Het weekend van 20 t/m 22 juni was Landgraaf weer in de ban van Pinkpop. Het oudste langstlopende popfestival ter wereld zou weer neerstrijken in Limburg en het festivalpubliek kon zich weer opmaken voor een warme, zeg maar gerust erg hete editie. Met op het programma een heel aantal nieuwe namen en aantal oude bekenden waren de verwachtingen hooggespannen. Konden de oudjes het nog of waren het juiste de new kids on the block die heel veel indruk zouden maken? Rockportaal ging op onderzoek uit!
De focus leek voor deze editie veel op popmuziek te liggen en dat gold meteen voor opener Janet Livv. De winnares van de Limburgse Popprijs had de eer om het festival te mogen openen in de Tent Stage wist zij het publiek te verleiden tot een dansje. De electropop die zij maakte is enorm populair op het moment. Denk daarbij aan namen zoals Dua Lipa en je weet precies wat voor muziek zij maakt. Dansbaar, maar ook met een serieuze ondertoon. Zo gingen haar nummers onder andere over de liefde, maar ook angsten, over opgroeien en zich ontwikkelen. Daarnaast bleek haar overleden broer ook een bron van inspiratie om daar een nummer over te schrijven. Thema’s waarmee festivalbezoekers zich ook vaak kunnen identificeren. Soms is het dan ook lekkerder om daar niet te vaak bij stil te hoeven staan, maar beter om naar een zangeres te luisteren en daar een beetje wegdromend een dansje op te maken. Pinkpop was daarmee geopend!
In diezelfde Tent Stage was het rond kwart over twee de beurt aan Warhaus om zijn kunsten te vertonen. Warhaus is het solo-project van Balthazar-zanger Maarten Devoldere die met dit project uit een heel ander vaatje tapte. Warhaus is namelijk veel grauwer en duisterder en niet voor niets mochten ook vandaag weer de vergelijkingen met Nick Cave uit de kast. Hoewel de zon al volop aanwezig was in Landgraaf heerste er in de tent een geheel andere sfeer. Warhaus kreeg eenieder in zijn greep en sinds de release van het nieuwste album Karaoke Moon bleek alles nog meer op zijn plek te vallen. Melancholische nummers klinken door de grote tent en het applaus bleef maar aanzwellen. De daarbij mooi vormgegeven lichtshow maakte het tot een fantastische show. Frontman Devoldere bleek dan ook enorm in zijn nopjes en als groot charmeur probeerde hij zijn publiek nog meer te verleden. Daarnaast was hij ook een pleaser, want in het midden van de tent gaf hij zowaar het publiek een keuze . In het kader van het nieuwe album Karaoke Moon zou hij een nummer gaan karaoke-zingen. Of Frank Sinatra’s My Way of Ramses Shaffy’s Laat Me. Met enige meerderheid won dat laatste nummer en het eerste kippenvel maakte zich meester van de tent. Een volle tent zong de klassieker mee om vervolgens op afsluiter Open Window nog voluit mee te zingen. Warhaus kwam, zag en overwon!
Wie op deze vrijdagmiddag zin had in een piratenfeestje was bij het hoofdpodium aan het juiste adres. Bij het horen van het genre piratenmetal is de link naar Alestorm al gauw gemaakt. Al jarenlang is deze band bezig om overal de boel op de kop te zetten en een paar grote opblaasbadeenden op het podium neer te zetten. Pinkpop werd dan ook vrijwillig gekielhaald door Christopher Bowes en de zijnen. Het Schotse Alestorm bezingt al jarenlang avonturen over piraten, schattenjachten, kanonnen, drank en een hoop lol en dat was vandaag niet anders. Een gezelliger meespringspektakel kon men zich bijna niet wensen. Van uptempo meespringen tot aan op de grond meeroeien, werkelijk alles kwam voorbij. De feestvreugde bleef dan ook maar aanzwellen, want de band speelde een meer dan vermakelijke set, waarbij ze hun fans steeds maar bleven oppeppen om alles te geven. Meezingers zoals Drink en Mexico waren uiteraard al een schot in de roos, maar de grootste hit was natuurlijk Fucked With An Anchor, waarbij de bezoekers ook nog een opblaasbaar Fuck You te zien kregen. Naast de alom bekende nummers kregen de bezoekers ook nog eens een paar nummers van het nieuwe album The Thunderfist Chronicles te horen zodat iedereen kon horen dat er absoluut nog veel meer in dat vat met rum zat.
In 2022 stond de Ierse band Inhaler nog in de tent te spelen en vandaag mocht de band op het South Stage, oftewel het hoofdpodium van Pinkpop komen spelen. De band rond Elijah Hewson is daarmee al vaker op het Limburgse festival geweest dan zijn vader met zijn band U2. Het grote verschil is echter dat zijn vader met zijn band wél grossiert in hits en een behoorlijk aantal sterke albums. Op elk album van U2 zijn wel wat rake hits te vinden en dat is helaas bij Inhaler niet het geval. De band speelde weldegelijke een goede set, maar wist daarmee het publiek niet voor- tot achteraan te raken. Het voelde eerder alsof de band als vulling op deze middag mocht fungeren, behalve voor de fans die zich massaal in het voorste vak hadden gemeld. Het zal dan ook meewegen dat hun laatste album Open Wide niet die kaskraker werd waar men misschien op had gehoopt. Misschien was dan ook de stap van tent naar het grootste podium ook nog echt te groot en was een plekje op het North Stage meer gerechtvaardigd.
Op dat zogenaamde “tweede” hoofdpodium van Pinkpop stond vandaag een band die er ook al bij was in 1995. De tijd mocht dan ook even terug een veel bezoekers op deze vrijdag van Pinkpop waren ten tijde van dat optreden nog niet eens geboren. Voor Weezer dan ook de uitgelezen kans om nieuwe zieltjes te gaan winnen en dat zou vandaag dan ook echt moeten gaan gebeuren op basis van de nummers en niet persé door de show, want van een echte show was weinig sprake. Wel kreeg het publiek een flink aantal hits te horen en kwam erachter dat de vorm van Weezer na al die jaren nog steeds had ingeboet. Wat een sterke vertolkingen van onder andere Pork and Beans, My Name Is Jonas en het zomerse Island In The Sun. Ergens bleek dan ook een vleugje grunge horen te zijn op Pinkpop, ware het niet dat Weezer eigenlijk van veel markten wel thuis is. Zelf waren de heren behoorlijk in hun nopjes en aangezien het nogal een tijdje duurde voordat de band voor een tweede keer op Pinkpop mochten spelen ging men er wel vanuit dat men over een jaar of 30 wel op hoofdpodium zouden mogen afsluiten. Als ze daar, net zoals vandaag het nummer Africa van Toto zo briljant zouden vertolken zouden ze zeker een kans maken alsmede het venijn in de afsluitende nummers Say It Ain’t So en klassieker Buddy Holly.
Net zoals de grunge is eigenlijk de punk ook nooit verdwenen en zo zagen we hoe op Stage 4 de Britse band Bad Nerves het publiek tot waanzin dreef. Voor Stage 4 ontstond een stofwolk door de grote moshpit en Bobby Nerves, de frontman van het geheel bleef zijn publiek dan ook maar opjutten. Bad Nerves speelt regelrechte in your face punkrock, waarbij je net zoals bij The Ramones maar snel tot 1-2-3-4 hoeft te tellen alvorens het helemaal los zou gaan. Bad Nerves verwerkt allerlei statements in hun nummers en dan niet die over de grote wereldproblemen waarover menigeen het nu heeft. Bad Nerves schopt liever tegen de maatschappij en verpakt deze boodschappen in puntige songs die soms wel heel kort zijn. Even kreeg dan ook het publiek een adempauze om daarna weer door te gaan. Stuk voor stuk waren het baasjes op het podium, waarbij een eenieder wel een eigen karikatuur van een held zou kunnen voorstellen. Zo leek het bijna of Sid Vicious ook op het podium stond. Het kleinste podium van Pinkpop was dan ook in de ban van opzwepende punkrock. De vuisten mochten de lucht in en dat zonder hey ho, let’s go te hoeven roepen.
Terwijl later op de dag op diverse podium de grote popacts der aarde zich mochten komen melden op Pinkpop, Justin Timberlake bijvoorbeeld, besloten wij van Rockportaal om de dag af te sluiten waar we vandaag begonnen, in de Tent Stage, want de band Kid Kapichi konden wij natuurlijk niet overslaan. Eens werden ze soort van ontdekt door Frank Carter en dat deze band zijn aandacht wist te trekken snappen wij wel. Allereerst trakteerde de band ons met een gigantische backdrop waarop Poetin en Trump elkaar inning zoenen en ten tweede was het bij de eerste tonen meteen feest. Wat een bazen op dit podium van Pinkpop. Met een attitude zoals we die kennen van de broertjes Gallagher van Oasis deinsde Kid Kapichi nergens voor terug. Het publiek laten opveren, een moshpit creeeren, het leek alsof alle bezoekers van Bad Nerves slechts een paar stappen hebben hoeven zetten om weer er compleet tegenaan te gaan. Bij bands zoals deze kon je er wel op wachten dat de Palestijnse vlag getoond zou worden en ergens voelt dat op een festival wat onnodig. Iedereen weet ondertussen wel wat er aan de hand is en hoeft daar tijdens Pinkpop niet nogmaals mee geconfronteerd te worden. Van de andere kant zijn diverse andere politieke statements dan ook overbodig, maar schoppend tegen hun Britse thuisland begon men een Party At No.10 als ook New England en de oproep Can EU Hear Me? Er heersen dan ook diverse kwesties in de UK en zolang die niet zijn opgelost heeft Kid Kapichi genoeg om tegenaan te schoppen en daarmee menig tent/zaal/festival om op zijn kop te zetten met sterke en snelle songs. Een mooiere afsluiter voor deze festivaldag mochten wij ons dan ook niet wensen.
Foto’s met dank aan Fotono Photography
Foto’s Kid Kapichi met dank aan Vera Claessen
