Tilburg, in het bijzonder poppodium 013, fungeert vanavond als een waar paradijs voor liefhebbers van complexe riffs en progressieve structuren. De Amerikaanse progressieve metalband Animals As Leaders betreedt de grote zaal, vergezeld door hun landgenoten van Night Verses, die als voorprogramma de avond openen. Hoewel de deuren al om 19:00 uur opengaan, zullen de eerste muzikale klanken pas om 19:50 de zaal vullen.
Het Amerikaanse trio Night Verses geniet wellicht nog niet van brede bekendheid onder het publiek, maar vormt voor mij persoonlijk de voornaamste reden om naar Tilburg af te reizen. De band bracht met Every Sound Has A Color In The Valley Of Night misschien wel de beste progressieve plaat uit vorig jaar. Vanavond zullen dan ook vooral nummers van dat album te horen zijn.
Hoewel Night Verses diepgeworteld is in het progressieve genre, laat de band zich geenszins in een hokje plaatsen. Ze experimenteren ongeremd en verweven op inventieve wijze progressieve elementen met diverse andere stijlen. In het bijzonder speelt gitarist Nick DePirro een essentiële rol binnen het geheel. Zijn spel laveert moeiteloos tussen post-metal en spacerock, waarbij hij met speels gemak meeslepende, dromerige composities tot leven brengt. Ondanks de nadruk van zijn spel, neemt bassist Reilly Herrera ook af en toe een prominente rol in, met bijvoorbeeld een solo op Vice Wave.
Toch is het hoogtepunt van Night Verses zonder twijfel het fenomenale drumwerk van Aric Improta. Zijn polyritmische spel doorbreekt voortdurend de traditionele conventies, waarbij hij met onvoorspelbare ritmewisselingen een geheel eigen karakter aan de muziek toevoegt. Bovendien zoekt hij graag interactie met het publiek, wanneer hij op zijn drumstel klimt om de energie in de zaal op te zwepen. 8 Gates Of Pleasure weet hard gitaarwerk af te wisselen met flitsend soleerwerk om zo uit te monden in dromerige shoegaze sferen, wat mij betreft het hoogtepunt van de set.
Vervolgens vindt er een gitaarwissel plaats, waarmee Nick zich klaarmaakt om de experimentele slides en dissonante riffs van Åska live te vertolken. De enkeling die het nog niet doorhad: Night Verses is net zoals het hoofdprogramma een volledig instrumentale band, maar wanneer composities zo gelaagd en complex zijn is er ook geen ruimte voor zang. Het enige stemgeluid tijdens dit optreden zijn de dankwoorden van Reilly en het gejuich van het publiek, want dat verdient het drietal.
De avond brengt echter nog een bijzonder vooruitzicht: in september keert de band terug naar Nederland voor twee eigen headlineshows. Voor nu beëindigt de band hun optreden met een terugkeer naar hun album The Gallery of Sleep, waarbij Infinity Beach en No. 0 de set afsluiten. Laatstgenoemde is met zijn krachtige, meer rechtlijnige riffs het stevigste nummer van de avond. Improta sluit de show af op karakteristieke wijze: hij springt nog eenmaal van zijn drumstel en trapt speels tegen zijn standaarden aan. Night Verses is een beleving en een muzikale reis die iedere muziekliefhebber meegemaakt moet hebben.
Desalniettemin draait het vanavond allemaal om Animals As Leaders. Het project van meestergitarist Tosin Abasi. Hij mag als waar boegbeeld fungeren voor mensen van kleur in de metal. De goedlachse gitarist wordt bijgestaan door mede-gitarist Javier Reyes en Matt Garstka achter het drumstel. Juist, Animals As Leaders heeft geen bassist, in plaats daarvan voorziet het duo de muziek van gelaagde, duale gitaarpartijen. Waar Reyes zich toespitst op de ritmische secties, neemt Abasi de leidende melodieën voor zijn rekening.
Vanavond krijgen we een speciale show, het drietal brengt immers een integrale uitvoering van doorbraakalbum The Joy Of Motion ter ere van het tienjarig jubileum. Dat de plaat feitelijk al elf jaar oud is, doet niets af aan de feestvreugde. Tot mijn verbazing is niet alleen de gehele zaal geopend, maar ook nog eens tot de nok toe gevuld. Deze kwaliteitsmuziek is dus toch bekender dan ik vooraf had gedacht.
Ondanks een visueel indrukwekkende lichtshow blijft de aandacht van het publiek vooral gericht op de drie muzikanten op het podium. In tegenstelling tot Night Verses opereert Animals As Leaders volledig binnen het progressieve spectrum, maar binnen die kaders presenteren zij een dynamische fusie van stijlen. Van moderne prog op Lippincott, tot melodische prog op Physical Education en technische grandeur tijdens Tooth And Claw.
Regelmatig wisselen de gitaristen van instrument om alle nuances van het album getrouw te kunnen vertolken. De meest opvallende wissel komt echter vlak voor Para Mexer, wanneer Reyes zijn elektrische gitaar inruilt voor een akoestische variant en daarmee voor het eerst nadrukkelijk op de voorgrond treedt. Deze semi-akoestische compositie, geschreven door Reyes zelf, behoort zonder twijfel tot de meest unieke werken binnen het repertoire van de band.
Vervolgens wordt de technische lat verder verhoogd met The Woven Web, dat met zijn gecompliceerde vingertechnieken tot de meest uitdagende stukken van de set behoort. Toch laten Abasi en Reyes zich niet afschrikken door de complexiteit en spelen zij met ogenschijnlijke moeiteloosheid de meest ingewikkelde passages. Mind-Spun, is geïnspireerd door edibles en ademt een psychedelische sfeer. Het werk is doorspekt met experimenteel gitaarwerk en een waar hoogtepunt. De reguliere set eindigt met Nephele, eveneens een compositie van Reyes, waarmee The Joy of Motion in zijn geheel is voltooid.
Echter betekent dat niet het einde van het optreden, want na een korte onderbreking komt het drietal terug voor een drie nummers tellende encore. Tosin en het zijne willen recent wapenfeit Parrhesia ook nog in het zonnetje zetten. Waar de hele avond iedereen netjes stil heeft gestaan en het te allen tijde muisstil is geweest, is die rust tijdens de toegift ver te zoeken. Micro-Aggressions dient namelijk als circlepit materiaal volgens Tosin en daar wordt gretig gehoor aan gegeven. Echter blijft dit de rest van het optreden aanhouden, waarbij Red Miso vergezeld wordt door een crowdsurfer en Monomyth onder begeleiding van een wall of death wordt gespeeld.
Beide bands hebben vanavond een masterclass gegeven in progressieve muziek. Zij excelleren niet alleen in technische virtuositeit, maar weten deze moeiteloos te combineren met compositorische diepgang en emotie. Voor liefhebbers van het genre is dit een avond om nooit te vergeten.