Jammer, door werk, verkeer en het vinden van een gratis parkeerplaats in de buurt (ja, we doen het goedkoop) kom ik te laat voor het voorprogramma Three Trapped Tigers. Gelukkig wel ruim op tijd voor de band waar het allemaal om draait vanavond. De Deftones! Het is lekker druk en gezien de temperatuur is het ook lekker zweten. Een gratis sauna op de koop toe dus. Des te meer respect voor het publiek voor het podium die regelmatig vervormt tot een kolkende springende massa. Ook respect voor zanger Chino Moreno met zijn flanellen(?) blouse in deze hitte. Ongehoord. Vreemd eigenlijk hoe de (mijn) geest werkt, want hoewel ik de Deftones al vaak gezien heb blijft vooral het negatieve optreden hangen. Chino te dronken om nog serieus genomen te worden en een band die het niet meer leek aan te kunnen. In 2013 zijn de heren van de Deftones echter frisser en energieker dan ooit. Misschien wel door de grote tegenslag die de band heeft moeten verduren met het overlijden van bassist Chi Cheng eerder dit jaar.
Heel even gestoord door een rommelig begin en slecht geluid, waardoor āRocket Skatesā en, in mindere mate, āDiamond Eyesā niet lekker uit de verf komt, gaat de band vanavond vol van leer. Wat opvalt is dat klassiekers als āBe Quiet And Drive (Far Away)ā en āMy Own Summerā vroeg in de setlist opgenomen zijn. Resultaat is dat het publiek furieus aan de bak moet en dit dan ook doet. Gelukkig kiest de band voor een gedegen set van hard en zacht. En vooral tijdens die rustige momenten, met het spelen van hard en zacht elementen in het nummer, weet de band en vooral Chino te overtuigen. Zoals bij het licht psychedelische āRosemaryā, āDigital Bathā en het daaropvolgende (meer midtempo) āKnife Prtyā. Dit nummer is het moment waarop Chino ouderwets op de hekken voor het podium hangt. Even lijkt het erop dat Chino op veilig speelt met het publiek gezien het relatief rustige nummer totdat hij schreeuwend āEliteā inzet. Na dit āWhite Ponyā blok (later komt ook nog het fantastische āPassengerā voorbij, zonder Maynard van Tool deze keer) keren we weer terug naar het laatste album āKoi No Yokanā met indrukwekkende versies van āTempestā, āSwerve Cityā en āPoltergeistā. Met dat heerlijke gitaargeluid van Stephen Carpenter. Hoe hij de ene na de andere riff weet te plaatsen zonder oog te verliezen voor het liedje, de groove en zijn collega bandleden is werkelijk indrukwekkend. Het echte kippenvel moment is, het aan Chi, opgedragen āChange (In The House Of Flies)ā. Eigenlijk zijn we dan al snel aan het einde van de set. Na een korte break waarin gitarist Stephen even mag āfreakenā krijgen we een toegift van drie nummers. Het mooie āMinervaā, āEngine No. 9ā en het onvermijdelijke, nog steeds relevante, heerlijke, harde ā7Wordsā. De Deftones hebben dan al lang bewezen dat zij mijlenver voor liggen op de, ooit zo heftige, concurrentie. Waar acts als Korn, Coal Chamber en Limp Bizkit (die allemaal in de 013 hebben gespeeld dit jaar) eigenlijk door wisselvalligheid bevangen zijn hebben deze heren nog steeds het heilige vuur. Op plaat en, zoals vanavond blijkt, ook live.
Deftones – 013 (Tilburg) 03/09/2013
363
vorig bericht