Het Finse Leverage is geen nieuweling binnen de AOR-/rockscene. Al in 2008 wist de band met Blind Fire indruk te maken en dat overtroffen ze nogmaals met Circus Colossus in 2009. Sindsdien is het vrij rustig in het hoge noorden. De albums DeterminUs en Above The Beyond stammen uit de tijd rond 2020 en van de oorspronkelijke band zijn slechts gitarist Tuomas Heikkinen, drummer Valtteri Revonkorpi en toetsenist Marko Niskala over.
Toch blijft de muziek van Leverage aanspreken en dat komt wellicht door het bovenstaande trio. Voor het nieuwe album werd zanger Paolo Ribaldini aangetrokken. Een van oorsprong Italiaanse zanger die daarnaast zijn doctoraat aan het halen is op de universiteit van Helsinki. Het kan allemaal samen.
Het nieuwe album Gravity kent acht nieuwe composities die allen in de vertrouwde AOR stijl zijn geschreven. Shooting Star bijt het spits af op een beetje coutryachtige manier. Het is een verfrissende en verrassende manier om een rockalbum te starten. Al gauw hoor je de stempel van Leverage doorsijpelen. Ik moet zeggen dat ik niet het gevoel krijg zoals ik dat met Circus Colossus kreeg, maar dat kan ook niet altijd. De compositie zit sowieso goed in elkaar en couplet en refrein wisselen elkaar mooi af. Daarin spelen Tuomas Heikkinen en Marko Niskala een fijn subtiel spel in de solo die ze afwisselen. Het daaropvolgende Tales Of The Night is op single uitgebracht. Het klinkt allemaal wat logger en trager, maar daar zorgt het ook voor een goede indruk. De keyboards en gitaar bepalen bij de start het accent. Al gauw weet Valtteri het tempo naar zich toe te halen en laat Paolo horen dat hij weet hoe je een goed lied moet zingen. Zijn stemgeluid is helder en hij trekt met zijn zang het centrum naar zich toe. Halverwege weet Tuomas met zijn gitaarspel een oosters tintje toe te voegen aan het geheel. De Tales Of The Night verhuizen ineens naar de 1001 nacht. Marko laat zich met zijn toetsenspel niet onbetuigd en dient Tuomas mooi van repliek.
Van het meer langzame ritme in Tales Of The Night zet Leverage wat meer aan in het meer uptempo Hellbound Train. Zo’n titel vraagt daar natuurlijk ook om. Het tempo ligt hoger en is goed te volgen. Het karakter is wat steviger en Paolo houdt zich goed staande, hoewel hij in de hogere regionen soms iets minder goed uit de verf lijkt te komen.
Volgens wikipedia is King Ghidorah een goudkleurige draak. Hij heeft drie koppen aan lange nekken, vleermuisachtige vleugels en twee staarten. Hij staat altijd op twee achterpoten en heeft geen armen of voorpoten. Dan weet je al dat er ook hier wat power in de compositie is geslopen. Hier weet Paolo ook de hoge noten beter te halen en ik moet zeggen dat het refrein zomaar geleend zou kunnen worden door Powerwolf waarmee Leverage zich binnen het rockgenre een klein beetje verplaatst.
Dat het toetsenspel van Marko al de nodige aandacht heeft gekregen is duidelijk. Zijn bijdrage is een belangrijke factor en in Moon Of Madness is dat overduidelijk.
Het album kent verder nog een heel fraai ‘liedje’, namelijk Eliza. Gewoon een fijn moment om te beluisteren. Niet moeilijk te doorgronden met een aanstekelijke melodie. Wat zwaarder van aard is All Seeing Eye. Een compositie die ergens wat invloeden van de southern rock in zich heeft binnen. Het refrein is aanstekelijk en het tussenstuk halverwege doet denken aan Dry County van Bon Jovi. Niet een vergelijking die voor de hand ligt en het is van korte duur omdat daarna de weg naar verandering ingeslagen wordt. Met een variëteit aan tempo en stijl tot de Dry Countysfeer aan het eind akoestisch weer van de plank wordt gehaald.
Leverage sluit het album in stijl af met het titelnummer dat bijna tien minuten telt. De compositie start met de geweldige zin: “They say that time is like gravity”. Ik heb geen idee wat de boodschap erachter is, maar ik vind het een hele mooie zin die later nog terugkomt. De band neemt ruim de tijd in de aanloop totdat er een meer krachtige impuls komt. De toevoeging van strijkinstrumenten geeft het geheel meer diepte. En hoewel de kracht toeneemt, blijft de sfeer van de compositie intact. Zelfs wanneer een oosters accentje wordt toegevoegd. Gravity is een treffende epische afsluiter van een album dat in zijn geheel toch heel herkenbaar is voor de band.
Steeds met andere leden in de band blijft de kern intact en dat is te horen.