Op een zachte vrijdagavond vormt Hall of Fame in Tilburg het decor voor een van de laatste optredens van For I Am King. De band, inmiddels een vaste waarde binnen de Nederlandse metalscene, neemt na twaalf jaar afscheid van het podium. Wat ooit begon als een vriendengroep met ambities, groeide uit tot een invloedrijke naam die vele jonge bands inspireerde.
De avond wordt geopend door Sugar Spine, een act die de afgelopen jaren gestaag aan zichtbaarheid heeft gewonnen. De band speelt strak en energiek; vanaf het eerste nummer is duidelijk dat het publiek er meteen in meegaat. Frontman Josh richt zich meerdere keren tot de zaal en benadrukt het belang van omkijken naar elkaar — een boodschap die oprechte waardering oproept. Ook spreekt hij zijn dank uit naar For I Am King en zelfs naar hun fotografe Kim, een teken van de nauwe samenwerking binnen de scene.
Sugar Spine toont een mix van invloeden, variërend van Stick To Your Guns tot Distant. De release van hun EP Violent Heaven in augustus smaakt, afgaand op hun performance, naar meer.
Wanneer For I Am King het podium betreedt, gaat er een voelbare lading door de zaal. De eerste noten sleuren de aanwezigen direct mee. Zangeres Alma, bekend om haar krachtige vocalen, ontpopt zich wederom tot een sterke frontvrouw die het publiek moeiteloos weet te bereiken. Tussen de moshpits en headbangende bezoekers ontstaat een sfeer van herkenning en verbondenheid — mensen die al jaren met de band zijn meegegroeid.
De emotie neemt toe naarmate de avond vordert. Gitarist Koen krijgt een opvallend moment wanneer hij tijdens een solo als ‘Brabo Koen’ wordt aangekondigd, een eerbetoon dat met trots door zowel hem als zijn ouders in ontvangst wordt genomen.
Halverwege het optreden toont Alma zich zichtbaar geëmotioneerd. Het einde van de band valt samen met een piekmoment in hun carrière, en die oprechtheid geeft de show extra gewicht. De volledige band is aanwezig, inclusief oud-drummer Jaap, inmiddels de content creator van de groep, die enthousiast filmt. Ook oud-bassist Jasper keert voor even terug om “Hades” te spelen — een moment dat voelt alsof hij nooit is weggeweest, zeker wanneer hij daarna zonder aarzelen de moshpit induikt.
Voor de finale mengt Alma zich tussen het publiek, waar binnen enkele seconden een circle pit rondom haar ontstaat. Het is een symbolisch, bijna ritueel afscheid: de band tussen de mensen voor wie ze al die jaren gespeeld heeft.
De avond eindigt met een sterke emotionele lading. For I Am King neemt afscheid van het podium, maar niet van de scene. En zoals Alma het verwoordt, krijgt uiteindelijk het publiek de laatste lijn: “En jullie waren gezellig.”
