Nog zo’n band van veteranen van de heay metal: The Rods. Hun vroegste materiaal stamt alweer uit 1980 en ondanks dat de mannen niet meer de jongste zijn, brengen ze nog steeds klasse materiaal uit.
Met de voorganger Rattle The Cage hebben ze al laten zien dat ze nog lang niet uitgeblust zijn. Zelf heb ik dat album best vaak gedraaid en het heeft me zelfs aangezet om ook weer eens iets van na Let Them Eat Metal weer eens te her-beluisteren. Voor dit nieuwste album heeft de band een aantal eigen klassiekers opnieuw opgenomen en aangevuld met nieuw materiaal.
Nummers als Wild Dogs en Hurricane zijn toch wel klassiekers van de band te noemen. In de nieuw opgenomen versies wordt er duidelijk een andere productionele richting gekozen. Het blikkerige tachtigerjaren geluid is helemaal vervangen door een mooi vol totaalgeluid en hoewel het misschien ook een stuk meer gepolijst is (zelfs de zang is veel “netter”), heeft het toch heel aardig zijn kracht behouden. (Al zal ik op momenten toch echt de voorkeur geven aan de oude versies, ondanks het geluid)
Ook met het nieuwe materiaal laat de band merken nog steeds heel sterk songmateriaal te kunnen brengen; dit staat als een huis en het zou me niet verbazen als The Rods ook met stampers als Rock And Roll Fever (wat een lekker intermezzo, met gitaarsolo uitgalmend in die gedreven baslijn!) of Time To Rock nog steeds ook een livepubliek helemaal kunnen inpakken. Een paar nummers die een beetje meer opvallen, wil ik even apart benoemen. Waarschijnlijk had de band zelf ook duidelijk iets met World On Fire, omdat ze daar ook een videoclip van gemaakt hebben. Daar waar de tekstuele inhoud van The Rods in hun tachtigerjaren gloriedagen veelal niet buiten het cliché heavy metal boekje vielen, kan Feinstein het (gelukkig) niet laten om ditmaal ook een stuk zorg over onze huidige toestand van de wereld te uiten; World On Fire drukt je er aardig met de neus bovenop. Misschien is het totaalplaatje ietwat aan de bombastisch, theatrale kant, maar het is vakkundig gedaan, met meerdere heerlijke solopartijen van meneer Feinstein. Precies datzelfde theatrale had je ook al kunnen proeven bij het voorgaande nummer Tears For The Innocent trouwens, zowel die eerste anderhalve rustige minuut, als de daaropvolgende bombastische krachtpatserij. Toch is ook dit gewoon wel erg goed neergezet. Alles klopt in de opbouw en instrumentatie, met een hele mooie invulling van weer de leadgitaar, maar ook een verbazingwekkend stemgeluid, ook in het rustige deel. The Rods mogen van mij best nog een tijdje doorgaan, als ze met dit lekkere kwaliteitswerk blijven komen.