarieerd album. Deze band is niet vies van buiten de lijntjes kleuren en dat doen ze zelfs met een passie. Vaak levert dat een stuurloos schip op dat maar wat rondjes draait en in geen enkele haven toekomt, maar hier is het een meerwaarde.