Liefhebbers van psychedelische rock hoefden de afgelopen tijd niet te klagen. Zo waren er al diverse toffe acts te bewonderen in de diverse clubs en vandaag noteerden we in de kleine zaal van de Effenaar nogmaals twee mooie namen op het inmiddels mooie rijtje van bands die al in ons te land te zien waren. Niet voor niets kwamen we dan ook bezoekers tegen met bandshirts die al eerder dit jaar in een andere zaal te zien waren, maar allemaal met dezelfde missie: Nog meer genieten van psychedelische rock!
Even leek het qua bezoekersaantal een rustig avondje te worden in de kleine zaal van de Effenaar. Er was slechts nog een kwartier te gaan en het oogde verre van druk, maar binnen een paar minuten kwam daar de nodige verandering in. Het mooie weer zorgde er misschien voor dat iedereen nog even een zonnestraaltje meepikte en net voor showtime binnen wou zijn en dat had men goed uitgekiend, want Mojo & The Kitchen Brothers had men absoluut niet mogen missen. Aan de achterkant van het podium ging een deur open en als ware uit een tijdmachine kwam de band uit Belgie het podium oplopen. Hun looks, hun kleding alles straalde de jaren ’70 uit en dat is exact wat men vervolgens een uur lang liet horen. De psychedelische rock zoals we die kennen van onder andere Pink Floyd werd door deze jonge enthousiaste honden nieuw leven ingeblazen. De band stond in een opmerkelijke opstelling op het podium. Geheel rechts was er plek voor de drummer waarnaast op een rijtje de vier (bas)gitaristen stonden opgesteld. Elke muzikant met een geheel eigen karakter, de bassist de coole dude, de frontman duidelijk het publiek in starend, maar vooral de twee mannen aan de linkerkant zorgde voor het nodige opzien. De glimlachen bleven de gehele show overeind en hoewel ze enorm met elkaar bezig waren leed de show daar geen moment onder. Heerljike riffs en solo’s klonken door de grote zaal en de toeschouwers werden meteen meegenomen op een trip die je een kruising zou kunnen noemen zoals The Doors meets Pink Floyd. Daarnaast viel ook op dat er bij Mojo & The Kitchen Brothers ook nog meerdere zangtalenten aanwezig waren, zo wisselde men regelmatig van zang wat ook zorgde voor wat diversiteit. De heren hadden het dan ook enorm naar hun zin en vroegen af of het publiek wel voldoende water had gedronken, waarna een cliché-antwoord volgde waarin men aangaf dat er in bier ook water zat. Onverstoord rockte de band d epan uit, wat een heerlijke songs, die soms prima weden opgerekt. De band zat dan ook heerlijk in hun spel waardoor men pas laat opmerkte dat men veel meer songs op hun setlist hadden staan dan dat er werkelijk tijd voor was. Misschien toch eens tijd voor een mooie langere headlinershow?
Een band zoals Temple Fang zou last krijgen van keuzestress als ze “maar” een uurtje zouden mogen spelen. De Amsterdammers, waarvan een aantal met een verleden in Death Alley, staan bekend om songs van ongeveer een kwartier, uitlopend tot ongeveer drie kwartier en dat zou betekenen dat een uur muziek al heel snel vol zou zitten. Gelukkig kregen de heren wat meer tijd toebedeeld en alvorens Temple Fang het podium betrad werd het podium van de kleine zaal in de Effenaar even ingezegend met de nodige wierrook. We raakten dan ook in de juiste sferen en daar plukte Temple Fang de vruchten van. Het werd tijd om de geest te verruimen en dat lukte prima met hun sound die ook deed denken aan onder andere Pink Floyd, maar ook waren de vergelijkingen met Black Sabbath nooit ver weg. Temple Fang voerde in hun set het volume wat meer op ten opzichte van het voorprogramma, het mocht allemaal wel een tikkeltje harder en het brute gitaarspel van gitarist Jevin de Groot had een soortgelijke uitwerking op het publiek als op hemzelf. Zowel de fans als de meestergitarist schudden wild met hun haren en bleven er continu voor gaan. In het publiek werd overigens nog veel meer gedanst, van uitbundige buikdansjes tot simpelweg meeknikken, als kon en mocht tijdens deze show in de Effenaar. Binnen een paar nummers had Temple Fang dan ook de tent op de kop, maar een paar nummers is dan ook al gauw een half uur muziek. De Amsterdammers wisten enorm goed waar ze vandaag stonden en ook de culturele geschiedenis van de stad was men niet vergeten. Niet voor niets werd er een nummer opgedragen aan het afgebrande rock ’n roll-hol van Eindhoven, het Stroomhuisje, waar men ook het nodige applaus voor kreeg.
Het vertolken van lange songs had helaas ook zijn keerzijde. Het was prima dat Temple Fang een nummer langzaam opbouwde, ook het sterkste moment van de heerlijke uitsmeerde, maar ook nam men wel erg lang de tijd om ook het nummer weer af te bouwen. Minutenlang gebeurde er dan ook weinig en wou het publiek stiekem al door naar het volgende moment, wat zorgde voor wat geroezemoes in de zaal en vervolgens wat irritatie van de band. Men kan ook niet alles hebben, vooral niet als men ruim anderhalf uur op het podium wil staan. Ook de bedompte warme zaal zal hieraan hebben bijgedragen, want soms gingen bezoekers ook even de zaal uit om weer wat bij te komen. Twee psychedelische bands op een avond eisten misschien wel hun tol, maar het was het zeker waard. Vol enthousiasme speelde Temple Fang nummers van hun nieuwe album Lifted From The Wind, wat nog maar amper een week uit was. De doorgewinterde fans kenden een aantal nummers al van voor- tot achteraan en gingen er compleet in mee, terwijl anderen aandachtig luisterden wat er nu allemaal weer ging gebeuren.
Er gebeurde dan ook erg veel op het podium vanavond. Temple Fang trok al die registers open en maakte er een mooie show van. Na ongeveer anderhalf uur verlieten de Amsterdammers het podium om al snel weer terug te keren. Men bedankte het publiek en kondigde aan nog een nummer te gaan spelen, maar het publiek liet van zich horen en scandeerde diverse songtitels, waaronder die van Gemini. Temple Fang besloot het roer om te gooien en onder de noemer “ook dat is rock ’n roll hè”om het verzoeknummer van de fan te honoreren. Nog eenmaal mocht iedereen genieten van hun heerlijke sound, de psychedelische rock van Temple Fang.