Onlangs kwam de nieuwe plaat uit van stoner metal band Raging Speedhorn uit. Het opzwepende album viel prima in de smaak. We kregen een mooie update over het album en de staat van de band van bassist Andy Gilmour en vocalist Daniel Cook.
Er was niet sprake van een bepaald thema voor het nieuwe album, Night Wolf. Daniel: “Uiteindelijk wel, maar niet aan het begin. Toen we Hard To Kill uitbrachten in 2020 gedurende de pandemie konden we natuurlijk geen live shows spelen. We kwamen dus gewoon bij elkaar wanneer we konden om te schrijven. Daar is dit album uit voort gekomen. Gewoon het schrijven van riffs. Onze gitarist was pas gestopt en onze vocalist Frank schreef de nummers op gitaar nu. We gingen gewoon met half afgemaakte nummers de studio in en daar vond magie plaats. We bedachten het Teen Wolf idee voor Night Wolf. Vanuit dat idee groeide het idee vanwege onze liefde voor de jaren tachtig waarin we opgroeiden. Dat was een mooie tijd qua muziek, TV, worstelen, et cetera. Het artwork borduurde daar op voort.”
Andy: “Het thema is de jaren tachtig maar het is geen echt thema album. Even om te voorkomen dat mensen er teveel achter gaan zoeken. In het artwork de plaat tref je ook foto’s van ons aan toen we kids waren in de jaren tachtig.”
Daniel: “De beste films kwamen natuurlijk uit die tijd. Maar ook de muziek uit de tijd zoals Erasure, The Communards en Wham et cetera. Ik vond de popmuziek in die tijd geweldig. Je had een goede mix van rock, dance, rap en pop in de top toen. Dat is nu verdwenen. Films als Back To The Future, Ghostbusters, Indiana Jones. Speelgoed zoals The Transformers.”
Andy: “Het vreemde is ook wel dat als je nu naar muziek van die tijd luistert je het veel meer kunt waarderen. Indertijd vond je het niet zo bijzonder. Het is niet alleen nostalgie, je weet gewoon die nummers beter te waarderen”.
De genoemde manier van nummers schrijven en opnemen heeft zeker bijgedragen aan het hoge rock ‘n’ roll gehalte van de plaat. Omdat de nummers niet helemaal klaar waren voor ze de studio in gingen klinkt het allemaal frisser volgens Daniel. Andy is het daarmee eens: “Als je nummers maanden van tevoren schrijft en ze helemaal klaar en geperfectioneerd zijn, en je ze keer op keer speelt, klinken ze snel te gelikt. Deze manier van schrijven houdt een beetje de energie in het nummer vast.”
Er was een wisseling van gitarist voor dit album. “We hadden een gitarist genaamde Dave Leese die alleen op Hard To Kill te horen is. We lijken door gitaristen te gaan als Spinal Tap door drummers. Dave had verschillende dingen te doen op verschillende vlakken en koos er voor de band te verlaten. Daarom besloot Frank de rol van gitarist over te nemen. Frank kan eigenlijk alles spelen. Hij schreef alle gitaarpartijen en hielp de andere gitarist Jim en Andy met de baspartijen. Gordon schrijft gitaarpartijen op drums. Even later vonden we Daf Williams, die eerder had gewerkt met Gordon in een andere band. Hij kwam op auditie en we vonden dat hij simpelweg de branie, de ‘swagger’ had die we zochten. Niet elke gitarist heeft die. Je moet gewoon een beetje die ritmische beweging hebben in hoe je een nummer speelt voor deze band. Hij nam zelf ook wat nummers mee. Het was alsof het zo heeft moeten zijn. Er zijn geen hard feelings jegens Dave.”
Andy: “Daf neemt zijn eigen invloeden mee. Die passen gelukkig allemaal prima bij het geluid van de band. Het is niet alsof we ineens in een folk fase terecht zullen komen. Als het op riffs aankomt heeft hij gewoon dezelfde mentaliteit als wij. Als extra bonus is Daf ook nog een grafisch ontwerper.”
Voor dit nieuwe album tekende de band bij het label Spinefarm. Dat gebeurde niet van de ene op de andere dag volgens Daniel. “We kregen een paar deals aangeboden maar ze werkten niet echt voor ons. Toen dachten we er over het album gewoon zelf uit te brengen. Op dat moment kwam Spinefarm met een deal die ons beviel. We vinden het een tof label met een mooie geschiedenis. Er was een lange tijd van onderhandeling wel, ongeveer als 20 maanden terwijl de plaat klaar was. Het mooie van die langere tijd is wel dat we ook nog wat nieuwe songs in de live optredens kunnen gooien.”
De nummers zijn best catchy en dat bleek wel toen fans de nummers die niet eens uitgebracht waren toch mee konden zingen tijdens hun live shows. Daniel kijkt wat dat betreft altijd naar het voorbeeld van Nirvana. “Dat zijn eigenlijk een soort van kinderliedjes, in de zin van, voor je het weet neurie je ze mee. Ze blijven gewoon in je hoofd hangen.”
Andy: “Het is niet zo makkelijk met een dergelijke melodie te komen. Sommigen mensen denken dat je er maar een ‘lalala’ tussen hoeft te gooien en mensen vinden het te gek en zingen mee. Maar je moet er heel goed over nadenken en het heel goed doen wil het klikken bij mensen.”
Er zit nogal wat tijd tussen de laatste paar platen. Op zich heeft dat wel een logische verklaring. “We waren al zowat bezig met schrijven van een nieuwe plaat voor we een nieuwe opnamen,” vertelt Daniel. “De eerste albums kwamen snel na elkaar uit, maar daarna nam de band een pauze van acht jaar. Ze hadden niet gedacht nog een plaat op te nemen eigenlijk tot ze weer samen kwamen voor een paar shows. Toen kwam er toch een album waarvan ze dachten dat het daarbij zou blijven. Daarop vertrok vocalist John Loughlin, wat zijn sporen achterliet op de band. Vervolgens kwam ik helpen en ik denk dat met al dat gedoe en de pandemie en toen de onderhandelingen met het label het allemaal wat langer duurde. Maar we staan te springen om het nieuwe werk live te brengen.”