Epic Metal Fest mag vandaag zijn tweede editie een feit noemen. Waar deze vorig jaar nog in het klokgebouw in Eindhoven was is deze nu in de twee zalen van de Tilburgse poptempel 013. De lineup is een veel belovende, waarbij er ook een paar voor ons onbekende bands tussen zitten. Dit maakt het altijd een stuk interessanter dan alleen het bekijken van bekend werk. Epica zelf zal vandaag voor het eerst werk van hun nieuwe album laten horen, The Holographic Principle. De setlist vandaag is voor een reviewer geen fijne, daar het bijna onmogelijk is om alles te zien door de constante overlap in speeltijd tussen de twee podia. Daarnaast is het maar de vraag of het mogelijk wordt om in de loop van de dag nog van zaal te kunnen wisselen. Als er ook maar een deel van het publiek vanuit de grote zaal naar de kleine verhuisd gaat dit niet passen.
Het Belgische Off the Cross mag aftrappen in de kleine zaal, waar nog niet veel publiek is te vinden. De rij voor de deur was überhaupt een stuk korter dan verleden jaar. Aan enthousiasme bij deze band is er geen gebrek, de scream van de zanger is lekker, evenals het tempo waarmee we wakker geschud worden. Ze spelen iets wat lijkt op metalcore, maar met een aparte groovy touch. De diepe grunt blijkt de zanger ook te beheersen. Wat rook kanonnetjes zorgen voor de juiste atmosfeer en het feest kan los. De zaal vult zich intussen in rap tempo, maar gaat nog niet los, er zal nog niet genoeg bier in zitten.
Er is bij alle band wissels een overlap van minimaal vijf minuten, Myrath is dus al bezig als we de zaal in komen gelopen. De stem van zanger Zaher doet een beetje denken aan die van Tommy Karevik en de muziek ook wel aan Kamelot, maar dan met een behoorlijk Oosters tintje. De eerste twee nummer zijn van het album Legacy, het derde nummer heet Storm of Lies. De oosterse keyboard deuntjes geven een leuke draai aan het geheel. Muzikaal zit het prima in elkaar; opbouw, refreinen en hier en daar ruimte voor een solo. Ook Nobody’s Lives is hier weer een voorbeeld van. Vlak voor de band het nummer Merciless Times van het album Tales Of The Sand doet, bewijst de zanger een paar woordjes Nederlands opgepikt te hebben; Alles goed? Miss Karina (als ik het goed verstaan heb) komt met een heel goed uitziende buikdans het nummer versterken. Het past uitstekend bij de oosterse vibe die de band neer zet. Beyond the stars (of the Netherlands) is het laatste nummer wat we te horen krijgen. Ook voor het laatste nummer zien we de danseres nog even terug en kan de toetsenist het niet laten om heel even met haar mee te dansen. Een lekker klinkende band met een fijne aparte sound die een kwalitatief erg prima set spelen.
Textures is de volgende die we zien op het grote podium. De laatste keer dat we deze in actie mochten zien was op Dynamo Metal Fest, waar ze een enorm strakke show neer zetten. Als ze dat hier kunnen evenaren wordt het weer een optreden van de bovenste plank. De set knalt van het podium, met bijvoorbeeld de lompe song New Horizons. Het is weer genieten van de dikke harde sound in combinatie met het geweldig goede head bang tempo. Het blijft echter voor sommigen in het publiek een lastige band om naar te luisteren. De vele maatwisselingen gecombineerd met stukken polyritmiek is voor sommigen een beetje te veel van het goeie. Dit soort technisch hoogstaande metal werkt ook alleen als dit superstrak wordt gespeeld, maar dit is gelukkig iets wat de heren erg goed onder de knie hebben. Dit maakt het muzikaal gezien een enorme top band en de set die ze spelen staat bol van de hoogstandjes. Shaping A Single Grain Of Sand, Illuminate the Trail, Awake, Timeless, het houdt niet op. Het publiek smult er zichtbaar van en blijft grotendeels staan om, ondanks de overlap, de set toch helemaal af te kijken. Het allerlaatste nummer is ook weer een pareltje, met Laments of an Icarus laten Daniël en de andere heren nog een hoogstandje horen. De set is eigenlijk veel te kort, dit is muziek waar je naar kunt blijven luisteren.
Stream of Passion is de volgende op het grote podium, die stiekem in het donker het podium op zijn gelopen en ineens vanuit het donker Monster inzetten. Marcela is zoals altijd een genot om te horen. De band gaat er dit jaar mee stoppen en is nu bezig aan een allerlaatste tour. Ze gooien dan ook al hun gevoel er in en genieten nog steeds zichtbaar van het optreden. Marcela vertelt tussen de nummers door, dat de setlist door Johan in elkaar is gezet en eindigt met: Bier! Marcela pakt haar viool, maar legt hem dan toch weer weg. Collide is toch het volgende nummer, schijnbaar een andere dan ze eventjes dacht. Ze legt uit wat er gebeurde met de viool pak aktie in het vorige nummer, ze werd afgeleid door de bier opmerking op de setlist en ging dus gelijk voor de verkeerde song! Dan starten ze In the End, gevolgd door een paar covers. De eerste is een favoriet van ze, namelijk de Sonata Arctica song I have a Right. De andere cover die ze doen is die van Radiohead, Street Spirit. Waar I Have A Right niet helemaal kan overtuigen, is dat bij Street Spirit een heel ander verhaal. Hier pakt Marcela’s stem het gevoel uitstekend in en maakt er echt haar eigen versie van, die heel pakkend over komt. Dan pakt ze haar viool er weer bij voor This Endless Night, waar ze zich ook weer stemtechnisch kan uitleven met de hoge uithalen in het nummer. Voor de laatste song is er gekozen voor het intrigerende Haunted, waarbij je zo lekker je haar los kunt gooien. De band zelf geeft in ieder geval het goede voorbeeld en headbangt er lustig op lost. Een waardig afsluiter van de set en Marcela meldt nog dat er, mocht je er nog geen genoeg van hebben gekregen, een DVD opname uit is. Deze is ongeveer een maand geleden opgenomen bij een uitverkochte show in P60 te Amstelveen en bied de fans nog een kans om het mee te blijven maken.
Fleshgod Apocalypse is een heel andere band. Netjes in de schmink en met een staande piano op het podium, waarbij ook een gemaskerde dame met staf het podium op komt, verwachten we stiekem een zacht, gothisch metal ensemble. Niets is minder waar. Een ontzettende knetterharde snelle dubbele bas drum maakt aan deze illusie gauw een einde, alsmede de niet aflatende grunt van Tommaso Riccardi. Af en toe mag de gemaskerde dame het epos voorzien van wat opera vocalen, dit maakt het epische en bombastische sound nog een tandje completer. De geluidsafstelling is in het begin nog even niet zo goed, de piano is bijvoorbeeld totaal niet te horen en de drums zijn een grote brij. De drums zijn in het eerste nummer ook nog niet helemaal netjes, maar als Francesco Paoli eenmaal warm getrapt is, is het adembenemend om hem bezig te zien, maar vooral ook te horen. De drumpartijen zijn moordend snel, zowel de snares als de dubbele bas worden ongeveer doormidden gehakt. Dat dit lastig afstellen is, is niet moeilijk voor te stellen, maar toch lukt het en voegt de piano, die ook zeer enthousiast bespeeld wordt, zijn stukje toe aan de muziek. Bij nummers als Pathfinder gaat het tempo nog een tandje omhoog en komt alles op een juiste manier bij elkaar. De basdrums, opera stem, dikke grunt en ontzettend lompe riffs. De band doet zijn naam eer aan: Apocalypse indeed!
We pakken kort een stukje MaYaN mee in de kleine zaal, waar het al gauw heel erg vet klinkt. Henning Basse laat in eerste instantie goed horen wat hij met z’n stem kan en wordt al gauw bijgestaan door Marcela Bovio, die in eerste instantie aan de zijkant naast het podium haar vocalen toevoegt aan de mix. Ook George Oosthoek is van de partij en zet met zijn unieke grunt geluid de toon voor bijvoorbeeld het nummer Burn Your Witches. Hij kan hier prachtig afwisselen met Henning, die het refrein er fantastisch uit gooit. Ook War on Terror en Bloodline Forfeit doen het live uitstekend, waarbij niet alleen George het naar zijn zin heeft, maar de gitaristen, waaronder Merel, lopen constant te geinen en te dollen. Muzikaal is hier niets van te merken, het staat als een huis en lijkt, ondanks de ingewikkelde riffs af en toe totaal geen moeite te kosten. Bij Human Sacrifice komt Mark toch ook het podium op, om samen met George de grunts te doen. De heren wisselen af maar grunten ook samen, waardoor het nog krachtiger over komt. Ze hebben ieder hun eigen stem geluid, als het gaat om de grunts, maar samen klinken ze nog veel beter. Dat George wat invloed heeft blijkt wel, de band doet namelijk een cover uit zijn Orphanage tijd: At The Mountains Of Madness! De hele band heeft het ontzettend naar hun zin, het stikt van de leuke hilarische momenten op het podium en het publiek gaat er voor uit z’n dak.
Katatonia is wel even wennen na de twee voorgaande bands, die er beiden een onbehoorlijk snel tempo op na houden. Deze heren zijn van een ander kaliber. Donker, loom, kil en lomp zijn hier de toepasselijke termen. De eerste songs zijn dan ook typisch voor de band, lekker traag maar gestaag. Ze zijn wel dusdanig goed dat de zaal blijft vollopen. Zodra het tweede nummer Evidence is gespeeld, staat en zit het goed vol. Is het uitbundig, springend en moshend publiek? Nee, maar dat past hier ook niet bij. Het feit dat de zaal vol staat zegt genoeg, hier staat een band van flink kaliber. Waar ik normaal gezien moet bekennen bij de wat tragere bands vaak moeite te hebben om te blijven luisteren, is dat bij Katatonia totaal niet het geval. Het is technisch uitstekend en zit afwisselend genoeg in elkaar om interessant genoeg te houden. Uitschieters zoals bijvoorbeeld Dead Letters is sowieso voorzien van wat steviger stukjes, die toch menig lang haar doen rondzwieren. De set gaat eigenlijk heel vlug voorbij en voorzien van lekkere nummers zoals For My Demons en Old Heart Falls. Helemaal afkijken doen we de set niet, want in de kleine zaal begint al weer de volgende band.
The Oceans (Collective) is een totaal onbekende, waarvan we wel hebben gelezen dat ze iets speciaals in petto hebben. Ze gaan hun album Pelagial integraal spelen, zonder vocalist en met toevoeging van een cellist. De set is voorzien van een backdrop waar de beamer allerlei onderwater visuals op projecteert. De set zelf is heel bijzonder, ze nemen ons in het album mee op reis naar de diepste krochten van de oceanen en de muziek laat dit ook blijken. Naar mate de set vordert wordt hij steeds intenser, donkerder en krijg je bijna een claustrofobisch gevoel. De uitvoering is top, waarbij alleen wel opgemerkt moet worden dat de cello bij de rustige stukken een prachtige toevoeging vormt, maar dat deze in de stevige stukken totaal wegvalt achter het gitaargeweld. Het epos is het werk van Robin Staps en is live een prachtig stuk muziek om mee te maken. Je wordt van de ene donkere emotie in de andere gesleurd, om nog verder weg te zakken in de bijna oneindige dieptes van de oceaan. Helaas moeten we ook deze set voortijdig afbreken om de hoofd act en organisatoren van het festival niet te missen.
De opening van de set is weer een typische Epica productie. Er is een compleet nieuw podium ontworpen waar de bandleden goed verdeeld zijn en op een prachtige manier het hele podium benutten, maar ook de ruimte hebben om te wisselen en rond te bewegen. De verlichting is ook spectaculair te noemen, maar om te zorgen dat deze ook mooi de zaal in “beweegt” is de hoeveelheid rook behoorlijk groot. Ze presenteren vandaag hun nieuwe album en laten ons aardig wat nieuw werk horen. Het begint al met de nieuwe opener Eidola, die overgaat in Edge of the Blade, een van de nieuwe nummers van het album. De set is ook voorzien van een hoop vuurwerk, zowel aan de voorkant als boven het podium. Het podium zelf bestaat eigenlijk uit twee lagen, waarbij Koen behoorlijk opvalt op de bovenste etage. Zijn toetsen zijn gemonteerd op een gemakkelijk verrijdbaar onderstel en hij rijdt hiermee al spelend heen en weer op het podium. Er volgen weer een paar nieuwe nummers zoals Universal Death Squad en Divide and Conquer, voordat ze Beyond the Matrix inzetten neemt Simone even het woord. Ze bedankt alle bands voor het spelen hier vandaag en de fans voor al hun positieve feedback op het nieuwe album tot nu toe.
Ze houden het niet alleen bij nieuwe nummers, er komen ook een paar kadootjes langs, waaronder het al zeer lang niet live gehoorde Seif al Din, waar Mark zijn grunts weer lekker los mag laten. De licht show is erg goed in elkaar gezet. Deze bestaat uit een zes tal cubes en een hoop led strips die over het podium heen en weer lopen. De kleur effecten die hiermee gecreëerd worden maken het visueel ook een spektakel. Als er dan als laatste ook nog Design your Universe wordt gespeeld schreeuwt menig fan zijn stem schor. Het feestje is echter nog niet afgelopen, want de toegift bestaat uit maar liefst drie nummers, allen bekenden: Fools of Damnation, The Essence of Silence en het prachtig geschreven Consign to Oblivion. Er vormt zich zelfs een pit vooraan in het publiek, nadat Mark daar om vraagt en Koen komt ook helemaal naar beneden met zijn kromme draagbare keyboard voor wat keyboard solo’s en interactie met de fans. De intro van het laatste nummer is zoals altijd erg leuk, het gevecht tussen Koen en Arjen mondt deze keer zelfs uit in een wall of death, gedirigeerd door Mark. Ze zetten in totaliteit een heerlijke set neer en menig fan zal door de live performance heel snel het nieuwe album gaan uitproberen, als ze die al niet hebben intussen.
Het tweede jaar van Epic Metal Fest is een feit. Het festival heeft een uitstekende, vrij harde lineup en de zalen zijn goed gevuld. Dit was vorig jaar in het klokgebouw wel anders, deze venue was eigenlijk net iets te groot, waardoor het leek alsof er wat weinig publiek was, wat ook een directe impact had op de sfeer van het festival. Dit was dit keer totaal niet het geval, het was in de grote zaal lekker druk, maar in de kleine weer te druk. De locatie dit jaar had überhaupt zijn nadelen bij het moeten wisselen van zaal door de krappe gang en deuren. Daarbij kwam ook nog eens de overlap in tijd, zeker voor diegene die veel willen zien is dat knap vervelend. Je wordt gedwongen om keuzes te maken, wat vaak betekent dat je of het begin, of het einde van een set niet kunt zien als er toevallig twee van je favorieten direct na elkaar op de verschillende podia spelen. Over twee weken is de Braziliaanse variant van Epic Metal Fest in Sao Paulo, waar de line-up wel netjes zonder overlap aansluit. Deze ziet er ook veel belovend uit qua bands, alleen jammer dat hij zo ver weg is. We zijn benieuwd waar Epica volgend jaar in Nederland zijn opwachting maakt met het festival!