De laatste dag start met regen, regen en nog eens regen. Toch valt op dat er geen al te grote uittocht van publiek plaatsvind. Iedereen wil tot het einde blijven, zo lijkt het. De blijvers hebben dan ook gelijk want er valt nog een hoop te genieten tijdens deze zondag. Sam Fender mag helaas dan hebben afgezegd maar de bands die er wel zijn maken het meer dan goed.
Japanese Breakfast
Degene die de tekst schrijft van het programma van DTRH blijkt een voorspellende gave te hebben. Daar staat namelijk ‘Van ver- naar bewondering, van regenbui naar regenboog’. Dat past perfect bij de start van de dag. De regen stopt en er komt een voorzichtig zonnetje tevoorschijn. Na het optreden van Japanese Breakfast ontstaat ook nog eens een kleine, niet al te felle regenboog. De muziek van gitarist/leadsinger Michelle Zauner is dan ook van het zonnige soort. Makkelijk in het gehoor liggende popmuziek zonder al teveel pretenties. Nu is het al wat later op de dag maar het is lekker wakker worden op de vrolijke tonen. Het wat meer experimentele, zoals elektrische viool en keyboard/ piano komt live vandaag wat minder uit de verf. Wat blijft staan is een relaxt begin van mijn dag.
Bloc Party
Nu wordt er vooraf bij de aankondiging van Bloc Party opgeroepen om te gaan springen en feesten. Dat lijkt niet echt afgestemd met de band zelf want die beginnen met het relatief rustige So Here We Are. Het is langzaam op stoom komen want het geluid lijkt nog niet helemaal goed afgesteld. Vanaf Hunting For Witches gaat het tempo omhoog en krijgt het publiek daadwerkelijk de kans om te springen en te dansen. Wat vooral opvalt is dat het postpunk gehalte niet geheel uit de verf komt. Live blijkt Bloc Party meer een leuke Britpop band. Centraal staat de zang van Kele Okereke terwijl de muziek daar wat bij achter blijft. De eigenzinnige opbouw van de set helpt onder deze omstandigheden niet helemaal mee. Zo is Mercury wat chaotisch (wat leuk is op plaat), daarna opgevolgd door het wat meer springerige Song for Clay (Dissapear Here). Het grote buitenpodium (b)lijkt niet helemaal de juiste plek voor Bloc Party. Het is leuk en aardig maar weet niet al te verrassend uit de hoek te komen.
Viagra Boys
Grootste energiebrok van de dag komt, zoals eigenlijk verwacht, van het Zweedse Viagra Boys. Hun aanstekelijke punk die met humor gebracht wordt is een feestje. Live knalt de band nog wat harder dan op plaat. Het rammelt soms aan alle kanten. Dat weet de band echter goed te maken met uitgekiende (punk)klassiekers. Zanger Sebastian Murphy staat centraal in dit verhaal. Humoristisch over bijvoorbeeld zijn hond die wel heel vreemde geluiden maakt, maar ook serieus als het gaat om de staat van de wereld. Meest hilarische moment is misschien nog wel wanneer Sebastian vier keer zichzelf opdrukt en Sports zingt in de microfoon. Dat hij daarna nog even blijft liggen zegt waarschijnlijk iets over zijn sportieve leven.
Opvallend is dat de saxofonist nu veel beter voor de dag komt dan twee jaar terug op hetzelfde festival. Zelfs mid-tempo weet de band door het aanstekelijke ritme het publiek mee te krijgen, zoals op Punk Rock Loser en Waterboy. Het hoeft niet hard of snel om goed dansbaar te zijn. De band durft zelfs gas terug te nemen met de ballad Medicine for Horses. Het tekent het zelfvertrouwen van de band. De band komt echter nog steeds het best uit de verf wanneer de rollende bas het tempo bepaalt, zoals op Slow Learner, Ain’t No Thief, The Bog Body en het magistrale Research Chemicals. Dat laatste nummer kent vandaag een lang uitgesponnen einde en blaast het publiek compleet van hun sokken. Wat betreft outro van een optreden is dit by far de beste van het festival.
Beth Gibbons
Op de derde dag overwegend rustige (wereld)muziek met triphop invloeden. Dat lijkt een uitdaging gezien de vermoeidheid van het publiek na drie lange dagen (of vier als je donderdag begonnen bent). Toch blijkt het publiek in de tent van Teddy Widder er helemaal klaar voor te zijn. Het resultaat is een magisch optreden vol met mooi uitgewerkte en uitgevoerde nummers. De verschillende instrumenten (zoals percussie, gitaren, viool en meer) zorgen voor een sfeer die ik alleen maar kan vergelijken met een act als Dead Can Dance (terwijl de muziek natuurlijk wel anders klinkt). De samenzang is tot in de puntjes verzorgd. Letterlijk alles zit prima in elkaar. Centraal staat de markante en uiterst prettig in het gehoor liggende stem van Beth Gibbons. Haar zang heeft in dit soloproject natuurlijk alle ruimte die ze eigenlijk verdiend.
Mooie versies van onder andere Tell Me Who You Are Today, Floating On A Moment, Rewind, For Sale, Lost Changes en Whispering Love komen voorbij. Ook de Rustin Man/ Beth Gibbons covers van Mysteries en Tom the Model krijgen een smaakvolle vertolking. Verrassing van de set is de zeer dynamisch gebrachte Portishead nummer Glory Box. Al die muziekinstrumenten op het podium helpen om dit nummer net weer wat extra’s te geven. Beth Gibbons heeft vertrouwen genoeg om niet met dit bekende nummer te eindigen. Die eer is namelijk voor Reaching Out. Uitstekende keuze van de organisatie om dit optreden in de tent van Teddy Widder te plannen. Nu helpt de lichtshow en het toch intiemere gevoel van de (grote) tent mee in het bouwen van de indrukwekkende sfeer. Beth Gibbons is duidelijk onder de indruk van de reactie van het publiek, want ik heb haar nog nooit zo uitbundig en vaak het publiek zien bedanken. Heerlijk optreden.
Nothing But Thieves
Het lijkt wel alsof de headliner van vandaag zich extra wil bewijzen. De Britse alternatieve rockband schiet werkelijk uit de startblokken. Dynamische nummers als Welcome to the DCC, Futureproof en Is Everybody Going Crazy? zorgen ervoor dat het publiek voor het podium ‘crazy’ wordt. De (overwegend hoge) zang van Conor Mason doet mij nog steeds teveel denken aan Britse boybands maar verder zorgt zijn energie dat de rest van de band daar vrolijk in meegaat. Bovendien heeft Conor zoveel souplesse in zijn stem dat hij makkelijk verschillende regionen raakt. Zijn spontaniteit werkt erg aanstekelijk. Net als die van de muziek. Het nog aanwezige publiek (want duidelijk minder dan bij Underworld) kan nog een keer hun laatste restje energie opgebruiken. Het vervangen van Sam Fender die door stemproblemen heeft afgezegd is duidelijk in goede handen van Nothing But Thieves. Is er toch nog een feestje op het einde.
Waar anderen nog een laatste keer het nachtleven van DTRH induiken is het voor mij tijd om richting huis te gaan. Weer drie geslaagde dagen achter de rug. DTRH bewijst weer eens een beleving te zijn. Verschillende soorten muziek en activiteiten. De nieuwe opzet van het veld bevalt wat mij betreft prima. Wat opvalt, nu ik een andere kant op fiets, hoe gigantisch groot het terrein eigenlijk is. Zeker als je langs als die kampeerplekken, tenten en campers fietst valt nog eens extra wat voor een krachttoer is voor de organisatie en al die mensen dit DTRH tot zo’n succes maken. Tot volgend jaar!
Foto’s Dave van Hout
