Bloodred Hourglass is een Finse metalband die aanvankelijk thrash-/groovemetal speelde. Langzaamaan is dat geëvolueerd naar een meer moderne variant van de melodische metal waarbij ze elementen uit diverse genres hebben toegevoegd aan hun eigen geluid. Dit heeft voor 2025 geresulteerd in het album We Should Be Buried Like This.
Een album dat ikzelf als zeer vermakelijk kan beschouwend. De tien nieuwe composities zijn gebouwd rond de kernwaarden van de moderne melodische metal en die pijler zorgt ervoor dat de rest er mooi omheen past.
Voor de opener The Crown Is Permanent maken ze gebruik van de nodige techno-elementen op de achtergrond en dat aspect met een aanstekelijk ritme zorgt er mede voor dat ik bij het beluisteren moet denken aan bands als Electric Callboy of We Butter The Bread With Butter. Feit is dat de muziek van Bloodred Hourglass door het aanstekelijke karakter snel aanspreekt en lekker blijft hangen. Dat is geen toevalstreffer want met Dance Of The Dandelions gaat het tempo wel omhoog, maar zorgt een prettig ritmische groove dat het blijft hangen en lijkt daarmee ook op Chasing Shadows dat eenzelfde blauwdruk heeft en dan weer geplaatst worden in de hoek van Children Of Bodom.
De single Shun The Limelight is ten aanzien van een aanstekelijk karakter wel het hoogtepunt op het album. De melodie is goed en pakt meteen bij de eerste maten, daarbij kent de compositie een sterk couplet ondersteund door een ferme muzikale basis en dat loopt automatisch over in een refrein dat je gewoon dwingt om te bewegen.
Ergens ligt het op een grens van melodische deathmetal en die grens gaat de band over in We Should Be Buried Like This dat in een rap tempo op de luisteraar wordt afgevuurd. Ten aanzien van de zang moet ik soms denken aan KoRn, maar in het refrein zijn er overeenkomsten met de melodische deathmetal van Genus Ordinis Deï. De wending halverwege is het breekpunt met een fijne breakdown.
En zo speelt Bloodred Hourglass geregeld met invloeden en inspiratiebronnen. Soms schurkt het tegen een zwaarder karakter aan zoals in God Has Favourites dat verder mooi gesierd is met toetsenspel en een innemend karakter heeft. Soms is het wat luchtiger, zoals in Mirage en past het mooi in het straatje van Eluveitie dat gemixt wordt met accenten van Annisokay.
En zo mag ik dus concluderen dat het nieuwe album van Bloodred Hourglass heel vermakelijk is. Het past nagenoeg in ieder metalstraatje en weet wel wat potten te breken. Het is niet grensverleggend of nieuw, maar over de hele linie is het een fijn album om te beluisteren.