Death Angel – Humanicide

Over de Big Four op thrashgebied kun je van alles vertellen. Feit is dat Metallica al jaren geen fatsoenlijk album uitbrengt, Anthrax vooral teert op het verleden en Slayer momenteel bezig is met een afscheidstour. Viel Death Angel ruim drie decennia buiten de Big Four, anno 2019 is het de band die juist (samen met Megadeth) nog altijd laat horen hoe thrash gespeeld dient te worden. Death Angel laat horen dat ze in de stabiele bezetting niet onder doen voor jongere collega’s. Het is als een ideale werknemer: 18 jaar met 30 jaar ervaring.
Op Humanicide laat Death Angel horen dat ze springlevend en gretig zijn en dat de composities als granieten zuilen de thrashhemel torsen. Gitarist Rob Cavestany zet voornamelijk de lijnen uit in het schrijfproces. Zijn ideeën worden aangevuld door de andere leden om uiteindelijk van uit een complete demo opgenomen te worden. Op het album maakt de band zich enerzijds veel zorgen over de maatschappij van vandaag, maar willen met Humanicide een album bieden dat een positieve impuls geeft. Twee singles hebben ondertussen het publiek via twee video’s al bereikt. De klassieke thrashcompositie Humanicide wordt strak neergezet en heeft een aanstekelijke tekst. Het is gewoon duidelijk en recht voor zijn raap neergezet. Het tempo is goed en er is een mooie ruimte gecreëerd voor de gitaarsolo. De tweede single I Came For Blood is een ander mooi voorbeeld van hoe thrash gespeeld dient te worden. Snel met een stevig riffgeluid en een sterk zanggeluid van Mark Osegueda. Het is thrash, maar heeft de energie van een punknummer en in alles klinkt het lekker tegendraads. Het schoppen tegen de wereld en het vechten voor je principes. Iets dat misschien wat naar de achtergrond is geslopen in onze maatschappij.
Death Angel heeft zich dit keer niet beperkt tot de geijkte thrash’regels’. Immortal Behated klinkt toegankelijk en is zelfs voor thrashbegrippen aardig lieflijk neergezet. Voor het eerst heeft de band ook gebruik gemaakt van de piano die ondersteund door akoestisch gitaarspel voor een prachtig outro zorgt.
De positieve note krijgt vorm in The Pack dat opgedragen is aan de Death Angelfans in het bijzonder en alle metalfans in het algemeen. Het grooved en zal het live wel goed gaan doen. Uiteindelijk zegt de band dat de muziek van Death Angel een speciale plaats inneemt maar dat de belangrijkste invloed ingegeven wordt door de liefde en waardering die zij hebben voor hun fans.
Op het eind van Humanicide ligt het thrashpeil wat lager en neigt Death Angel naar wat stevige rock in Revelation Song en heel even in de afsluiter Of Rats And Men hoewel er hier nog wel even flink tempo wordt gemaakt en de muzikale ondersteuning gesierd wordt met een lekkere solo.
Wat overblijft is pure thrash. Agressor wordt ingeleid door een akoestische setting maar al gauw gaan alle remmen los. Niet dat Agressor heel erg snel gespeeld wordt, maar de metalsfeer in de afwisselende setting is sterk terwijl de akoestische setting geregeld terug blijft komen en zo voor mer diepte zorgt. Verder genieten kun je in Divine Defector met hierin een mooie rol voor drummer Will Carroll die het geheel van extra peper voorziet. Ook hier zijn het de kleine tempowisselingen die aanspreken en ruimte bieden voor een groovende riff en een fraaie solo. In Alive And Screaming krijg je thrashmetal volgens het boekje met een duidelijke opbouw. De jongens van Death Angel hebben niet voor niets een staat van dienst en dat is te horen. Zeker ook in Ghost Of Me. Het is hier raggen, riffen en ruften (omdat dat zo lekker klinkt). Uptempo, energiek, nietsontziend en gretig neemt Death Angel hier bezit van alles en iedereen.
Death Angel is de overlevering van de oude thrash maar dan geolied en springlevend en daar mogen de heren trots op zijn.