Seasick Steve – Blues In Mono

En toen was er ineens een nieuw album van Seasick Steve, het tweede al van dit jaar. Met één (resonator)gitaar, één microfoon en één versterker: Blues In Mono.
Het is een countryblues-album geworden, met covers als Moon Goin’ Down van Charly Patton (uit 1930!), Fred’s Worried Blues van Mississippi Fred McDowell tracks van Little Walter, R.L. Burnside, Lightnin’ Hopkins en Tommy McLennan, naast vier eigen tracks, waaronder het onderstaande Well Well Well en een track met de opvallende titel Waitin’ For The Greyhound in Charleston, S.C. (With My 6 Year Old Son, On Our Way Back to Nashville). Allemaal opgenomen met één microfoon, zoals dat in de begintijd van de blues gebeurde.
Of de originelen nou een beperkte instrumentatie kenden zoals bij Charly Patton of een hele band zoals bij R.L. Burnside, Seasick Steve heeft echt alle tierlantijnen weggehaald. Ineens is het weer de Seasick Steve uit de begintijd – de Seasick Steve die ik de afgelopen jaren node gemist heb. Dit is de manier waarop hij volgens mij het sterkst is. Het klinkt ook lekker spartaans, met her en der kleine foutjes die de indruk achterlaten dat het vrijwel live is opgenomen.
Het album is vooralsnog alleen digitaal te krijgen. Dat maakt het lastig om te achterhalen wie wat schreef, maar tegelijkertijd valt daardoor wel op dat het een mooi coherent album is, of het nou covers zijn of niet. Dat het lekker ouderwets klinkt is mooi meegenomen, maar het is geen mono om het mono, het is mono omdat dat hier past.
De laatste tijd zijn er wat albums verschenen die over een tijdje pas hun fysieke release krijgen. Het is voor mij lastig in te schatten of dat een gevolg is van de coronabeperkingen of dat de fysieke edities langzamerhand uitgefaseerd worden. Ik blijf hopen dat het met Blues In Mono slechts wat uitstel is. Me dunkt dat deze release dat wel verdient.

Seasick Steve website