De band Pale Blue Dot opereert vanuit Italië en moet niet verward worden met de band uit de Verenigde Staten. Het album (H)eart(H) kwam begin juni uit en is zeker de moeite waard om te beluisteren. Zeker wanneer je je kunt vinden en herkennen in het new-wave geluid uit de jaren tachtig. De zeven composities ademen namelijk de sfeer van deze periode. Geïnspireerd door een shoegaze georiënteerd muzikaal landschap waarin de echo van de new-wave rondwaart, word je als luisteraar meegevoerd op de klanken van (H)eart(H).
Het viertal Tommaso Lampronti (zang en gitaar), Enrico Bongiovanni (gitaar), Cosimo Tanzarella (basgitaar) en Francesco D’Astore (drums) richtte de band in 2015 op, maar vond de muzikale identiteit pas in 2018. De bandnaam is natuurlijk afkomstig van de definitie van de aarde die Carl Sagan eraan gaf na een foto van de aarde in 1990. Het debuut kwam in december 2022 me de single Destruction or Resurrection dat op het album te vinden is. Een single die een krachtig karakter heeft en uiteindelijk teruggrijpt op de uitspraken van Carl Sagan zelf over de aarde. Een stuk tekst dat verwerkt is aan het eind. De single is in zijn soort wel representatief voor het album.
Diverse invloeden zijn duidelijk herkenbaar maar Pale Blue Dot weet het allemaal te verwerken in een eigentijds geluid dat heden ten dage nog steeds relevant is. De single For The Beauty Of Miranda opent het album op een fijne manier waarbij de zang van Tomasso doet denken aan Alan Parsons Project. Het dromerige stemgeluid past mooi bij de gitaarmelodie die zich voorzichtig een weg baant door het muzikale landschap dat gevormd wordt.
Verder op het album komen herinneringen geregeld voorbij. De Blue Öyster Cult in (h)eart(h) of de heerlijke klanken van Cocteau Twins en Red Guitars in bijvoorbeeld Alone. Wanneer we alle invloeden op een rij zetten, mag de herkenning van het Curegeluid in Rollercoaster dan ook zeker niet ontbreken.
Hoewel Pale Blue Dot nu gezien kan worden als een melancholische new-waveband zijn er ook meer stevigere klanken te horen op het album.
Er wordt namelijk ook flink gedraaid aan de distortionknop in bijvoorbeeld Green Fairy Tale. Een compositie die diverse gezichten laat zien en daarmee een mix wordt van het feeërieke karakter van Cocteau Twins en de distortionrock van The Jesus And Mary Chain.
Alone is zo’n compositie dat je kan kenmerken als liedje. Positief bedoeld in alle opzichten. Duidelijke zang in een fijne melodie met tussendoor de nodige muzikale interrupties. Het biedt een mooie gedachtenmassage.
In Star Cloud weet de stofzuiger de versterker weer te vinden en zet daarmee een muzikale stofwolk neer die alleen getemd lijkt te kunnen worden door subtiele gitaarklanken en melancholische zang. De zang blijft gaandeweg zijn eigen weg gaan in een lijzige gang terwijl de rest eromheen cirkelt en dwarrelt als blaadjes in een windhoosje.
(H)eart(H) is een tijdje blijven liggen op de plank door allerlei omstandigheden, maar verdient het om genoemd te worden. Pale Blue Dot zet namelijk een stuk muziek neer dat aanspreekt en het beste uit verschillende new-wavehoeken naar het heden haalt.