Sanctuary – The Year The Sun Died

In 1992 ging de band Sanctuary ten onder. Wilde de band zich niet schikken naar de opkomende populariteit van de grunge in de jaren negentig of was het gewoon genoeg en waren de onderlinge strubbelingen de reden van de split. Warrel Dane en Jim Sheppard startten samen met gitarist Nevermore waarmee ze zeven cd’s afleverden en vrij succesvol waren. Toch kwam er een moment dat de oude bandleden elkaar weer spraken en samen met Brad Hull in plaats van Sean Blosl de band nieuw leven inbliezen.
Na de geweldige langspeler Into The Mirror Black uit 1989 ziet The Year The Sun Died in 2014 het levenslicht. Terugkijkend naar Into The Mirror Black hebben de bandleden niet stilgestaan in hun muzikale ontwikkeling. The Year The Sun Died is werkelijk een metalplaat die in deze tijd hoort. De maatschappij echter is toch weinig veranderd. Wanneer je de teksten van Future Tense of One More Murder van Into The Mirror Black leest, zijn problemen blijkbaar tijdloos en universeel (helaas). Maar terug naar het metalgeluid van nu dat de band produceert. De kracht van de cd ligt toch wel in de eerste helft, of misschien kan ik beter praten over de heftigheid. Dat hoor je meteen wanneer de eerste tonen van Arise And Purify gespeeld worden en een vervolg krijgt in Let The Serpent Follow Me. Het tempo ligt hoog en de stem van Warrel Dane is krachtig. Ten aanzien van vroeger concentreert hij zich meer op het midden van zijn stembereik. Hoewel ook Exitium (Anthems Of The Living) prachtig in deze tijd past, zijn invloeden van Black Sabbath (stroperig zwaar) of Sisters Of Mercy hoorbaar in het geluid. Het nummer baant zich een weg neemt de loodzware muzikale molensteen mee op zijn pad. Daar hebben ze zich echter van ontdaan in het opzwepende Question Existence Fading. Lenny Rutledge en Brad Hull halen met een keiharde stevige riff keihard uit. Het zware stemgeluid van Warrel en het opzwepende drumgeluid van Dave Budbill maken het daarna af. Tijd om bij te komen, vind je terug in I Am Low. Een powerballad dat wederom vrij traag van tempo is, maar fantastische bombastische hoogtepunten kent. De single en tevens favoriet nummer van mij is zeker het nummer Frozen. Het is snel, vol adrenaline dat wordt gevoed door het ijzersterke drumwerk. Daarnaast scheuren ook hier de gitaren de blaren op de vingers. Het nummer heeft kracht, is vol van melodie en heeft een bijzondere aantrekkingskracht op mij. Met One Final Day(Sworn To Believe) ligt het stemgeluid van Dane wat hoger en zijn er overeenkomsten met Queensrÿche, mede door het akoestische gitaarspel in het intro. Daarna is de vaart er een beetje uit. De composities staan als een huis en vooral titelnummer The Year The Sun Died is echt een prachtig nummer. Van een echt oplaaiende vuurzee is echter echt sprake. Misschien zou een andere volgorde van de nummers op de cd een ander beeld schetsen, maar zelf heb ik de randomknop niet aangezet.
We kunnen er echter niet omheen. Sanctuary is helemaal terug en laat met deze cd een band horen die gretig is en nog genoeg te bieden heeft voor deze tijd. Het zou mij benieuwen dat ze dit in de toekomst weer uit hun vingers laten glippen. Of het moet gebeuren op de dag dat de zon ‘sterft’.