Martyr – Gewoon Fucking Heavy Metal

Martyr werd opgericht in 1982 door gitarist Rick Bouwman en zanger Rop van Haaren. Na een pauze in de jaren negentig zijn ze weer vol vuur te vinden op het podium. Deze maand verschijnt hun album Planet Metalhead. Voor die gelegenheid spraken we met gitarist Rick Bouwman en drummer/producer Rick Valcon.
PLANET LOCKDOWN
Het nieuwe album werd opgenomen tijdens de lockdown, maar werd geschreven in 2017, na het verschijnen  van de vorige studioplaat, You Are Next. Na de  wisselingen in de band, wilden Rop en Rick graag een wat steviger album maken met een beetje meer snelheid en wat technischer van aard. “Op basis van de nieuwe line-up konden we dat ook schrijven en afmaken. Tijdens de opnamen hebben we dat toen verder geperfectioneerd,” zegt Rick Bouwman.
Met de lockdown kwamen ook wat extra uitdagingen. Zo stond de drumkit van Rick Valcon 175 kilometer verderop in de repetitieruimte. Gelukkig had hij ook nog de beschikking over een set op een andere locatie met een mooie akoestiek. Gezamenlijk repeteren was er echter niet bij. Dus schreven Rick en Rop een soort scratch track met wat gitaarriffs en zang lijntjes, ondersteund door een drumcomputer. Die werden opgestuurd naar Rick Valcon, die deed daar zijn eigen drums overheen . Op basis daarvan werden sommige nummers dan weer verder aangepast. Rick Valcon legt uit, “Ieder nummer hebben we van  begin tot  eind, van opname tot mastering, één voor één afgewerkt. Dus toen de videoclip van No Time For Goodbyes online stond, waren de opnames voor Fire Of Rebellion nog niet klaar. Op het allerlaatst zijn alle nummers nog gemasterd en wat meer qua geluid naar elkaar toe gebracht. Daarom klinkt Fire Of Rebellion in de videoclip net wat anders dan op het album.” 
‘’Op die manier hadden we nog niet eerder gewerkt,” aldus Rick Bouwman. “We zijn wel gewend om eerst wat demo’s te maken thuis en vervolgens de studio in België in te gaan. Voor de andere studioalbums hebben we het altijd zo gedaan. Met de komst van Rick Valcon in de band, die ook producer is, hebben we het anders kunnen doen. We hadden nu ook alle tijd. We konden echt de puntjes op de i zetten. Rick Valcon zette regelmatig zijn producerspet op en daagde me uit nog sneller en strakker te spelen. Aangezien we toch de tijd hadden, hebben we elkaar steeds uitgedaagd het nog beter te maken. Dat hoor je terug.”
Ook het opnemen van videoclips kende door de pandemie wat extra uitdagingen. Zo werd No Time For Goodbyes in het hoogtepunt van de lockdown gefilmd en mocht men maar met twee mensen bij elkaar zijn. Rick Valcon legt uit hoe dat in zijn werk ging, “We werkten op afspraak basis. Dus Rick kwam eerst, dan filmden we dat… Vervolgens kwam onze bassist, Vinnie, en filmden we dat, enzovoorts. Dus we hebben elkaar de hele videoclip niet gezien. Dat geeft hem wel een extra lading.”
Ook de opname van de clip voor Fire Of Rebellions was niet alledaags, legt Rick Bouwman uit. “We hebben die opgenomen in een grote fabrieksruimte zodat afstand van elkaar konden houden. Het woord ‘’war’’ wat je hoort in de clips is afkomstig van mensen uit de hele wereld die we gevraagd hebben om het op te nemen met hun smartphone. De stemmen hebben we gebruikt op de plaat en de smartphone beelden zitten in de videoclip. Het leuke is dat het laat zien dat we een band zijn voor de fans en dat het voor ons gunstig is als die mensen de clip delen en het zo verspreiden.”
FUCKING HEAVY METAL
Zonder enige twijfel is Planet Metalhead een heavy metal plaat pur sang. Toch ligt de ‘’cheesiness” al gauw op de loer. “Alles wat we doen is een bewuste keuze,” aldus Rick Bouwman. “We wilden zorgen dat als je de plaat oppakt, de hoes heavy metal is, de songtitels heavy metal zijn… De hoes is een beetje geënt op het vorige album (You Are Next) met dezelfde vrouw, maar op een andere planeet. Je komt op de metal planeet terecht en de nummers zijn een onderdeel van wat je daar ervaart. De teksten zijn gewoon pure Judas Priest achtige titels. Toch, als je even verder kijkt naar die teksten, gaan we iets verder en dieper zoals op Diary Of A Sinner over depressies.” 
Hoewel het geluid redelijk klassiek jaren tachtig klinkt, trekt Martyr fans van alle leeftijden. “Gelukkig wel. We bestaan veertig jaar en het mooie is, fans van toen staan nog steeds in de zaal, maar ook de jongeren die Martyr niet kennen uit de jaren tachtig. Die zien Martyr live en gaan dan op zoek naar de backcatalog en worden instant fan. We zijn een echte live bands en een band voor de fans. De jongeren gaan daar gewoon in mee. Het is een heerlijke melange van jong en oud.”
Zelf houdt Rick vooral ook van de klassieke heavy metal, maar luistert ook naar nieuwere bands als Unearth, Sevendust, Lamb Of God. Of bands die het klassieke heavy metal geluid brengen met moderne invloeden zoals Evil Invaders. Rick Valcon is een fan van Saxon, Nevermore, Dream Theatre en Manowar. Voor het nieuw album werden die invloeden gebruikt en resulteerde dat in een klassieke heavy metal plaat maar in een nieuwe jas, met een vetter, modern geluid en met gebruik van nieuwere technieken.
“Vroeger had je nog niet zoveel subgenres. Je had heavy metal, black metal en thrash metal en op basis daarvan kon je makkelijk bepalen of je iets tof vond. Nu proberen ze het weer in een ander subgenre te stoppen. Als ze me vragen wat ik speel zeg ik, gewoon heavy fucking metal,” vertelt Rick Bouwman. 
BIG IN JAPAN
Het lukte Martyr ook om daadwerkelijk ‘’Big In Japan’’ te worden. Het was dan ook altijd al een droom van Rick Bouwman om daar voet aan de grond te zetten. In 2017 waren ze er voor het eerst, toen ze opgepikt werden door een label daar. Voorwaarde was wel dat de band ook daadwerkelijk naar Japan zou komen, een kostbare aangelegenheid. Uiteindelijk bekostigde de band uit de band-kas de reis en betaalde het label alles in Japan. Zo gaf Martyr shows in Sapporo en Tokio en speelden ze met labelgenoten Saber Tiger. “Dan heb je toch een voet tussen de deur en bouw je daar een fanbase op,” zegt Rick Bouwman. Met die voet tussen de deur werden ze door Mikitoshi Matsuo van het Japanse Rock Stakk Records gevraagd om op te treden op het True Thrash Fest in Osaka. Dat wist de band te financieren door een van de Utrechtse gemeente verkregen subsidie, die in eerste instantie benut zou worden voor een show in Sri Lanka die helaas niet doorging. Zo werden daar het album Live In Japan opgenomen en nog wat festival shows gegeven. 
In 2020 keer Martyr weer terug naar Japan. Rick werd gebeld door Mikitoshi Matsuo, net voor COVID in Nederland een ding was. “Twee Amerikaanse bands hadden afgezegd voor zijn festival en hij vroeg of Martyr kon komen. Op een maandag werd de go gegeven, op vrijdag vlogen we, zaterdag kwamen we aan en op zondag speelden we op het festival. Maandag vlogen we weer terug. Dat is dan wel mooi bij de koffieautomaat op het werk als ze vragen wat je gedaan hebt. Ik was even in Japan, ik moest optreden, haha. Het mooie van deze band is dat dit allemaal gewoon zo snel kan. De neuzen staan dezelfde kant op, we weten wat we willen en hebben dezelfde passie voor de band en de muziek.”