In navolging van het artwork van de laatste langspeler Dark Majesty (en zijn voorgangers), is ook deze nieuwe Astral Voyager Vol I voorzien van zo’n passende, schitterende sci-fi hoes in dezelfde stijl. Ook qua inhoud hebben we weer niets te klagen; lompe, zwaar aangezette, en dreunende, gruizige riffs vergezeld van een hypnotiserende drive die je als luisteraar direct meeneemt op een indrukwekkende, kosmische, muzikale trip.
Voorgenoemde Dark Majesty was een paar jaar geleden mijn kennismaking met deze geweldige band. Deze plaat is echt heel veel gedraaid en met terugwerkende kracht heb ik gelukkig nog enkele oudere werken op de kop kunnen tikken. Na de veelbelovende tussendoortjes Moonpeople op EP en de single The Power Of Love, kijk ik eigenlijk al een tijdje enorm uit naar dit nieuwe album.
Zes monsterachtige tracks op deze nieuwe plaat. De ruim negen en een halve minuut durende opener Astral Voyager bouwt schitterend de spanning op; er wordt mooi ruimtelijk naar het vocale gedeelte toegewerkt. De drive neemt je als luisteraar direct mee in een dreinende muzikale maalstroom, die wat mij betreft, een absoluut hoogtepunt kent in het fenomenale gitaarwerk. Het navolgende, meer uptempo B.T.D.S.C. heeft weer die kenmerkende Kyuss-achtige betonmolen onderlaag, maar weeft daar een meeslepende, bijna melodramatische zanglijn, psych en prog-rock elementen heel smakelijk doorheen; heel fijn luistervoer! De galmende vocalen van de Captain lijken meer dan ooit verzonken in die zeer meeslepende klankkleur die aan Ozzy kan doen denken; de Black Sabbath inspiraties zijn dan ook weer op vele vlakken gemakkelijk te vinden.
Void Cleaner stampt daarna lekker verder, met weer heerlijk soleerwerk even over de helft en Cloud Walker doet zo nu en dan een beetje (gruizig) grunge-achtig aan; een beetje Bush meets Alice In Chains op momenten en een paar geweldige thema’s in de gitaarlicks. Ook weer een heerlijk Ozzy-moment met uitgesponnen zanglijn, eindigend met zo’n kenmerkende “yeah”, direct gevolgd door zo’n ultieme sloophamer-solo. Dilithium dreint en dreunt alsof er geen eind aan komt, maar net voordat het zowaar bijna gaat vervelen, komt de enorm pakkende betonmolen omschakeling, waarna het later weer dreinend naar de af(g)ronding gaat. Afsluiter Cosmic Sailor neemt je mee in de onweerstaanbare maalstroom; massief, zwaar en gruizig, maar ook met prog, psych en spacey geluidskeuzes en sferen. Meesterlijk hoe ze dit weer allemaal tot zo’n heftig en toch bijzonder smakelijk en aanstekelijk geheel kunnen maken.
En ja, het sprookje is nog niet voorbij; dit was Volume I, en dit betekent dus dat er ook nog een vervolg komt. Naar het schijnt willen de mannen dit jaar ook nog proberen deel 2 van dit tweeluik te releasen. Met smart kijk ik al weer uit naar dit volgende werkstuk.