De Tröckener Kecks startten in 1980 als punkband in Amsterdam en stonden bekend om hun energieke concerten. In 2001 stopte deze Nederlandstalige rockband en hoewel heel wat fans er alsnog op hopen, zit een reünie er niet in. Ruim 20 jaar na de split van de Kecks kan je nu naar de concerten van Kecks-zanger Rick De Leeuw, met dan wel een volledig Belgische band. Tegenwoordig voelen die concerten echt wel aan alsof de Kecks opnieuw op het podium staan, werd ons ingefluisterd. Wij gingen kijken en luisteren in de Schakelbox in Waregem (B).
Het was niet enkel Rick De Leeuw als hoofdact die ervoor zorgde dat we dit concert in onze agenda gezet hadden. De support kwam van Drift. Deze Nederlandstalige band zagen we eerder dit jaar nog als duo op het Serre Fest, met Tine als zangeres en Christophe op gitaar (en loops). We werden toen uitermate gecharmeerd door het bandconcept: ze lenen en bewerken melodietjes van andere songs en ze gooien er Nederlandstalige humor, sarcasme en absurditeit over waarmee ze in de buurt komen van Arbeid Adelt!, Hugo Matthijsen, Kamagurka en Aroma di Amore. In de Schakelbox stond Drift voor het eerst als kwartet te spelen, met een bassist en drummer erbij. Even vreesde ik dat de lyrics daardoor zouden verzuipen in het geheel, maar dankzij een uitstekende mix van de geluidsmensen kon het publiek alles prima begrijpen.
Drift ademt – op het podium – chaos en absurditeit. De band komt op in badjassen, zonder dat dat aspect verklaard wordt. Voorts komen er nog een volledig geïmproviseerd openingsnummer, een berenmuts en een megafoon aan te pas en omdat er in Dromendaris niet veel gezongen moet worden, nodigt Tine drie mensen uit het publiek uit om op het podium een slow met haar te dansen.
De setlist in Waregem leek sterk op die op het Serre Fest en omvatte onder meer een cover van De Brassers (En Toen Was Er Niets Meer) en eigen werk als Koken met Kerosine (met een muzikale knipoog naar California Über Alles van Dead Kennedys), Dromendaris en Bedbeest. Afsluiten deed Drift met Huiswijn, een nummer dat muzikaal een beetje verwijst naar Housewive van Daan en dat in de lyrics wijn drinken aanprijst voor elke uitdaging van de huisvrouw, en zo een nieuwe betekenis geeft aan het begrip ‘huiswijn’, wat doorgaans een optie is op restaurant. Als band klinkt het bij Drift een stuk organischer dan als duo. Nu we Drift gezien hebben in deze opstelling en met een perfect licht en geluid zijn we er nog zekerder van dat hier iets moois aan het bloeien is.
We moeten eerlijk toegeven dat we Rick De Leeuw na de split van de Tröckener Kecks wat uit het oog waren verloren. Hij was dan plots een dichter, een presentator op TV, een acteur, … en de eerste duo- voorstellingen met toetsenist Jan Hautekiet waren een harde breuk met de rock ’n roll van daarvoor. De releases waren bovendien een heel stuk ‘zachter’ en braver. Dat we met dat ‘zachte’ moeite hadden, heeft ons zelf ook verbaasd. Bij sommige van de songs van de Kecks (Souvenir, Achter Glas, Geen Gewone Jongen, …) dachten we: wat een mooi verhaal, maar met al dat geschreeuw en met al die versterkers op tien heeft waarschijnlijk niemand er iets van begrepen.
Inmiddels zit De Leeuw met Het Komt Allemaal Goed al aan het vijfde of zesde solo-album. Voor dit album heeft hij songs geschreven bij kunstwerken uit een Belgische collectie, opgenomen met nagenoeg dezelfde band als voor de albums Zonder Omweg en Lieg Me De Waarheid. In de band zit onder meer Axl Peleman, de huidige bassist van De Kreuners en dat is dan weer de Vlaamse band die begin jaren ’90 van het van de Kecks geleende Nu Of Nooit een Vlaamse wereldhit maakten.
Met de band erbij is het rock ’n roll-gehalte van De Leeuw opnieuw flink gestegen. De live-versies van de nummers van Het Komt Allemaal Goed krijgen een flinke stoot power en adrenaline mee op het podium in Waregem. Hij geniet ook zichtbaar van het geluidsvolume dat de zaal in wordt geslingerd en leeft zich uit als het podiumbeest dat hij onmiskenbaar is. Zijn enthousiasme wordt beantwoord met nog meer enthousiasme uit het publiek. Op de voorste rijen staan een paar mensen met een oud Kecks-shirt en toch ook al een paar met een shirt van de Het Komt Allemaal Goed-tournee.
Rick De Leeuw wisselt sterk nieuw werk als Bloedrode Maan, Te Weinig, Te Laat en de niet-religieuze gospel Zing Voor mij af met nummers van zijn vroegere band. Met Hart En Ziel zit al vroeg in de set en met Niemand Danst Alleen en Een Dag Zo Mooi bouwt hij in de finale op naar het orgelpunt met Nu Of Nooit. Tegen dan heeft het publiek al spontaan meegezongen, het ritme meegeklapt en veel gedanst. Dat het Vlaamse publiek de Kecks-tradities niet vergeten is, wordt het mooiste bewezen als de band het podium afstapt en er uit honderden kelen gezongen wordt: Nee, Nee, Nee, Niet Naar Huis Toe. Je kan een band wel opdoeken, maar het geheugen van het publiek kan je niet uitwissen.
De toegift wordt ingezet met een cover van Watskeburt?! van De Jeugd Van Tegenwoordig. Dan volgt de rockende smartlap Het Is Toch Je Kind en nog twee oudjes: Zou Je Niettegenstaande De Recente Gebeurtenissen Toch Nog Een Verblijf Op Amoureus Gebied In Overweging Willen Nemen Alsjeblieft en De Jacht Is Mooier Dan De Vangst. Die laatste songtitel gaat over het spel van het verleiden, maar vat ook op een paar manieren samen waarom de fans in de zaal staan. Voor sommigen was het concert de jacht en voor anderen de vangst, maar voor beiden was het vooral genieten.