Lazuli – Dénudé

Lazuli had een dubbel raar jaar in 2020. Niet alleen legde de corona-ellende alles stil, in 2020 nam ook onverwacht gitarist Gédéric Byar afscheid om iets buiten de muziek te gaan doen. Hij was sinds 2007 steun en toeverlaat van de gebroeders Léonetti. Met een nieuwe gitarist, Arnaud Beyney, is er nu het album Dénudé.
In het Engels zou je dat vertalen als Stripped. Met de hoesafbeelding van losse kabels en de ondertitel 16 Songs, Naked & Unplugged zou je bijna denken dat dit een compleet akoestisch album is. Maar kan dat wel, bij een band waarbij het geluid van de LéOde, in de basis een MIDI-instrument, zo belangrijk is? Lazuli heeft de mijns inziens verstandige keuze gemaakt om elektrische instrumenten niet compleet weg te laten. Het zijn nieuwe, klein gehouden interpretaties van songs van de zeven studioalbums vóór het laatste album Le Fantastique Envol de Dieter Böhm.
Nou waren er van Lazuli al heel wat video’s met akoestische en semi-akoestische versies en daar was al te horen dat de muziek zich niet alleen heel goed leent voor kleine versies, maar dat de heren daar ook iedere keer weer iets bijzonders van maken. Dat is precies wat ze hier gedaan hebben. Het betekent bijvoorbeeld dat je in Cassiopée (van En Avant Doute) eerst vooral pedal steel hoort en daarna een stuk LéOde. La Valse À Cent Ans van het album En Avant Doute is van zichzelf al een ingetogen track, maar krijgt hier met prachtig pianowerk een complete makeover. Dans Le Formol Au Museum is juist vrij uitbundig op 4603 Battements en krijgt hier een heel mooi kleine versie, met een fraai stukje a capella zang als slot.
Er is trouwens ondanks de klein gehouden instrumentatie nog steeds een veelheid aan instrumenten te horen. Naast het gebruikelijke instrumentarium hoor je meermalen de al gememoreerde pedal steel, hoor je tal van percussie-instrumenten als vibrafoon en udu, snaarinstrumenten als lap steel, mandoline en oud, en instrumenten als didgeridoo en Franse hoorn. Qua zang is er vaak niet zo heel veel anders. Logisch, want Dominique Léonetti is voor progbegrippen eigenlijk sowieso al een zanger met veel emotie en dynamiek, precies wat je wilt horen bij een album als dit. Dat neemt niet weg dat het weer prachtig is. De nieuweling lijkt moeiteloos aan te sluiten en laat meermalen horen dat ook hij een meerwaarde is voor de band.
Unplugged albums willen nog wel eens een makkelijk trucje worden. Je vervangt elektrische instrumenten door akoestische en hop, je hebt een nieuwe plaat. Zo niet bij Denudé. Met vaak verrassende arrangementen, met of zonder LéOde, hebben ze er een soort superdeluxe verzamelalbum van gemaakt. Mij hoor je niet klagen.

Lazuli website