My Propane – Antidote

Opgericht in 2010 debuteert My Propane met het album Modern Violent Gentleman. Na het debuutalbum voegde gitarist Jord Otto (ReVamp, Vuur) zich bij de band. Jord speelde eerder onder andere bij ReVamp waar hij tot de conclusie kwam dat het zelf schrijven van muziek erg leuk is. Hij is dan ook, samen met zanger Valerio Recenti, verantwoordelijk voor de muziek op het nieuwe album. De band heeft zich al regelmatig in de kijker gespeeld met Mayan, Scar Symmetry, Epica en Vuur. Ergens is het dan ook niet verrassend dat Joost vd Broek als producer aangetrokken is om de band bij te staan om het strakke, zware geluid van de band goed digitaal vast te leggen.
Dat lukt al aardig met Pavkovic, want My Propane gaat meteen lekker van start in de opener waarin een onregelmatig ritme regelmatig de regelmaat weet te vinden.
Medusa is de tweede compositie op het album en staat voor mij voor het geluid van My Propane. De gitaarbasis van Jord Otto staat als een huis en draagt voor een groot gedeelte de ‘vibe’ in Medusa. Een vibe die duidelijk vorm krijgt door de toevoeging van de basgitaar van DJ van Zon en het drumwerk van Remon Masseling. Tegen elke riffstroom in zingt Valerio Recenti zijn deel en neemt in de slipstream het muzikale gedeelte mee waardoor er een zeer gevarieerd geluid ontstaat dat door tempowisselingen ieder moment spannend blijft. En dat is op Antidote voor mij hét geluid van My Propane. Je moet namelijk op je tellen passen bij het beluisteren van het album omdat er ieder moment een verrassend stuk muziek de bocht om kan scheuren. En die gevarieerdheid weet My Propane zich niet te verliezen in onnavolgbaar gepriegel. Het komt allemaal namelijk telkens weer gekneed en in de goede vorm uit je boxen rollen.
Ook in Russian Pile-Up is juist die veelzijdigheid sterk aanwezig. Hier wordt flink gebeukt en gezwoegd terwijl progressieve elementen zich in de metalkant van My Propane wringen en er een lichte zweem van het oude Faith No More over ligt.
A Dog Is A Dog Is A Dog neigt soms een beetje naar Kurt Cobain en een licht handreiking naar Thin Lizzy wanneer we het over de zang hebben. Het tempo is zompig en de gitaarriffs wordt hoofdzakelijk gebruikt om het ritme te ondersteunen. Het veelzijdige stemgeluid van Valerio bepaalt voor mij merendeels de melodie en richting totdat de kurk even van de fles gaat en zowel drum als gitaar als een wervelwind  het geheel door elkaar schudden. Bijzonder fraai zijn de basaccenten die tussendoor neergezet zijn.
Final Call heeft in de basis een wat zwaarder karakter. Heerlijk hoe DJ aan het begin zijn snaren beroert. Ook hier weet Valerio juist met zijn zangmelodie een luchtig tintje mee te geven aan een compositie die verder goed hard beluisterd dient te worden. Maar dat geldt natuurlijk voor het gehele album. In Final Call zit het hem vooral in de Final Call. Een spreekwoordelijke stilte na de storm die in Hole toch als een stortbui op je neer wordt gekwakt om in een progressiefachtig landschap verder vorm te krijgen.
Broken Bone ligt mooi in het verlengde maar heeft bezoek gekregen van een ietwat djentachtig virus dat zich sierlijk heeft genesteld. Het wordt gevolgd door Before You Are Dead dat reeds in 2017 naar voren werd geschoven door de band als voorproefje op het album. Een compositie die zwaar en agressief is neergezet en de naam metal met een hoofdletter mag dragen. Het stemgeluid van Valerio is lekker zwaar en daarmee een mooie medestander met de muzikale basis. Daarbij heeft Before You Are Dead een zeer toegankelijke groove in zich waardoor het heerlijk blijft hangen en toch de adrenaline verhoogt.
In Seconds is het fijn om drummer Remon te beluisteren. Hij zet zijn drumgeluid strak en stevig neer en geeft het geheel extra snelheid mee. In Tightrope gaat de trein op volle vaart verder, hoewel enige vertragingen, voortgestuwd door een zware groove, de snelheid misschien verlagen maar de kracht onevenredig verhogen.
Antidote sluit netjes af met The End, maar verwacht geen rustig einde hier. Lekker onregelmatig worden de eerste maten de lucht in geslingerd. Ook in The End laat Valerio horen dat hij een zeer veelzijdig stemgeluid kan inzetten, meestal gestuurd door het karakter van de compositie op het moment, want ook in The End speelt My Propane lustig met ritmes en stijlen.
Met Before You Dead was ik in 2017 verrast door het geluid van de band. Even was ik bang dat deze compositie een eendagsvlieg leek te zijn waarbij de verwachtingen irreëel waren. Maar niets is minder waar. Antidote is de invulling van de verwachting van weleer. Zelf was ik niet meteen gecharmeerd van het geluid op Anitdote, maar dat had er voornamelijk mee te maken dat ik blank en onbevooroordeeld de composities ben gaan beluisteren. Die tijd heb ik wel even nodig gehad maar ben toch vrij gauw vertrouwd gaan raken met de muziek van My Propane. Er is veel afwisseling binnen de algemene gemene deler waar My Propane vanuit werkt. Maar die afwisseling is overal goed getimed en prettig neergezet, waardoor alle ingrediënten een product vormen dat in eerste instantie wat vreemd aandoet, maar een bevredigende nasmaak achterlaat. Antidote is een sterk album van dit Nederlandse gezelschap dat nu de kans krijgt en moet krijgen om volle zalen te laten genieten van hun muziek.