Om niet teleurgesteld te zijn deze avond moet je je wel even verdiept hebben in de hoofdact. Zij maakten namelijk een grote repertoire wissel een paar jaar terug. Een wissel die ook het voorprogramma verklaart.
Als voorprogramma vinden we een rapper op het podium. Niet bepaald wat je doorgaans op het podium ziet staan voor een rockband. Ryan Caraveo maakt een type rap dat mijlenver verwijdert is van het type gangster rap waar het genre groot mee is geworden. Het klinkt allemaal zo gevaarlijk als een ritje op een driewieler en de sound is gelikter dan een Chupa Chup. Wat mij betreft simpelweg te weinig vuurwerk en actie op het podium van dit type Ideale Schoonzoon, hoe goed bij stem hij ook mag zijn.
Het gevaarlijke is er ook behoorlijk af bij Hundredth. Waar ze voorheen grossierden in brute hardcore brengen ze nu een mengeling van shoegaze en indie pop waar de punk echt ver te zoeken is. Ik mis de energie, hoewel het buiten kijf staat dat de heren de instrumenten prima weten te bespelen.
De set bestaat alleen uit nummers van de latere albums en ze laten het hardcore verleden stug voor wat het was. Nummers als Vertigo, Neurotic en Cauterize zijn wellicht nog aardig om naar te luisteren op een regenachtige middag op de bank met een kopje kamille thee. Live is het niet erg opwindend te noemen. Tekenend van waar de mosterd tegenwoordig gehaald wordt is ook The Smiths cover How Soon Is Now? dat bijna ongemerkt zijn plek in de setlist heeft gevonden.
Het pakt me allemaal weinig. Of dat de band dat gevoel ook registreert bij het publiek of dat het tegenwoordig gewoon cool is geen toegift te geven weet ik niet. Feit is dat de band zo’n half uur eerder klaar is dan de aangekondigde eindtijd en ik van de spreekwoordelijke koude kermis thuis kom.
Hundredth – Dynamo (Eindhoven) 28/02/2020
183
vorig bericht