De eerste voortekenen zijn niet best. Daniel is een tijd ziek geweest. Griep met een flinke verkoudheid. Vanavond is de eerste keer dat hij weer op het podium staat. Duidelijk nog verkouden. Al hoor je dat eigenlijk alleen tijdens het kort ophalen van zijn neus. Gelukkig tussen en niet tijdens de nummers. Daniel verontschuldigd zich, toont zich onzeker en geeft aan dat hij eigenlijk niet had willen komen vanavond. Gelukkig deed hij dit toch en, nog beter, hij werd er zelf steeds gelukkiger van. Dat kon je merken aan zijn openheid richting het publiek. Op het eind liet hij vallen dat hij de afgelopen jaren ernstig ziek is (er wordt gesproken over depressie – Ron). Bovendien kwamen de typische Daniel grappen steeds meer bovendrijven. Zo vraagt hij het publiek of zij van progrock houden. Als hijzelf gevraagd wordt of hij ervan houdt zegt hij volmondig ‘nee!’. Daniel vindt dat Anathema (waar Daniel de belangrijkste geestelijk leider van is) onterecht onder die categorie wordt geschaard. Het is een marketing ding. De band verbaasd zich dan ook regelmatig wanneer ze weer uitgeroepen worden tot beste progrock band. Nee, Daniel is meer een fan van de muziek van Oasis. Dat laat hij, na een heel verhaal over het verzamelen van gitaren, maar direct horen met (What’s The Story) Morning Glory. Hij laat vanavond ook horen welke andere inspiratiebronnen hij heeft. Natuurlijk begint en eindigt hij met Pink Floyd (Wish You Were Here en High Hopes). Daarnaast komen Kate Bush (Running Up That Hill), Depeche Mode (All I Ever Wanted), The Beatles (Tomorrow Never Knows) en Fleetwood Mac (Big Love) voorbij.
Natuurlijk speelt Daniel regelmatig Anathema. Bijvoorbeeld het nummer over zijn dochter, Ariel. Er is ook ruimte voor een verrassende (grotendeels) akoestische versie van Fragile Dreams. Een bijzondere uitvoering van Untouchable, Part 2 en, voor het eerst in zijn set, The Optimist. Dat gaat in het begin nog even mis, maar na opnieuw en iets lager op zijn akoestische gitaar te beginnen komt het daarna helemaal goed.
Daniel mag dan nog steeds verkouden zijn aan zijn stem is het niet echt terug te horen. OK, het zal iets minder zijn dan anders, maar met deze stem steelt hij toch de harten van de aanwezige luisteraars. Zijn innemendheid, zijn humor en, vanavond, ook zijn ongeorganiseerde zoektocht welk nummer hij nu gaat spelen. Het maakt dit solo optreden tot een speciale bijeenkomst. Die had wel wat meer publiek mogen hebben. Aan de andere kant. Nu weten de aanwezigen dat ze iets speciaals hebben ervaren wat niet veel mensen hun na kunnen vertellen. Het enige minpuntje is dat Daniel Cavanagh vergeet dat hij met Monochrome een prima plaat heeft om te promoten. Dat laat het gevoelige The Exorcist vanavond horen. Ondanks de afwezigheid van Anneke had ik hier graag wat meer van gehoord.
Daniel maakt vanavond indruk met piano/ keyboard en akoestisch/ elektrisch gitaar. Alleen in het begin wat onzeker op het podium. Onnodig, want wat maakt hij toch heerlijke muziek. Of het nu zijn solowerk, zijn werk met Anathema of het spelen van covers is. Vanavond was een innemend toppertje.
Daniel Cavanagh – Cacaofabriek (Helmond) 23/03/2018
272
vorig bericht