Echt productief zijn de Fransen van Nesseria niet. In de 14 jaar dat deze band bestaat, hebben ze nog maar drie albums uitgebracht. De jongste worp, Cette Erosion De Nous-Mêmes, is een verzameling post-hardcore die toch een breuk vormt met het vorige werk, dat je eerder als een mengeling tussen metal en hardcore zou kunnen catalogiseren.
Ondanks die koerswijziging zijn er toch nog heel wat terugkerende ingrediënten, zoals hun pletwals-stijl en de invloeden van grindcore en (atmosferische) blackmetal, wat je het sterkst hoort op Forteresse en Dans L’Ombre Et Sans Visage. Maar behalve de post-hardcore-elementen zijn er nog meer nieuwe invloeden te bespeuren, met o.m. screamo, folk en shoegaze. Een heel diverse brok teringherrie dus. De lyrics zijn in het Frans, maar dat mag de pret niet drukken. Ook in het Engels zou je er weinig van kunnen maken. De muziek op zich vertolkt reeds genoeg de emoties die achter de titels van de tracks schuilgaan.
Nesseria krijgt extra punten voor volharding en omdat ze buiten de lijntjes van de post-hardcore durven kleuren en toch een mooi consistent geluid laten horen. Een ontdekking in een genre waarin iedereen iedereen kopieert.
Nesseria – Cette Erosion De Nous-Mêmes
238
vorig bericht