Met Lost Serenades laat het Nederlandse Ball Noir horen enorm gegroeid te zijn ten opzichte van hun debuut album Bitter Dreams (uit 2012). Uitgangspunt van de band is nog steeds folk om te zetten naar metal. Om het voor de fans makkelijk te maken heeft de band de dansstijl per nummer tussen haakjes gezet. Kan er thuis geoefend worden en groeien live shows uit tot een mix van dansende folkliefhebbers en headbangende metal fans. Waar Bitter Dreams de gitaren nog wat achterin de mix heeft zitten is er bij Lost Serenades alle ruimte voor. Het levert een metal album op die, voor metal, niet altijd logische ritmes kent. Tel daarbij de niet alledaagse rockinstrumenten op als draailier en harp en Ball Noir heeft een geheel eigen sfeer gecreëerd. De grote winst ten opzichte van eerder werk is het feit dat de band betere nummers is gaan schrijven. Soms ontstaat het gevoel dat dit nummer van een andere, internationaal bekende, band afkomstig moet zijn. Feit is echter dat de band alles zelf geschreven heeft. Hulde! Zanger Jeroen Gilhuys laat horen een goede stem te hebben die het harde, bijna grunt-achtige, en rustige prima aankan. Over afwisseling op Lost Serenades valt dan ook niet te klagen. Zo knallen opener Cage Of Eden en Time Marches On lekker uit de boxen en zijn Never Again en The Veil prima (power) ballads. Drifting is een ander opvallend nummer. De bijna chaotische aanpak van folk ritmes gecombineerd met een uiterst aanstekelijk refrein klinken perfect samen. Lost Serenades is een prima plaat voor folk en metal liefhebbers.
http://www.ballnoir.nl/
Ball Noir – Lost Serenades
158