Stoner en heftige grunge riffs, en zo nu en dan een scheut psychedelica, voortgebracht met punky attitude en een garage-achtig totaalgeluid, dan dek je aardig de lading, denk ik. Sowieso al een hele prestatie om het gepresenteerde met een band bestaande uit twee man neer te zetten.
Dit tweetal bestaande uit Franck (drums en zang) en Antoine (gitaar en zang) hebben voor dit album nog wel enkele gastzangers uitgenodigd; Patron (Loading Data) en Chris Babalis Jr. (Acid Mammoth) hebben nog enkele vocale bijdragen geleverd. Er wordt afgetrapt met de gastzangers; Heroine (met Chris Babalis Jr.) is een pakkende binnenkomer met een smakelijk chaotisch intermezzo, waarna heel passend het tempo nog wat omlaag gaat en het nog (mee)slepender wordt. Bring Me Down wordt netjes qua zang ingevuld door Patron, maar het nummer zelf heeft net iets minder zeggingskracht.
Stray from The Path heeft weer zo’n heerlijk dreinede groove, waar je bijna met je volle gewicht in kan gaan hangen en daarna kom je bij My Way terecht in een mix van White Stripes en The Clash, waarbij het refrein een heerlijk Johnny Rotten accent heeft en zelfs aan Offspring kan doen denken qua combinatie van staccato punky couplet naar meezinggehalte van het refrein. Going Thru The Blue part II doet me in eerste instantie denken aan een doom versie van Norman Greenbaum’s Spirits In The Sky, waarbij de bijna verveeld klinkende vocalen ook nog eens precies passend zijn en een freaky solo de kers op de taart is.
Het titelnummer Clair-Obscur is van zichzelf al een aardige bak herrie, maar dat knispertje er doorheen, waardoor het klinkt alsof je boxen het begeven, is niet al te prettig. De eerste keer nog helemaal beluisterd, maar daarna steeds na aanvang door-gezapt; te fijnzinnig? Weer wat staccato slagpartijtjes in het couplet en recht-toe-recht-aan grungy powerchords doorhalen in het refrein bij Fastest Ride, met een ietwat te langdradige brug (het lijkt wel alsof de plaat blijft hangen). Een geniaal begin van Anything; een swingend jazz intro wordt na een paar seconden onderbroken, waarna de een logge, heftige riff zijn intrede doet en een pakkend, steeds terugkerend thema een wel heel mooie vondst is. Op een of andere manier doen daarna zowel Winter Holiday VS Fuzzroutine als vooral How Now, me aan Nirvana denken, en hekkensluiter The Oswald Cobblepot Complex heb ik slechts een paar keer helemaal af kunnen luisteren, omdat dit voor mij waarschijnlijk iets te noisy experimenteel is. Niet geheel deze plaat is precies voor mij op maat, maar dit is zeker grotendeels toch erg lekker luistervoer. Geen alledaagse kost, maar wel eens iets anders, en goed te consumeren! Kleine kritische voetnoot; de (stille) aanloop en uitloop van nummers is vaak wel heel erg lang.