Met het album Dead Of The Masses wist het Leidse Epistulum al hoge ogen te gooien. Het album werd in 2022 uitgebracht en liet horen dat Nederland ook rijk is aan sterke deathmetalbands.
Opgericht in 2017 door toetsenist/zanger Thijs Ronteltap groeide de band, aanvankelijk als solo-project van Thijs, uit tot een volwaardige band door te toetreding van bassist Justus Ebel, gitarist Jeroen Nels, drummer Ramón Roest en gitarist Jeremy de Boer.
Drie jaar na het debuut zet Epistulum nieuwe stappen met het nieuwe album Cantiga Psychotica. Twee singles zijn al naar voren geschoven, namelijk Black Lotus Cannibal en Voidwalker.
In Black Lotus Cannibal hoor je meteen waarom Epistulum gezet mag worden in het rijtje van sterke deathmetalbands. Het staat allemaal strak in de steigers en het gitaargeweld van Jeroen en Jeremy voelt aan als een sterke herfststorm. Daarbij laat Thijs zich niet onbetuigd als zanger. Zijn strakke grunts zouden dienst kunnen doen bij Amon Amarth, maar daarbij gebruikt hij ook een stemvervormer zodat de zangpartij een ietwat elektronisch, sci-fikarakter krijgt. Opvallend is daarbij het gebruik van de synthesizer die nadrukkelijk aanwezig is en op een bijzondere wijze binnen de zware basis een luchtig element toevoegt aan het geluid van Epistulum. Aan de ene kant bijzonder in zijn soort, hoewel ik in Behold The Carcass Messiah een geluid hoort dat de herinnering aan Children Of Bodom actief houdt.
In de tweede single Voidwalker is het eten van hetzelfde bord. De zenuwknijpende geluiden uit de synthesizer naar het einde toe voegen degelijk iets toe aan het deathmetalgeluid en in combinatie met de gitaarsolo is het lekker ‘freaken’. Hoewel het inmiddels vertrouwde geluid kan leiden tot eenzijdigheid is het weer mooi hoe Thijs in Vedic Detrimentum vanuit zijn middenrif Ernst Daniel Schmidt evenaart.
Epistulum weet gaandeweg het album vaak verrassend uit de hoek te komen. Rond de glanzende deathmetalkern cirkelten diverse tempo’s en genres die van Cantiga Psychotica. Eye Of Dukkha is gezegend met een loeizware groove die afgewisseld wordt met divers tempowisselingen, maar uiteindelijk zijn het de gortdroge riff en zang die het accent leggen op de compositie. En dan is er het meer uptempokarakter in Invocation Of Insanity. Hoewel er ook hier weer de nodige verrassingen opduiken gaandeweg het afspelen. Die elektronische elementen die me doen denken aan de elektropop uit de jaren tachtig dient zich daarna meer prominent aan in Jungian Armageddon. Het heeft iets luchtigs in de combi van Kraftwerk en Human League met een fikse portie deathmetal. Het heeft daardoor over de hele linie een vrij toegankelijk karakter. Verder kan ik enorm genieten van de veelzijdigheid en passie in Unearth The Dark Mother of de screams in Omen.
De tien nieuwe composities worden trouwens ingesloten door de Prologue aan het begin en Initiation Complete aan het eind. Twee instrumentale composities die als twee helften van een schelp de deathmetalparel insluiten.
Ik ben dik onder de indruk van Cantiga Psychotica. Het is vooral de ruwe deathmetal die vermengd is met het vaak spitse syntehesizergeluid wat me aanspreekt. Daarbij past Thijs zich zangtechnisch steeds aan aan het karakter van de compositie en laat horen dat hij zeer veelzijdig is in zijn stemgebruik. Misschien is de muziek van Epistulum niet zozeer gangbaar, maar wel enorm interessant en vol karakter.