Het Zweedse trio I Am Low brengt een mix van grunge en stoner. De mannen zijn in ieder geval meesters in de kracht van de herhaling. De nummers zijn vaak gebaseerd op één hoofd-riff/thema dat optimaal uitgebuit wordt, of het nu is als psychedelisch kabbelend muzikaal beekje, of muur van bombast.
Voor sommige luisteraars kan dit in eerste instantie als enigszins langdradig overkomen, maar in deze plaat kan de liefhebber ook zeker een stuk “emotionele geladenheid” ontdekken; zowel de rustige passages als de heftige stukken komen over alsof het uit de tenen komt en bevatten zowel een voelbare fragiliteit als een bijna punky energie.
Buiten deze punky energie en ongepolijste, garage-achtige sound, kunnen de songs ook qua structuur een duidelijke grunge component hebben. Nummers als bijvoorbeeld Gunman en Pigs zijn gebaseerd op een pakkende, groovende riff, waarbij de coupletpassages a la Nirvana vaak rustiger en relatief minimalistisch zijn en dan in dezelfde lijn, maar dan heftiger en voller, overgaan in refrein.
Deze band kan je ook heerlijk hypnotiserend laten verdrinken in een redelijk simpel thema; hoe opgebouwd wordt naar een enigszins slordige, heftige groove, vervolgd door heerlijk “onder water” kabbelend sfeertje met een overdosis phasor in Wake of hoe de bijna zeikerige, klagende toon van Uma prachtig wordt versterkt door de Neil Young-achtige solo; ze hebben er wel gevoel voor. Nu is dit niet alleen de expressie, die naar mijn bescheiden mening voor kwaliteit zorgt; in eerste instantie kan het muzikaal-technisch vrij basic klinken, maar in de details hoor je wel degelijk een stuk vakmanschap. Probeer enkele basloopjes of de samenwerking tussen bas en gitaar maar eens goed te analyseren; hier is wel over nagedacht. Met Ruins tonen ze trouwens ook aan dat ze tevens het meer up-tempo materiaal heel goed kunnen vertolken. Ondanks dat de tragere kost me heel goed smaakte, had ik hier eigenlijk ook wel wat meer van gelust.