Death Alley – Live At Roadburn

Drie kwartier virtuoos gitaarspel, live gespeeld op het Roadburn festival.
In 2014 mocht Death Alley het prestigieuze underground festival al een keer openen, in 2016 kwamen ze terug, en hoe. Samen met gastgitaristen Ron van Herpen (Astrosoniq, ex-The Devil’s Blood) en Jevin de Groot (Muhr) wordt er naar hartenlust gemusiceerd en gesoleerd. Het is de eerste officiële live registratie van de band die de weg naar de winkels vindt. Het album begint met een zeven minuten durende versie van It’s On, een cover van Selim Lemouchi. Hierna volgt het instrumentale 666666, dat maar liefst uitgesponnen wordt over acht en een halve minuut, en dat voor een instrumentaal nummer op een festival. Het nummer is één grote jamsessie, en voor de echte liefhebber een stuk om van te smullen. Feeding The Lions is het laatste nummer op kant A van het album, de B-kant van het vinyl wordt volledig gevuld door een ruim twintig minuten durende versie van Supernatural Predator.
In het begeleidend schrijven steekt Walter Hoeijmakers van het Roadburn Festival zijn mening niet onder stoelen en banken. Vol lof, met veel superlatieven weet hij te verhalen over hoe enthousiast het voltallige publiek bij het concert van Death Alley stond te genieten, inclusief hijzelf. Het was zelfs zo dat Hoeijmakers de tijd nam om het volledige concert mee te maken, terwijl hij daar normaal gesproken tijdens het festival nooit tijd voor heeft. Man, wat een set stond de band daar weg te geven. Herinneringen aan vroege jaren zeventig concerten van Allman Brothers Band, Grand Funk Railroad en Grateful Dead komen in zijn gedachten langs, en dan vooral met het idee dat bezoekers van toen een zelfde soort gevoel hadden als hij nu tijdens dit concert heeft.
Het moge duidelijk zijn, dit is een unieke en fantastische live opname. Het portretteert de band op een eenzaam hoogtepunt en er zullen na het beluisteren van deze vier nummers zeker meer liefhebbers en fans van de band bijkomen. En terecht!