Augustus 2023 overleed Bernie Marsden, net na het voltooien van zijn laatste album Working Man. Daarvoor had hij een reeks met thematische coversplaten gemaakt onder de overkoepelende titel Inspirations. De familie heeft met hetzelfde label en hetzelfde team een vierde album in de reeks laten verschijnen: Icons.
Bernie Marsden is bij het grote publiek onbekend, maar was met Micky Moody van groot belang voor de pre-MTV-bezetting van Whitesnake. Here I Go Again en Fool For Your Loving zijn bijvoorbeeld van zijn hand. Een paar jaar geleden schreef hij vijf songs met Joe Bonamassa voor diens Royal Tea-album.
Maar Marsden was de bescheidenheid zelve en speelde net zo lief covers van anderen, ook in zijn eigen discografie. In de Inspirations-serie verschenen eerder Kings, Chess en Trios en nu dus Icons. Net als de vorige keren een rijtje covers en twee eigen tracks van Marsden. Thematisch is Icons natuurlijk erg ruim, maar er zitten bijvoorbeeld tracks van Fleetwood Mac’s Peter Green en Rory Gallagher tussen, twee gitaristen die hij al eerder eer bewees op eigen releases. Sommige covers zijn overbekend (Jimi Hendrix’ Purple Haze, The Allman Brothers’ Jessica, Clapton’s Bell Bottom Blues en Fleetwood Mac’s Oh Well, andere net iets minder, zoals I Like It This Way van Danny Kirwan – door hem geschreven terwijl hij naast Green gitarist in Fleetwood Mac was.
Marsden is er niet op uit geweest de tracks helemaal om te gooien. Zijn prima bluesstem en zijn buitengewoon precieze gitaarwerk zorgen echter voor details die voldoende verschillen van de originelen om ze de moeite waard te maken. Het grootste verschil is te horen bij Hendrix’ Purple Haze. Marsden heeft er een wat riffier versie van gemaakt, met als resultaat wat minder psychedelica dan het origineel. Het origineel is prachtig, maar deze versie mag er ook zijn. Zelf vind ik de versie van Gallagher’s Calling Card ook erg fraai. De enige lichte tegenvaller op dit album is de cover van The Allman Brothers’ Jessica. De nette uitvoering door Marsden maakt dat er ook wat minder energie in zit dan bij het origineel en dat werkt niet echt.
Naast Marsden zijn er vooral geroutineerde sidemen uit de Britse bluesrockscene te horen waar Marsden vaker mee werkte, zoals bassist Neil Nurray, drummer Richard Newman en bassist John Gordon. Dat de opnamen niet per sé vrij recent zijn blijkt wel uit het feit dat op Purple Haze drummer Jimmy Copley te horen is. Die overleed al in 2017…
De twee eigen songs zijn Kestrel en Barford Blues, beide instrumentals. Kestrel is een fraai ingetogen bluesetude op gitaar. Er staat niet bij wanneer de tracks zijn geschreven en opgenomen, maar het zou mij niet verbazen als Barford Blues dateert van na zijn samenwerking met Joe Bonamassa. Het is een track die zo op Royal Tea had gekund, inclusief het gitaarwerk. Speciale vermelding voor de mix van Marsdens vaste engineer Jamie Masters. Ook al dateren de opnamen uit verschillende jaren en sessies, het klinkt alsof het tegelijkertijd is opgenomen.
Marsden had met wat minder bescheidenheid vast een grotere carrière gehad, maar uiteindelijk heeft hij steeds gespeeld wat hij wilde spelen. Ook op Icons is niet te missen wat een geweldige gitarist Marsden was. Deze cd is een waardige toevoeging aan de geweldige Inspiration-serie. En nu maar hopen dat er nog meer moois in de archieven ligt…