SHOCK ME !!
Gisteren maakten we reeds melding van het heengaan van Ace Frehley naar de eeuwige jachtvelden (zoals Cor het wist te zeggen). De schok die het gisteren teweegbracht, had voor mij zeker tijd nodig om in te dalen. KISS, en daarmee Ace Frehley, is de muzikale rode draad in mijn leven. In mijn ontwikkeling als mens naar volwassenheid naar het heden, is KISS altijd aan mijn zijde geweest. In mooie en minder mooie tijden. Ace Frehley is daar een onderdeel van en zal altijd een bijzondere plaats innemen bij mij.
Net tien jaar geworden staat de wereld op zijn kop wanneer I Was Made For Lovin’ You uitkomt. Voor mij een kennismaking met de meest extravagante band aller tijden. En daarmee pioniers op het gebied van live-optredens. En niet alleen pioniers, want een tot de laatste show van de End Of The Road-tour liet de band zien wie de nummer 1 van de pyro’s en vuurwerk is.
Als tienjarige mocht ik van mijn ouders toch niet alleen naar Leiden om het concert van KISS mee te maken. Het duurde een aantal jaar totdat ik KISS in Tilburg live zag. Euforie ten top.
Het leven gaat door. Eric Carr komt te overlijden, ik haal mijn diploma’s en ga aan het werk. Ik krijg een relatie met een prachtige vrouw die in een gesprek weet te vertellen dat zij er wel bij was in Leiden. En dan blijken de sterren eens in de zoveel jaar gunstig gestemd te zijn, wanneer KISS aankondigt om in 1996 met de Farewelltour naar Ahoy Rotterdam te komen. KISS ! Met Peter Criss én Ace Frehley. In die tijd moest je nog naar een postkantoor om kaarten te kopen dus op de dag van voorverkoop stonden we rond half vijf in de ochtend bij de deur van het plaatselijke postkantoor om kaarten te kopen die mij/ons toegang zouden geven tot een unieke gebeurtenis.
De show was formidabel. Het bleek dat je ook kippenvel onder je voeten kon krijgen. Door de schmink bleek dat de heren toch ouder waren geworden dan in mijn gedachten maar nog altijd goed en actief. Gene Simmons was in goeden doen en roggelde geregeld een fluim ‘zweet’ op het podium. En wij in de zaal waren er toen getuige van dat Ace tijdens een solo een kleine uitglijder maakte over zo’n fluim. Natuurlijk mochten de befaamde gitaarsolo’s van Ace niet ontbreken. Zijn spel sensationeel, waarbij hij niet alleen auditief de zaal op zijn kop kreeg, maar zeker ook visueel met de rook en de manier waarop hij iedere explosie uit zijn gitaarhals wist in te luiden. Bij één explosie in de nok van het podium raakte er een lamp/spot kapot, maar bleef gelukkig net hangen aan een draad. Dat het bij de show hoorde, besefte ik denk op dat moment niet, maar toen we in Utrecht een half jaar later eenzelfde ervaring hadden met hetzelfde lampje, ging er ook bij ons een lampje branden. .
Helaas bleek de originele samenstelling niet solide genoeg om ook verder in de 21ste eeuw verder te gaan. Voor de ‘reünie’ was Ace trouwens heel productief bezig met het project Frehley’s Comet. Het commerciële succes bleef helaas uit en Frehley’s Comet werd ontbonden waarna Ace alleen onder zijn eigen naam nog albums uit bleef brengen.
Ace kan nooit los gezien worden van Peter Criss, Paul Stanley en Gene Simmons maar de relatie met vooral de laatste twee leden was gebouwd op een ragfijn lijntje en daarmee ook heel wankel. In 2024 bracht Ace zijn laatste album 10.000 volts uit. Een album met het onmiskenbare geluid van Ace.
Ik ben geen gitarist, dus ik ga en kan niemand vertellen hoe goed Ace gitaar kon spelen. Wat ik wel weet en besef wanneer ik de commentaren op de diverse podia van sociale media lees, is dat Ace een voorbeeld is voor velen, dat hij een pionier was in zijn gitaarspel en dat rock’n’roll zonder Ace en KISS er heel anders zou hebben gezien. Mike Portnoy wist dat goed weer te geven wanneer hij schrijft: “This was my *everything* back in the mid-late 70’s!! If you weren’t there, you may not understand…but if you were, YOU KNOW!”
Ik weet het, ik begrijp het en voel het tot op de dag van vandaag.