Twee jongens die hun droom uit de kindertijd waarmaken en muziek gaan maken. En dan ook nog eens met een debuutalbum komen die de wetten van de gevestigde progressieve rockmuziek aan alle kanten tart. We hebben het over het album The Approbation. We schreven er destijds het volgende over:
“The Approbation is een briljant debuutalbum. Een album dat het product lijkt te zijn van het lot van twee vrienden. En het lot heeft naar mijn idee nog veel meer voor het duo in petto, want dit album is echt progrock op het hoogste niveau.”
Twee jaar later is er dan de opvolger. Tenminste….het nieuwe album Waving At The Sky kan gezien worden als de prequel van het debuut. Tekstueel is dit conceptalbum niet een verhaal om vrolijk van te worden. Het is gebaseerd op een gebeurtenis in Noorwegen waarbij twee buren hun eigen kinderen mishandelen en daarna elkaars kinderen. Stukken uit de rechtzaak zijn te horen in het intro en de afsluiter. Simon Bergseth en Martin Utby hebben de gehele gebeurtenis toen niet helemaal meegemaakt, omdat ze te jong waren op dat moment, maar met hun eigen realiteit met dochters en familie was het een zaak die hen raakte en input gaf voor dit nieuwe album.
Ik moet zeggen dat het album me niet meteen triggerde muzikaal gezien, hoewel ik die verwachting wel had. Misplaatst misschien, maar gevoelens zijn niet altijd te sturen. De kracht echter zit in de enorme aantrekkingskracht die het album uitstraalt. Avkrvst heeft de gave om je mee te zuigen in hun progressieve geluid. De opener Preceding opent wel heel lekker. Het is een beetje funkyprog. Het tweetal, dat trouwens bijgestaan wordt door bassist Ostein Aadland, gitarist Edvard Seim en toetsenist Auver Gaaren, speelt met ritme en melodie. Het is een glijdende melodielijn die steeds terugpakt op de basismelodie. Het is muzikaal kunstschaatsen met aan het einde een heerlijk stuk progressieve rock. Het daaropvolgende The Trauma heeft een opzwepende progressief karakter. Het duurt ruim twee minuten voor de zang invalt na een innemend stuk gitaarspel. De zang is ietwat lijzig, maar helder en spreekt zeer tot de verbeelding. Ergens moet ik aan Muse denken, maar dat is een verre hersenspinsel in het onderbewustzijn. De progressieve basis is sterk neergezet en naar het einde toe bedient Avkrvst zich nog even van een verse portie grunten.
Die grunt wordt gelukkig vaker ingezet en vormt een krachtige impuls voor het geregeld melancholische karakter van de muziek van Avkrvst. Bijvoorbeeld in het gevoelige Families Are Forever en de afsluiter en titelnummer Waving At The Sky. Beide composities worden daarbij gekenmerkt door een grote diversiteit aan accenten. De variatie viert hoogtij, maar het blijft allemaal erg organisch aanvoelen. Zoals het hele album dat eigenlijk van voor naar achter beluisterd moet worden, omdat composities in elkaar lijken over te lopen op een subtiele manier.
Desalniettemin zondig ik dan toch om de afsluiter eerst van commentaar te voorzien. De melancholie is in grote mate aanwezig bij de start van de compositie. Langzaam bouwt Avkrvst op naar een meer krachtig geluid, terwijl die gevoelige snaar continu beroerd blijft. Na vier minuten is er dan de omwenteling en krijgt het geheel een wat onheilspellend karakter. Dit wordt gevolgd door een ritmeoffensief binnen een progressieve basis. De band neemt de ruimte en de tijd om de spanning op te bouwen en je mee te zuigen in de slipstream. Drum en riffs spelen haasje over om uiteindelijk weer terug te geraken bij de basismelodie van de compositie. Naar het einde toe is de muziekervaring als een warm bad waar je heerlijk in kunt dobberen en verder mag mijmeren.
Dan weer terug naar het centrum van het album met Conflating Memories waarin het ritme als een metronoom de muzikale klok van beweging voorziet. Avkrvst heeft aan slechts een eenvoudig drumgeluid en een dromerig zanggeluid (a la Dream Academy) genoeg om te overtuigen. Het blijft allemaal een beetje mistroostig op een fijne manier, terwijl de compositie is zijn vorm van oppervlakkigheid ook weer hypnotiseert. De gitaarsolo past in dit plaatje, stabiel met het basisritme op de achtergrond. The Malevolent borduurt verder op Conflating Memories maar gaat daarna toch zijn eigen kant op. Voor de gelegenheid hebben de jongens Ross Jennings (o.a. Haken) bereid gevonden om mee te doen. Het is bijna vier minuten fijne progressieve rock dat de klock slaat en met Ghost Of Yesteryear wordt het verder vet uitbebouwd. De melodie is uit the Malevolent komt in het begin weer terug waardoor het geheel als vanzelf doorloopt. Het is verder goed toeven voor de liefhebber van progressieve rock op een manier die ook bij Riverside langskomt. Wisselingen alom zonder dat het een complex stuk muziek wordt. Het blijft goed lopen en blijft je raken. Het einde loopt dan weer geruisloos over in Waving The Sky.
In het begin moest ik even wennen aan het nieuwe album, maar zoals veel albums binnen het progressieve genre heeft het tijd nodig om de schoonheid te laten ontluiken. Clichés met wijn, whisky en rozenknoppen zal ik niet gebruiken, maar clichés komen niet uit de lucht vallen. Het wordt toch tijd dat Avkrvst alles ruimschoots live gaat presenteren.