Geen prettige boodschap; het einde der tijden, Doomsday komt er aan! Vorige week heb ik ze nog live mogen meemaken (en het nieuwe album reeds kunnen scoren). Hier had ik het gedreven Lies en de allesvernietigende muzikale wervelstorm Total Annihilation (dat zijn titel waardig is) al live mogen beleven. Indrukwekkend was het optreden weer en de nieuwe plaat is al veel gedraaid in de afgelopen dagen.
Eerder dit jaar bracht de band al het lichtvoetiger I Just Want To Be A Sound, wat vergeleken bij eerder werk toch een beetje een buitenbeentje was. Met deze nieuwste gaan ze dan toch weer helemaal de andere kant op. Eigenlijk hadden ze met hun Rough Times uit 2017 al eerder een inktzwart scenario in muziek uitgewerkt, maar nu doen ze het nog eens dunnetjes over. Ditmaal bij vlagen nog harder en nog overtuigender, mag ik wel zeggen. Daar waar de band live zo massief als een loden deur is, kun je gelukkig op de plaat wel die nuances en heel mooie details horen; is zo vanuit de luie stoel wel prettig en kan ik ook echt van genieten. Direct in opener Lies kan je al die verfijning in het gortdroge en kale staccato versus de gedreven, galmend, doorhalende stukken, helemaal doorleven, met als toetje die knijpende gitaarlicks en vlijmscherpe wah-solo over die gelaagd galmende en golvende Hawkwind-achtige drive. Sommige details had ik dus live echt helemaal gemist. Veel meer van dat lekker spacy rockende komt daarna voorbij, waarna toch net weer andere en iets lichtere kost opduikt, met het bijna poppy rockende Stick It, dat wel wat heeft van een mix van teenybobber spacerock en eighties electropop. Met You Me Apocalypse begint dan de aanloop naar steeds heftiger muzikale taferelen, die zijn climax beleeft met de kneiterharde afsluiter Total Annihilation.
Deze plaat doet me qua persoonlijke beleving soms aan Painkiller van Judas Priest denken; zo’n onverwachte, loeihard knallende plaat, waarmee een band zich opeens weer even met heel veel overtuiging op de kaart zet. We zijn weer helemaal wakker en bij de les!