Na twee festivalweekenden is het nu weer tijd voor een ouderwets concert. Ditmaal staat het Britse Hell Can Wait op het programma. Hoewel de band slechts één langspeler op zijn naam heeft staan, treedt het als hoofdact op. Niet zonder reden: het vijftal heeft reeds het podium gedeeld met gerenommeerde namen als Stick To Your Guns, Terror en One Step Closer. Inmiddels vier jaar actief, geldt Hell Can Wait als één van de meest veelbelovende vertegenwoordigers van de melodische hardcore-scene in het Verenigd Koninkrijk.
Voorafgaand aan de hoofdact verzorgt de Utrechtse post-hardcoreformatie I’ll Get By het voorprogramma. Mijn aanwezigheid deze avond is dan ook volledig te danken aan dit gezelschap. Afgelopen weekend heb ik deze Nederlandse post-hardcore band voor het eerst aan het werk gezien en werd volledig omver geblazen door de rauwe emotie en vette gitaarlijntjes. Vanavond krijgt het gezelschap wederom een half uur toebedeeld en zal de setlist niet veel afwijken van die van afgelopen weekend.
Het grootste verschil zit hem vooral in de locatie en het publiek. The Jack in Eindhoven vormt deze keer het decor, slechts dertig kilometer verder dus. De opkomst is niet heel groot, maar het aanwezige publiek kijkt wel geboeid toe naar hoe deze vijf heren zich vol overgave laten gaan.
Vocalist Ward roept bij aanvang meteen op om een stapje naar voren te zetten, daar is immers de ruimte voor. Gelukkig gehoorzaamt het publiek en worden we zo getrakteerd om een ietwat intieme show. Vooral nieuwe nummers als Embrace brengen wat beweging teweeg: meestal blijft het bij two-steppen, maar een enkeling weet ook de nodige karatemoves te etaleren.
I’ll Get By speelt technisch sterk, al staan de drums in eerste instantie te hard in de mix, waardoor de fijnere gitaarlijnen wat naar de achtergrond verdwijnen. Dit wordt gelukkig gaandeweg gecorrigeerd, waardoor het volledige klankpalet tot zijn recht komt. Naast dat de frontman soms van het podium afstapt om zich tussen de aanwezigen te mengen, geeft hij ook een speech. Naar eigen zeggen is dat niet zijn ding, maar hij weet hiermee wel een belangrijk onderwerp te belichten. Grensoverschrijdend gedrag hoort niet thuis in onze scene. I’ll Get By weet de rauwheid én de kwetsbaarheid van hardcore perfect te combineren en bevestigt opnieuw klaar te zijn voor een volgende stap in hun carrière.
Na een korte ombouw stappen de heren van Hell Can Wait op het kleine podium van The Jack. De band speelt aankomend weekend op Ieperfest, maar weet gelukkig tijd vrij te maken om ons vandaag te trakteren op een dosis melodische hardcore. Debuutalbum Reaching The Point Where Pain Ends is alweer een jaar oud en vanavond krijgen we een aantal nummers hiervan te horen.
Wat opvalt is dat Hell Can Wait direct mag genieten van een goed geluid, waarbij vooral het dynamische gitaarspel indruk weet te maken. Fragiele melodieën worden afgewisseld met intense uitbarstingen, waarbij de emotioneel geladen vocalen de beleving versterken.
De frontman bevindt zich zelden op het podium en begeeft zich het liefst te midden van de bezoekers. De hoeveelheid bezoekers is niet gestegen, maar is wel actiever dan bij het voorprogramma. Zo ontstaat er niet alleen een circlepit, maar wordt er ook een mislukte poging gedaan tot een wall of death.
Nummers als Lessons Learnt mogen rekenen op participatie van het publiek, terwijl My Guiding Light een meer ingetogen benadering kent. Tussendoor zijn de heren vrij spraakzaam, maar de band blijft trouw aan hun no-nonsense hardcorementaliteit. Het gebruik van drie backing vocalisten zorgt bovendien voor een aangename vocale gelaagdheid.
Na zo’n veertig minuten komt het optreden ten einde, maar het publiek wil meer. Na kort overleg besluit de band ons nog een toegift te gunnen. Hell Can Wait bewijst deze avond hun veelbelovende status en levert een krachtig en meeslepend optreden af. Niet voor niets dat ik besluit het laatste album te kopen bij de merchstand.