Jarenlang werd gedacht dat Drops Of Jupiter een eendagsvlieg zou blijven. De Amerikaanse band Train was met deze hit niet van de radio af te slaan, maar een echte grote opvolger bleef uit. Het zou dan ook jaren duren voordat er eindelijk een antwoord kwam of Train nog een hit zou scoren, maar vervolgens was het continu raak voor de heren uit San Francisco. In Nederland is de band na al die tijd nog steeds populair, maar optredens aan ons land bleven uit. Onder de tournaam I Know It’s Been A Long Time Coming International Tour 2024 werd dit grote gemis eindelijk goedgemaakt.
Het vorige bezoek van Train aan Nederland was ongeveer zeven jaar geleden en het was dan ook niet voor niets dat er voor Train in 013 in Tilburg geen kaartje meer te koop was. Het was dan ook bijzonder druk in Tilburg en hoe ironisch was het dan ook dat juist nu Train in Tilburg speelde de bezoekers niet met de trein naar Tilburg konden komen. Er stonden dan ook niet alleen lange rijen voor de ingang van de zaal, maar ook voor de parkeergarages. Gelukkig waren we op tijd aanwezig om supportact Ilsey aan het werk te zien. In Nederland is Ilsey niet heel bekend, maar in haar thuisland oogstte Ilsey veel lof door haar schrijfkunsten. Zo schreef ze mee aan hits van Beyonce en Panic! At The Disco, maar ook de Miley Cyrus-hit Nothing Breaks Like A Heart, die ook zij vanavond liet horen op het podium van 013. Het was een vrij rustige set van Ilsey, de softe singer-songwriter songs zorgde voor het nodige geroezemoes in de zaal, maar met de covers wist ze alsnog het publiek een beetje voor zich te winnen. Het was ook een behoorlijke missie om slechts gewapend met een gitaar en kleine liedjes een uitverkochte 013 stil te krijgen. Gelukkig werd er dan ook prima meegezongen op Neil Young-klassieker Heart Of Gold.
Het publiek kwam voor de muzikale kunsten van Train en werd vanavond op hun wenken bediend. Vanaf de allereerste tonen was te horen dat frontman Patrick Monahan bijzonder goed bij stem was en ook zijn vrienden op het podium er echt zin in hadden. Er waren grote glimlachen te zien en zanger Patrick zocht direct alle plekken van het podium op. Meteen was er een soort van geruststelling dat dit een mooie avond zou worden en we niet naar een statische Amerikaanse productie stonden te kijken waar nauwelijks emotie vanuit ging. Train zorgde dan ook voor het nodige entertainment, zelfs voor de bezoeker die eigenlijk niet heel nummers van deze band kon opnoemen. Zo kwam er ineens een stukje van Steve Miller Band’s The Joker voorbij en dit zou niet de enige cover zijn op de setlist. Uit volle borst werd deze klassieker meegezongen en toverden glimlachen op de bezoekers van de grote zaal. Een kleine selectie van fans wisten zelfs een selfie van Patrick Monahan te scoren. De zanger liet het toe dat bezoekers hun mobieltje richting het podium mochten gooien zodat hij er een selfie mee kon maken en vervolgens terug in het publiek te gooien. Met groots gemak wist hij de vele telefoontjes te vangen, maar ook behoorlijk wat telefoons kwamen met een smak op het podium terecht, waarna Patrick er wederom foto’s mee maakte. Alles was dan ook in dienst van de fans, wat een entertainer!
Naast het entertainende gehalte draaide het uiteraard ook om de muziek en dat was dik in orde in Tilburg. Zo haalde Train Ilsey terug op het podium om de hit Bruises te spelen en kreeg vervolgens de zaal stil met de nummers Marry Me en het gevoelige When I Look To The Sky, waarbij 013 nogmaals werd geraakt door het geweldige stemgeluid van de zanger. Zijn zangkwaliteit kwam ook goed uit bij de opvolgende cover van Teddy Swims. Zo blies Train met hun versie van Lose Control de zaal nogmaals omver. De poppy sound van de Amerikanen was waar ze vanavond in uitblonken en Angel In Blue Jeans was dan ook het startschot van het aanstaande blokje vol met meezingers. Op de achtergrond van het podium waren op een groot doek de nodige visuals te zien, waarbij opviel dat er heel wat felle en vrolijke kleuren werden gebruikt, alles voor het mooie effect, zelfs voor bezoekers helemaal achter in de zaal. Zo was er het nodige te zien en te horen in Tilburg en terwijl Patrick alvast teasede met een flard van grote hit Hey Soul Sister bleken er eerst nog andere hits op de setlist te staan. Zo bleek de zomerse hit 50 Ways To Say Goodbye een schot in de roos. Het werd nogmaals feest in 013 en er werd volop meegezongen. Nu eenmaal toch al de keeltjes wijd openstonden kon het publiek zich helemaal laten gaan op de hit Hey Soul Sister, waarbij ook nog eens een snippet van Come And Get Your Love voorbij kwam. De band vond het schijnbaar leuk om hits van weleer in hun repertoire te mengen, want ook tijdens Drive By voegde Train een stukje van een wereldhit toe aan hun optreden. Wat een feestvreugde tijdens The Beatles-cover Hey Jude.
Een zeer uitgelaten frontman vertelde vervolgens dat de band besloten had om niet meer het podium te verlaten voor een zogenaamd toegift en daarom ook direct door te spelen, maar niet zonder het Nederlandse publiek te danken voor de jarenlange support. Uiteraard was het publiek the best crowd ever, maar als muzikant konden ze hun emoties niet beter uitdrukken dan in de songtitel We Were Made For This. De gehele avond zagen we de muzikanten misschien een beetje op de achtergrond in dienst zijn van hun energieke frontman, maar tijdens Eagles-cover Hotel California was het echt tijd om in het middelpunt te staan. Wat een weergaloos gitaarspel werd hier ten tonele gebracht. Vooral het heerlijke samenspel tijdens de lange gitaarsolo zorgde voor de nodige lof en stiekem mogen we deze cover als een hoogtepunt van de set noteren. Uiteraard kon de band het podium niet verlaten zonder die doorbraakhit te spelen en voor een allerlaatste maal zong het publiek uit volle borst mee: “Now that she’s back in the atmosphere, with Drops Of Jupiter in her hair….”