“Freedom Rock” is een quote die ik ergens gelezen heb; en het klopt! Deze jongens doen gewoon waar ze zin in hebben. Oké, alles is al honderden keren eerder gedaan, maar dat maakt niet uit als het met zo veel vakmanschap, en nog belangijker, zoveel bevlogenheid gebracht wordt. De spelvreugde spat (weer) van de plaat!
De stuwende bas en drums zijn een solide basis voor de direct pakkende riffs, vlammende solo’s en schuurpapieren vocalen. Zelf zeggen ze in de basis hun inspiratie te hebben gehaald uit bands als Black Sabbath, Led Zeppelin en MC5, waar je bij vorige platen nog tal van hardrock, psych, blues-rock, en acid aan toe kon voegen. Bij de nieuwste kan ook een scheutje NWOBHM toegevoegd worden. Primal Forces is reeds het vierde album van het trio uit Vancouver en het is een mooie voortzetting van het gevarieerde allegaartje van stevige rock, maar met een constante kwaliteit van uitvoering (en beleving!). Zelf heb ik deze band pas een jaar geleden “ontdekt”, heb in het afgelopen jaar twee van de drie voorgangers aangeschaft en deze reeds veelvuldig op de draaitafel gehad (ja, ze brengen op vinyl uit).
Deze laatste plaat is zeker gemiddeld genomen de hardste, maar toch misschien wel het meest toegankelijk door de catchy (voor hun doen vrij standaard) hardrock eenheid van de eerste acht nummers. Ook lijkt het geheel dat voorheen echt een zwaartepunt had in de zeventigerjaren, iets meer elementen van de tachtigerjaren te bevatten. De laatste twee nummers zijn wellicht door de psych/stoner elementen iets meer afwijkend (en zouden in live-versies wel eens behoorlijk uitgebouwd kunnen worden), maar klinken erg lekker. Vergeleken bij vorig werk is deze plaat denk ik iets overzichtelijker, maar dat neemt niet weg dat dit een kwalitatief hoogstaand, erg genietbaar album is, met toch nog ruim voldoende variatie om geen seconde te vervelen.