De zaterdag van Evil or Die Fest in Roeselare gaat van start. Het valt meteen op dat er ander publiek rondloopt dan op de vrijdag. Wat ook logisch is, aangezien de muziek toch weer van een ander kaliber is. In de middag is het nog rustig, maar daar trekken de artiesten zich niets van aan. 30 man kunnen evenveel geluid maken als een paar honderd man, als ze het maar graag genoeg willen. En het publiek wil wel, dat is duidelijk.
De middag wordt ingewijd door de metalband Flatchet Creed. Er zijn duidelijk trashmetal invloeden te horen, maar de sound van deze band neigt toch meer naar de death metal. Hiermee sluiten ze nog prima aan op de bands van de voorgaande dag. Het ritme dat ze aanhouden is een perfecte ‘wake-up call’ voor degenen die nog aan het bijkomen zijn van de vrijdag. Of degenen die nu al dronken zijn, het is maar net hoe je het wil zien. Al met al is het een goed begin van de metal-dag van Evil or Die Fest 2019.
De volgende band is weer van een totaal ander kaliber. Anders om naar te luisteren maar ook zeker anders om naar te kijken. De Vlaamse Solitude Within is de enige band van het weekend met een frontvrouw. Het is prettig om te zien dat er eens een metalzangeres is die het niet nodig vindt om halfnaakt op het podium te staan om aandacht te trekken. Dat heeft deze dame ook helemaal niet nodig, haar vlammend rode haar valt al genoeg op. De klederdracht van de artiesten sluit mooi bij elkaar aan en past bij hun sound, een duistere, Victoriaanse stijl. Instrumentaal is de band sterk, maar de zang van Emmelie Arents staat op de voorgrond. Veel metalzangeressen neigen naar een opera-achtige zang, maar het is leuk om eens wat anders te horen. De stem van Arents zit meer aan de zachte en lieflijke kant, maar is wel krachtig genoeg om goed boven de muziek uit te klinken.
‘No bullshit, only rock and roll’, dat is het motto van Deafcon. En dat laten ze horen ook. Ouderwets goede, no-nonsense hardrock. Dat imago weten ze nog even te versterken door een aantal ventilators op het podium te plaatsen, waardoor de haren alle kanten uitvliegen. De hele uitstraling van de band draagt eraan bij. Van de zonnebrillen en de duistere lichten tot de rauwe stem van de frontman. Het feit dat de artiesten op het podium staan alsof het ze allemaal weinig interesseert, zorgt er juist voor dat het duidelijk is dat ze plezier hebben in hun werk en dat ze helemaal opgaan in hun muziek.
Gekke bekken trekken is één van de kenmerken van de zaterdag van Evil or Die Fest. De muzikanten van At The Front maken daar dankbaar gebruik van. Vooral zanger Geert Heernaert is hier erg goed in. Nou past dat ook zeker wel bij de trash metal die ze spelen, met een vleugje groove erdoorheen. De stevige grunt die er doorheen klinkt laat ook wel weinig plaats over voor ‘normale’ gezichtsuitdrukkingen. Dit heeft in ieder geval een positief effect op het publiek, iedereen is razend enthousiast. Het blijft maar drukker worden in de zaal, wat meteen aangeeft dat At The Front een behoorlijk fanbase heeft in België en omliggende landen.
De trash metal-vibe wordt doorgezet door de Belgische band Guilty As Charged. De kledingstijl van de bandleden doet meer denken aan een oude heavy metal band, maar het werkt zeker. Zanger Jan De Vuyssere staat stoer en zelfverzekerd op het podium. Zijn sterke grunt wordt mooi afgewisseld met zuivere clean vocals en het ritme van de muziek is op zijn minst headbang-waardig. De goed gebalanceerde afwisseling in vocals is dan ook hetgeen waarmee deze band zich onderscheidt van andere bands in het genre.
Bij de volgende band schiet het tempo weer de lucht in, alsof het al niet hoog genoeg was. Het is de beurt aan Slaughter Messiah om het publiek nog even een goede optater te geven in de laatste uurtjes van het festival. Ja, de naam zegt inderdaad al genoeg. De muziekstijl die ze spelen wijkt net af van bekende genres, waardoor het wel echt voor liefhebbers bedoeld is. Niets mis mee natuurlijk. Ze krijgen het publiek ook met gemak mee in hun explosie van energie en gebulder. De duistere, morbide vibes die de band uitstraalt passen precies bij hun muziek en het imago dat ze willen neerzetten.
Over duistere bandnamen gesproken, het is nu tijd voor Carnation. Deze mannen noemen zichzelf niet voor niets de ‘death metal overlords’. Oké, dat klinkt misschien een tikkeltje overdreven, maar wanneer ze live voor je staan piep je wel anders. Behalve zijn angstaanjagende stem, is zanger Simon ook wel een intimiderend figuur om naar omhoog te kijken voor het podium. Ook wel de enige met een kapsel dat nog enigszins zijn gezicht laat zien, maar afgezien van dat toch een imponerende persoonlijkheid.
Evil Invaders heeft maar weinig tijd nodig gehad om uit te groeien tot een grootheid in het Europese speed en trash metal genre. Ze zijn inmiddels de hele wereld over geweest en hebben gespeeld op festivals ter grootte van Graspop en Wacken Open Air. Toch zeggen ze geen nee tegen een festival in hun thuisland, waarbij hun fans toch net wat dichterbij komen. De hele opzet op het podium doet een beetje denken aan Steel Panther, met name de kleding en het haar. Lekker fout. Echt geweldig. Je kunt er niet omheen dat Evil Invaders bestaat uit steengoede muzikanten die alles uit zich halen om hun fans de beste avond van hun leven te geven. Heerlijk om naar te luisteren én te kijken.
Ook in Denemarken is de death metal scène groot. Dat bewijst de Deense melodische death metalband Hatesphere. De agressiviteit is leidend in hun sound, met name de zang en de gitaar riffs. Toch zit er veel melodie in, wat het net iets toegankelijker maakt voor het genre. Met hun tweede studio-album wonnen zij een Deense metalprijs en het is ook wel te zien en te horen waarom. De passie die deze muzikanten in hun muziek leggen springt ervan af.
Het is bijna zover, Evil or Die Fest 2019 komt bijna ten einde. De toeschouwers worden nog één keer goed de stuipen op het lijf gejaagd door de symfonische death metal band uit Italië, Fleshgod Apocalypse. Op het donkere podium komt een vrouw in een lange, zwarte jurk tevoorschijn met een soort scepter in haar hand, geleid door sinistere muziek. Wanneer de rest opkomt is meteen te zien dat er een dresscode van toepassing is. De Victoriaanse kleding en geschminkte gezichten versterken het mysterieuze aspect van de muziek die Fleshgod Apocalypse produceert. Lekker hard, maar toch erg melodisch en ingewikkeld. De perfecte afsluiter voor een energiek en intiem festival.
