Beyond Remains – Unleash The Violence

We zijn in de voorlaatste maand van het jaar en dat blijft altijd wel een mooi punt om even terug te kijken naar wat de revue is gepasseerd op albumniveau. Onvermijdelijk kom je dan altijd weer albums tegen die een soort op de plank zijn blijven liggen, maar toch wel de moeite van het beluisteren waard zijn. Half juli kwam bijvoorbeeld het album Unleash The Violence van het Franse Beyond Remains uit.
Vanuit de biografie zijn er veel genres die worden aangestipt in de omschrijving van het album. Daar ga ik dan lekker in mee, hoewel de basis op Unleash The Violence gewoon pure rock is. Rock waarbij ik soms moet denken aan het geluid van Avenged Sevenfold of The Very End. Wanneer je daar het stemgeluid van Living Colour en de grunt van Trivium aan toevoegt heb je een aardig samenvatting van het album te pakken.
Uiteindelijk gaat het om de beleving bij een album en die beleving is positief. De combinatie van het hese stemgeluid met de diepe en sterke grunts (en dat allemaal vanuit één persooon) is netjes en evenwichtig toegepast en vult elkaar mooi aan. In I’ll Watch You Die is dat mooi ingebed in een stevige rockbasis met een prettig ritme. Gaandeweg komen er leuke interventies in de compositie die uiteindelijk uitmonden in een fraaie gitaarsolo. Dat spelen met ritmes past wel in de blauwdruk van Beyond Remains en hoewel het vaak wordt toegepast op verschillende momenten is het niet storend of irritant, maar klinkt het juist fris en gedurfd.
Het is vooral de goede vibe, bijvoorbeeld in Kill The Hunter, die je meeneemt op de Franse reis. Kill The Hunter kent een sterke versnelling en grooved zichzelf naar een strak einde toe. Bij Head For Disaster, dat sterk neigt naar Avenged Sevenfold, is het een mooi tussenstuk dat de aandacht houdt. Het riffgeluid heeft ook in Play_Pay een goede groove die verder in een heavymetalsetting ontkiemt.
Fall From Heaven is dan weer lekker zwaar en daarnaast melodieus ingezet maar ook hier schuwt Beyond Remains het spel van ritmes niet. In The Riot lijkt zelfs een complete stijlwisseling naar voren te komen. Zoals gezegd is dit wel prettig en weet Beyond Remains ook in We’re Tired Out juist de variaties binnen de basismelodie netjes golvend in goede banen te leiden.
Aan het eind van het album weet de band me nog even te verrassen met Disposable Lives. Een beetje meer tempo, een aantrekkelijk geluid dat aardig mainstream aandoet en daarmee doet denken aan Papa Roach. Aantrekkelijk, opzwepend en vooral een compositie die menig publiek kan doen springen.
Het eerste album in de rij dat even achter gebleven is, is misschien niet het beste album van het jaar, maar de rock van Beyond Remains is wel heel prettig om te beluisteren en de samenwerking van clean vocals en grunts is heel sterk en goed aanwezig op Unleash The Violence. Het is dan ook altijd weer verwonderlijk hoeveel herrie drie heren kunnen maken.