Zo’n avond waar je van tevoren enorm op kan verheugen; donderdag 15 februari is de albumpresentatie van het duo Money & The Man in Hedon te Zwolle. De plaat heb ik al mogen horen, en dat belooft weer muzikaal vuurwerk! Deze band heeft me de keren dat ik ze live heb mogen aanschouwen iedere keer weer compleet kunnen overdonderen met muzikale hoogstandjes en een energieke podiumpresentatie waar de vonken van af vliegen.
We hebben het gered om op tijd te zijn; het is half acht als we het pand betreden. Even checken of de mannen nog gelegenheid voor een kort praatje hebben; jawel, ze zitten nog in een interview, maar rond kwart over acht hebben ze wel even tijd voor ons. Voor vanavond hebben de mannen wat vrienden uitgenodigd om als voorprogramma te fungeren; Kleazer mag de avond openen. De vriendelijk en bescheiden jongens zetten een lekkere stevige pot stoner neer, waar ik best van kan genieten. Vooral de zanger/gitarist Harald de Ruiter is compleet ontwapenend met zijn overgangen tussen helemaal in de muziek zitten tijdens het spel en bijna verlegen vriendelijke houding in de contactmomenten met het publiek. Deze band had ik graag wat meer van meegekregen, maar na dik twee nummers moest ik haast maken voor mijn interview. Naderhand nog wel een CDtje van ze gescoord en ik hoop dat het eerste vinyl werkstuk ook ooit op mijn platenspeler terecht komt.
Na het prettige gesprekje met Ymte en Henk, keer ik halverwege het optreden van JesperJesper terug in de zaal. Wederom een vriendelijk en bescheiden frontman die een country beïnvloede, melodieuze poprock band aanstuurt. Bij vlagen doet het me een beetje aan Bruce Springsteen denken. Toch heel iets anders dan waar Jesper Albers als zingende drummer van Paceshifters mee bekend is geworden. Dit is allemaal even een stuk minder spetterend dan de stoner van Kleazer en zeker in vergelijking met de ongeleide projectielen Money & The Man. Het laatste stuk van de set dat ik gezien heb, kan ik voor mezelf als onderhoudend omschrijven. Muzikaal zit het goed in elkaar en ook de vriendelijke uitstraling en enthousiasme van de band voorkomt dat ik even naar het kroeggedeelte ga. Waarschijnlijk had ik hier met een andere verwachting van de avond (gewoon mooie liedjes luisteren), meer van kunnen genieten. Op zich kan ik ook deze muziekjes eigenlijk best vaak waarderen.
Na een intro van een dreunende bas, beginnen zich schimmen over het podium te bewegen. Het zijn Ymte en Henk, maar ze komen zoals de meerdere microfoonstandaards en uitgebreide aanvullende muzikale installaties al konden doen vermoeden, met nog een aantal muzikanten het podium op. Er wordt aansluitend op de bas-dreun, slepend, spanning opbouwend en dreinend aangevangen met Tiny Dancer van de nieuwe plaat.
Als extra bassist is regelmatig Tim Kampman ter versterking aanwezig op het podium. Buiten overduidelijke muzikale capaciteiten, kan deze enthousiaste jongen ook de chemie die tussen Ymte en Henk overduidelijk bestaat, zelfs bij vlagen nog versterken. Hoewel deze versterking (ook door de andere muzikanten) zowel een muzikale verrassing als aanvulling is, kan Tim wel eens een blijvertje worden? Bij sommige nummers zijn er opeens voor een Money & The Man begrippen wel heel veel mensen op het podium; bas, piano, één of twee extra gitaren en zelfs tamboerijn en sambaballen.
Bij de grunge-achtige rocker Waiting For You en de dwarse stoner track Far Beyond komt zelfs nog een extra maatje (de gitarist van Paceshifters) het team versterken; het gaat erg lekker daar op het podium en in de zaal trouwens ook. De nummers van Volume III; Hot In The City worden met verve gebracht. De band overtuigt op alle punten; ze maken helemaal waar wat ze op de plaat zetten, inclusief alle freaky, bijna free-jazz taferelen, en doen dat ook nog eens met hun tomeloze energie, meesleurende enthousiasme en volle overgave. Een speciale vermelding voor de ballade We Are The Same, waarbij Henk in zijn eentje op indrukwekkende wijze met een twaalf snarige gitaar zowel de gitaar als zijn zang in niet erg comfortabele houding met één microfoon versterkt het publiek echt zo’n beetje stil krijgt. Ook dat hij door zijn wilde capriolen zelfs uit zijn broek scheurt, kan hem niet echt boeien; Henk gaat onverstoorbaar en zonder reserves door tot het einde van de show.
Natuurlijk kwamen ook oudere nummers langs die het feestje helemaal compleet maakten: La Ballada Del Hombre en één van mijn persoonlijke favorieten, So Far Away, en als allerlaatste afsluiter natuurlijk de “klassieke” beuker The World Is Burning. Het was een geweldige avond van een band die (alweer) bijna on-Nederlands goed was. We gaan ze hopelijk nog vaak zien, want ik blijf er bij; de platen zijn heel erg goed, maar live is dit helemaal geweldig!