Zoals in mijn jongere jaren bands als The Rasmus, Di-rect en My Chemical Romance een groep van alternatievere jonge meisjes trekt, doen de bands van vanavond dat ook. Deze bands maken echter muziek die toch net een tandje of zes harder is dan deze bands. Het is alleen het feit dat er zeker catchy melodieën in de nummers zitten en de bandleden niet onaantrekkelijk dat ze een prima band zijn om de vrouwelijke jeugd richting metal te trekken. Laat me echter zeggen dat, hoewel het publiek deze avond vooral uit jonge meisjes bestaat, er genoeg te genieten is voor de oudere en mannelijke metalcore-fan, mits hij er voor open staat. De avond zal echter later nog een verrassing krijgen die viral gaat.
Shvpes besluit meteen krachtig te beginnen met hun populairste nummer, One Man Army. Ze hebben met maar een half uurtje speeltijd dan ook geen tijd te verliezen om het publiek mee te krijgen. Dat lukt ze dan ook zeker. De makkelijk verteerbare metalcore met rapmetal en nu-metal invloeden maakt de zaal meteen wakker. Niet op zijn minst ook door de wel erg sterk aanwezige bas. We tellen de eerste crowdsurfende jongedame en gedurende avond zullen er nog velen op handen worden gedragen.
Ik zag het Engelse Holding Absence al eerder dit jaar. Deze jonge gasten brengen opvallend sterke composities die net wat progressiever van opbouw zijn dan veel andere bands in het genre. Neem daarbij de geweldig krachtige stem van vocalist Lucas Woodland en een even catchy als heavy nummer Monochrome (ik kan het niet laten mee te zingen zelfs) en je hebt een band die over een jaar hoger op de ranglijst zal staan van een package als deze.
Palisades wordt helaas wat geplaagd door technische problemen wat de vaart uit de set haalt als een grindbak uit Verstappen. Neem daarbij dat in afwezigheid van de reguliere leadzanger Lou co-vocalist Brandon de leads overneemt en ze hebben geen makkelijke avond. Toch doet Brandon het niet slecht, zijn versie van de Linkin Park cover One Step Closer is bijna zo goed als die van Lou. Hun eigen nummers, zoals mijn favorieten War en hun afsluiter Erase the Pain weet hij helemaal overtuigend te brengen.
Headliner Sleeping With Sirens heeft het meest gladde en poppy geluid van de bands vanavond. Vocalist Kellin Quinn’s hoge, knijp-stem is zeker niet ieder zijn smaak. De jongelui in de zaal kan het duidelijk zeer bekoren. Zelf doet het me denken aan Coheed & Cambria’s Claudio Sanchez. Kellin blijkt ook redelijk goed de rol van angry young man te kunnen aannemen nadat er een beker richting podium wordt gelanceerd en hij dreigt dan ook bij een volgende keer naar beneden te komen “to kick ass”. Behalve boos kan hij echter ook zorgzaam zijn, want hij vraagt ook of iedereen vooral goed op kan letten bij het crowdsurfen. Crowdsurfers zijn er hier dan ook in overvloed die bij gebrek aan professionele vangploeg door de bandleden zelf worden geholpen.
Het tempo van het optreden ligt zeker hoog genoeg want ze weten er behoorlijk wat nummers uit te gooien, zoals Leave It All Behind (als opener), How It Feels To Be Lost, Break Me Down en Kick Me. Tussen dit eigen werk brengen deze heren ook nog een cover die het publiek lekker kan meezingen, Iris van the Goo Goo Dolls. Niet onverdienstelijk gebracht en met de kenmerkende stem van Kellin zeker met een kleine eigen draai.
De verrassing komt echter als de band voortijdig hun set beëindigd. Zoals later ook via Twitter is te lezen is hij van mening dat de veiligheid van de bezoekers niet kon worden gegarandeerd en daarbij worden het gebrek aan beveiliging en barriers genoemd. Vrees echter dat eerder het probleem zat in de redelijk onervaren concertgangers, het gebrek aan kracht om de kids van het podium op te vangen en de onervarenheid daarmee. Geloof me, ik heb veel gekkere en gevaarlijkere dingen meegemaakt tijdens een show. Echter, natuurlijk siert het Kellin dat hij geeft om zijn publiek en niemand wil een tweede Lamb of God of Pearl Jam incident waar er doden te betreuren vallen bij een concert.
Al met al, ondanks de onprettige verrassing op het eind niet onvermakelijk deze avond. Ik ben niet helemaal de doelgroep aangezien ik mijn post-hardcore en metalcore liever net een tikkeltje hoor, maar als deze bands ook maar vijf jongeren met hun optreden heel langzaam richting death metal sturen is het een succes.
Shvpes + Holding Absence + Palisades + Sleeping with Sirens – Effenaar (Eindhoven) 13/11/2019
437
vorig bericht