Het was een opmerkelijke affiche, die Popallure opgezet had: Derek And The Dirt nog eens in de Racing in Gavere, de tweede thuisbasis van deze Gentse rockband, en dan nog met Derek’s zoon Vito en dochter Ciska als supports. De Racing was dan ook mooi volgelopen voor deze unieke concertavond.
Het is niet voor het eerst dat Derek het podium deelt met zijn nageslacht, maar misschien wel de eerste keer dat het zo formeel en vooraf aangekondigd gebeurde. Zoon Vito mocht aftrappen. Met zijn band en solo bouwt hij sinds 2018 aan een mooi oeuvre. Met de naar hem genoemde indierockband Vito liet hij zich opmerken in wedstrijden voor jong talent, leverde hij al een reeks puike singles en andere releases af en versierde hij een contract bij het Nederlandse label Excelsior Recordings (Alamo Race Track, The Kik, …). Vorig jaar tourde Vito door Nederland als support van The Dawn Brothers en waren ze zowat overal in het Vlaamse clubcircuit. Dit jaar was er onder meer de single What’s New die wel wat aandacht kreeg.
Als support voor het ‘familiefeest’ in Gavere kiest Vito voor een akoestisch soloconcert met nieuwe nummers die hij de voorbije maanden schreef. Een paar daarvan zijn nog niet helemaal afgewerkt en hij heeft ze ook niet allemaal al goed in de vingers. Al bij het tweede nummer moet hij midden een nummer stoppen en herbeginnen, maar dan met een schriftje met de voorlopige lyrics aan zijn zijde. Voor het publiek is het allemaal geen probleem. De Derek-fans zoeken in Vito naar gelijkenissen in stemtimbre en songschrijven, maar deze jongeman zoekt vooral zijn eigen weg. Dat ‘pa Derek’ soms al eens op de tweede plaats komt, blijkt ook Vito’s lyrics: ‘Mamma, take us in your arms and save us’. Als hij als soloperformer zijn ziel blootlegt op het podium, lijkt hij wat kwetsbaar en introvert, maar het talent om een pakkende, authentieke song te schrijven, dat is alvast met de genen doorgegeven.
Zijn zus Ciska stapte met veel meer zelfvertrouwen het podium van de Racing op met haar band Ciska Ciska. Om de tagline van wijlen Willy Willy te parafraseren: a girl so nice they had to name her twice. Ciska is al jaren bezig met muziek maar bracht pas dit jaar haar debuutsingle Biotope uit bij Mayway Records (Meltheads, Lézard, Crackups, …). Dat leverde haar meteen enkele mooie podiumplekken op, onder meer op het Best Kept Secret Festival, Left of the Dial, de Amsterdamse Bossen en op Pukkelpop.
Als band schippert Ciska Ciska tussen indiepop (Angel, Sweet Sixteen) en soms stevige rock (Trust You, Utopia). Het nummer Brother gaat over Vito en hij staat enthousiast te supporteren op de eerste rij voor het podium. Hoewel ze als jonge artieste al heel matuur op het podium staat zijn er toch momenten dat Ciska haar leeftijd niet kan verstoppen. Bijvoorbeeld als ze toegeeft dat het haar nog niet lukt om tussen twee nummers haar gitaar bij te stemmen en een leuke bindtekst te verzinnen. Er kan ook nog wat gewerkt worden aan het ‘bandgevoel’ van Ciska Ciska. Het leek misschien iets te vaak op Ciska met begeleiding. De rockende songs blijven het langste hangen in het geheugen, vooral dan de zinderende finale met Indoctrinate Me. Dat nummer start als een genadeloze mantra met drone-achtige mokerslagen om dan ergens uit te komen tussen Nick Cave en PJ Harvey. Dit is een artieste waar we zeker nog van zullen horen. Wie het zelf eens wil gaan checken: op 11 december speelt ze als support van De Toegift in de Fluor in Amersfoort.
Vervolgens waren we toe aan de hoofdschotel. De Gentse rockband Derek & the Dirt bestaat meer dan 35 jaar, wel met een ruime pauze. Sinds de reünie in 2017 verschenen al twee albums: All Todays Words in 2018 en Faster in 2024. Dat laatste album vormde de rode draad doorheen het concert in Gavere, met mooie versies van onder meer titeltrack Faster, Act Of Love, Deep Purple Is My Heart en Living In A Song. Het openingsnummer was Massa, de track met Vito als producer. Geen enkel nummer van All Todays Words of van Insanity in de set, maar wel veel klassiekers voor vóór de split: Run, Sally Mitchum en Rosie. Talking To God zit opnieuw in de set, maar Pim’s intro klonk in Gavere misschien wat roestig. We hadden die graag ingeruild voor een Marlene of Live To Ride, maar zo zal iedereen wel zijn eigen voorkeuren of goede herinneringen hebben. Voor het overige geen klachten over The Dirt. De band speelde met de allure van de grote dagen.
Over Simenon Girl vertelt Derek wat de eigenlijke aanleiding was voor de song, die we tot dan altijd als een heel klassieke liefdesverklaring ervaren hadden. In 1982 werkte Derek op een kantoor in Brussel en zijn chef keek vanuit zijn hoge kantoor met een sterrenkijker naar de prostituees die enkele straten verder achter het raam op klanten wachtten. Eén daarvan doodde de tijd met het lezen van boeken van Georges Simenon. In de reguliere set zat – eindelijk, volgens Derek – één cover en dat was Things Have Changed, een wat minder bekende song van Bob Dylan, waarvoor Vito spontaan de backings kwam meezingen. Het publiek reageerde enthousiast op zowel het nieuwe en het oude werk en Vito en Ciska zorgden voor heel wat dynamiek op de eerste rijen voor het podium.
De finale was voorbehouden voor doorbraakhit Oh By The Way in een versie met nog meer blues dan het origineel en daarna volgde de extatische ontlading met Love’s Exaltation. De toegift was een cover van Patti Smith’s Dancing Barefoot. Het lievelingsnummer van de moeder van Derek’s kroost en Vito, Ciska en nog een andere dochter kwamen dan ook enthousiast meezingen en dansen op het podium.
Met Lost On The Road, een nummer neergepend na het lezen van de originele versie van Jack Kerouac’s On The Road, is er van Derek And The Dirt zopas alweer een nieuwe single verschenen. Hoewel voor Derek de opvolging alvast verzekerd is, is de most dirty rockband nog niet uitgeteld.