Dune Aurora is een powertrio uit Turijn, met een geheel vrouwelijke bezetting. Op zich niets opzienbarends, maar in het stoner hoekje is zo’n samenstelling zelfs in deze tijden van inclusie best een uitzondering. Wees gerustgesteld; deze dames zijn zeker op hun missie voorbereid, en voeren allen hun instrumentale taken met overtuiging en ook technisch zeer naar behoren uit.
Als één van de eersten was er The Runaways als uithangbord van rockband met volledige vrouwelijke bezetting. Later kwamen in de diverse subgenres vele volgelingen als The Donna’s, Girlschool, Vixen, en nog vele anderen. Binnen het lompe stoner genre kende ik er nog niet veel. (er staat nog een CD in de kast van Misdemeanor uit Zweden, kan ik me zo bedenken)
Met opener Gateway wordt de luisteraar heel geleidelijk, met een kalm aanvangend bluesy/psych stoner tapijtje meegevoerd in de muziek van dit drietal. De mooie ritmische opbouw van Tundra schetst in gedachten al een galopperende ruiter en de algehele sfeer van het nummer is ook zowel wijds als ruig. Ook heeft dit nummer qua ritmische invulling, zanglijnen en een paar vrij simpele, maar heel doeltreffende leadgitaar passages, echt een paar hele sterkte punten. Weer enkele verrassend creatieve ritmische invullingen in het navolgende Burning Waters, dat heel veel van het standaard stoner-recept bevat, met leuke zang/gitaarlick combi in het refrein en eigenlijk als enige persoonlijke kanttekening, die herhaalde twijfelachtige hammer-on/pull off in de solo. Crocodile en Trapdoor denderen lekker door, maar Sunless Queen sleept zich enigszins naar het einde en kan niet de hele tijd de spanning vasthouden. In Dune Chameleon kan de band weer dat extra’s aan de ritmische dynamiek toevoegen, en ook de oosters aandoende melodielijnen lijken hier precies te passen. De aanvang van Fire is heel nieuwsgierigmakend en de overgangen en een paar heel fijne hooks, zijn erg mooi gevonden. Misschien had de eerste versnelling zelfs nog iets uitgesteld kunnen worden, en was een terugkeer naar het allereerste trage stuk ook ergens leuk geweest? Afsluiter Se Ponga El Sol (de zon gaat onder) is ritmisch behoorlijk hoekig, waardoor mij dit keer de drive een beetje zoek lijkt. Ook de zeker expressieve, maar ook eentonige, vrij lijzige zang kan me deze keer niet optimaal aanspreken. Een album met enkele hele sterke punten en een paar iets mindere; toch een debuutplaat waar ze trots op mogen zijn en die toch eigenlijk wel een vinyl uitgave verdient!