Life Of Agony is met hun 30 Years Of Ugly-tour neergestreken in Europa. De band uit Brooklyn viert dit jaar het jubileum van het album Ugly en doet dit door overal het album integraal te vertolken. Na optredens in onder andere Oostenrijk, Polen en Duitsland is de band bezig met de laatste shows van de tour. Nederland blijkt voor het laatst bewaard, na het optreden op Helldorado in Eindhoven was vanavond Tivoli Vredenburg in Utrecht aan de beurt.
Een volgepakte Ronda-zaal in Tivoli Vredenburg was al getuige van supportact TerraDown toen ook Rockportaal kwam aansluiten bij de vele bezoekers. Gelukkig waren we wel op tijd om de show van special guest Ugly Kid Joe mee te pakken. De bevriende band van Life Of Agony mocht tijdens deze tour mee op pad om keer op keer de boel op te warmen. De rockers van Ugly Kid Joe scoorden natuurlijk grote hits in de jaren ’90 en we zouden dan ook ongetwijfeld teruggaan in de tijd. Die verwachting is nog maar nauwelijks uitgesproken of de eerste twee tracks bleken al van het debuutalbum America’s Least Wanted te komen. Ook de verwachting dat we een regelrechte ouderwetse rockshow zouden krijgen werd meteen waargemaakt. Vol enthousiasme werden we, tot vervelens toe, opgeroepen om onze handen de lucht in te gooien en te zwaaien. Ook wou Ugly Kid Joe dat de bezoekers maar bleven springen, oftewel alles werd uit de kast gehaald om iedereen te vermaken, maar eigenlijk zou de muziek voldoende moeten zijn. Frontman Whitfield Crane pepte de boel graag op en liet horen nog steeds goed bij stem te zijn. Jaren geleden viel Whitfield nog in bij Life Of Agony, maar vandaag liet hij de glorietijden van Ugly Kid Joe horen. Wie de muziek van deze band niet zo goed kende zong alsnog mee tijdens de grote hit Cats In The Cradle en vermaakte vervolgens het publiek met een flard van Hocus Pocus van Focus. Het zou niet de enige cover zijn van hun setlist, want door Motorhead’s Ace Of Spades mochten de haardossen op en neer schudden, waarna Everything About You, die andere grote hit, het allerlaatste nummer zou zijn van hun set.
Rond de klok van negen uur was het aan Joey Z, Alan Robert, Veronica Bellino en Keith Caputo om de Ronda op zijn grondvesten te laten trillen. Zoals verwacht trapte Life Of Agony af met het nummer Seasons, de eerste track van het album Ugly, wat vervolgens helemaal gespeeld zou gaan worden. Vanaf de eerste tonen werd direct duidelijk dat de band er erg veel zin in had en dat werd met het opvolgende I Regret nogmaals bevestigd. Joey Z en Alan Robert verkenden de hoeken van het podium en sprongen vrolijk op en neer en ook Keith Caputo was overal op dit grote podium in Utrecht te vinden. Als losgeslagen jonge honden beleefden Life Of Agony een droomstart van deze show. De band speelde in een hoog tempo en dat had de gewenste uitwerking op het publiek wat al snel een grote moshpit liet zien.
Ugly wordt door velen gezien als het meest persoonlijke album van Life Of Agony. Het werd ook opgenomen in een tijd dat een aantal bandleden door een donkere periode gingen, waarvan de verhalen overigens in de documentaire The Sound Of Scars al uitgebreid aan bod kwamen. Ergens voelt de vibe vanavond ook als het verhaal van “Het lelijke eendje”. Keith Caputo worstelde de afgelopen jaren behoorlijk met zichzelf, met wie of wat hij wou zijn alsmede het einde van deze zoektocht. Gaandeweg nam hij zijn bandleden mee in dit avontuur en anno 2025 lijkt deze zoektocht voorbij en is hij eindelijk weer de persoon die hij zo graag wil zijn. Keith was dan ook weer losgeslagen, voelde zich bevrijd en deelde dan ook vol liefde de boodschap dat je vooral jezelf moet kunnen zijn en dat het ook niet erg is om hulp te vragen. Met deze positieve boodschap vervolgde de band de show. Het gretige publiek absorbeerde elk nummer van de band, ging compleet uit hun dak tijdens Let’s Pretend en How Would It Be en waagde zich ook nog aan wat crowdsurfen.
Daarnaast probeerden de bezoekers nog een handdoek, t-shirt of muts te bemachtigen die door Keith het publiek in werd gegooid. De band en het publiek waren samen één vanavond, alsof men samen die lange reis van 30 jjaar Ugly hadden gemaakt. Het enthousiaste publiek had dan ook een meer dan positieve uitwerking op de band. Men noemde de bezoekers in Utrecht het beste publiek van de tour en uiteraard werden de fans bedankt voor de jarenlange support. Life Of Agony vroeg zich overigens wel af waar alle fans vandaan kwamen, want volgens het aantal handen kwamen er niet veel uit Utrecht en de plaatsnaam Amsterdam bleek al helemaal uit den boze. Men kon zich dan ook beter concentreren op de show, het spelen van bijvoorbeeld het laatste nummer van Ugly, de Simple Minds-cover Don’t You (Forget About Me), waarbij er voor Keith een keyboard werd neergezet. Vol overgave zong het publiek met hem mee.
De show in Utrecht was dan ook ondertussen een uur en een kwartier onderweg en toen moest het toegift nog komen. Normaliter waren shows van Life Of Agony na deze speeltijd al afgelopen, maar de vele praatjes maakten de show al wat langer, alsmede dat ook tijdens Helldorado de band ook al ongeveer een uur nodig had om Ugly te vertolken. In het toegift werd supportact Ugly Kid Joe nogmaals bedankt en vooral frontman Whitfield Crane werd benoemd, die vervolgens samen met Keith Caputo River Runs Red vertolkte. Men noemde dat moment dan ook erg bijzonder, een soort van full circle, aangezien Whitfield ook eens de rol van frontman van Life Of Agony mocht vertolken. Vervolgens werd na de Pantera-teaser van Walk het tempo voor een laatste maal opgevoerd met favorieten This Time, Through And Through en knaller Underground.
Life Of Agony was in bloedvorm vanavond. De band had het erg goed naar hun zin in Utrecht. Keith Caputo was goed bij stem en aan het einde van de show was het juist Joey Z die eigenlijk geen stem meer over had. Life Of Agony bewees na een eerdere River Runs Red-tour dat het album Ugly absoluut niet onder doet en stiekem zullen velen dan ook op hun terugweg het album van 30 jaar geleden toch maar een luisterbeurt hebben gegeven.