Het was 1988 en zowel The Pogues als The Waterboys brachtten een album uit dat Celtic Punk op de kaart zou zetten. Beiden bands piekten qua creativiteit en het welbekende Fisherman’s Blues behoort tot een van de belangrijkste albums in de Schotse muziekgeschiedenis. Bijzonder is het dan om een band van dit kaliber in ons kikkerlandje te mogen verwelkomen, des te meer bijzonder is dat ze in het Muziekgebouw in mijn thuisstad, Eindhoven, speelden afgelopen vrijdag.
Nadat ik mezelf door een mensenmassa, die vermoedelijk voor Glow kwamen, had gewurmd arriveerde ik, helaas net tegen het einde van het voorprogramma, in de grote zaal van het Muziekgebouw. Ongeveer een halfuur later verscheen de band ten tonele, vrij letterlijk in dit geval, want het podium had iets weg van een theater, de rede hierachter werd iets later duidelijk gemaakt. De band opende met een reeks klassiekers waaronder Glastonbury Song, Fisherman’s Blues en fan favourite This is the Sea, nummers die zowel fris, vernieuwend als tijdloos klinken en bij de wat oudere mensen in het publiek een gevoel van nostalgie opwekten.
Het thema van dit optreden was overigens het meest recente werk van de band, Life, Death and Dennis Hopper, een concept album gebasseerd op de beroemde Amerikaanse acteur die onder andere bekend werd door zijn rol in Easy Rider. Ondanks dat een groot deel van het publiek het album niet kende, voornamelijk de groep die nadat ze de classics hadden gehoord besloot dat hun gesprek belangrijker was dan het optreden zelf, werd het enthousiasme alsmaar meer naarmate de set voortzette. Tussen de nummers door wist frontman Mike Scott ons te vermaken met verhalen over de band, toelichting bij de nummers en kreeg de eerder benoemde groep zwetsers nog even te horen dat ze moesten stoppen met ouwehoeren.
Dat leeftijd slechts een nummer is bewees de 66-jarige Scott constant gedurende de twee uur durende set, de energie spatte ervan af en zijn stem is er sinds het begin van de band in 1983 niet minder op geworden. Ook de touring muzikanten die hem bij stonden waren goed op elkaar ingespeeld. The Waterboys zijn het perfecte voorbeeld van een band die op plaat al bijzonder goed zijn en live nog beter tot hun recht komen. Ik zat op het balkon en zag het enthousiaste publiek beneden helemaal uit hun dak gaan, dan wil echter niet zeggen dat die zelfde sfeer boven niet voelbaar was, sterker nog, er werd luidkeels meegezongen en stilzitten was onmogelijk.