De zaterdag van Pinkpop 2025 stond overduidelijk in het teken van popmuziek. Pinkpop is een festival wat altijd in beweging is en ook op zoek naar verjonging qua lineup. Niet voor niets stonden er dan ook veel jongere fans voor de festivalpoorten, want velen wilden op tijd zijn voor de shows van Joost, Claude, Mark Ambor en uiteraard de grote ster Olivia Rodrigo. Of er vandaag dan ook nog wat hardere acts op het menu stonden? Jazeker!
Zo trapten we deze zaterdag af bij een meer dan zonnig Stage 4 waar de heren van Battlesnake hun debuut zouden maken in Nederland. De band uit Australië bracht onlangs het album Dawn Of The Exultants And The Hunt For The Shepherd uit en eigenlijk was alleen de albumtitel al interessant genoeg om een kijkje te nemen bij dit podium. In een snikhete zon verschenen de heren in grappige gewaden op het podium en hadden hiermee de lachers op hun hand. Je zou bijna kunnen zeggen dat je naar een scene uit een Monty Python-film zou staan kijken, maar er was zoveel meer tijdens deze show. Onvervalste rock klonk door de speakers en met een grote glimlach hitsten de boys from down under de boel alleen nog maar meer op. Gekke bekken trekkend lanceerden ze de een na nadere strakke riff en wisten zo het publiek te doen moshen en de vuisten de lucht in te laten gaan. Een betere soort van ochtendgymnastiek kon men zich dan ook niet wensen. De lachwekkende teksten wisselden elkaar in een rap tempo af evenals hun tronies. Eigenlijk kwam men ogen en oren te kort. De energie spatte van het podium en dat dan ook de frontman ineens in het publiek zou komen staan kon ook niet uitblijven. Een circlepit draaide om hem heen, wat vervolgens zorgde voor de eerste stofwolk van de dag. Dat deze rockers, die behoorlijk waren beinvloed door oude rockgiganten zouden afsluiten met een AC/DC-cover kon dan ook niet uitblijven. Wat een mooi begin van de dag!
Nog maar amper bijgekomen van deze show baanden we ons naar het North-stage, want Amyl And The Sniffers stonden bijna op het punt van beginnen. Binnen een split-second was ook meteen duidelijk dat frontdame Amy op dit uur van de dag nog veel meer energie in zich had dan de gemiddelde Pinkpopbezoeker. Vol vuur en pit ging zij samen met haar Sniffers op oorlogspad op het North-Stage. Schoppend tegen alle huisjes, een regelrechte klacht indienende bij Donald Trump, een middelvinger plaatsend tegen huiselijk geweld, tegen geweld tegen vrouwen, maar ook tegen de oorlogen in de wereld. Anno 2025 was er dan ook genoeg om je druk over te maken en daar op tegen te zijn en zoals deze band hun aanklachten verwerkte in hun muziek is magistraal. Relschoppend, opzwepend en vol energie lieten Amyl And The Sniffers hun toeschouwers baden in het zweet en ook voor dit podium kwam door de moshpits een grote stofwolk voorbij. Amy leek zich van de hitte niet van de wijs te brengen, zij bleef maar gaan en gaf dan ook alles wat ze in zich had. Zeer bewonderingswaardig, want de temperatuur op het podium moet wel haast tropisch geweest zijn. De band is natuurlijk al vaker in ons land te zien geweest, maar acts zoals deze zijn altijd welkom om nog eens op Pinkpop voorbij te komen. Na Battlesnake was het wederom een Australische act die de boel op stelten zette.
Normaliter komt rapmuziek niet vaak aan bod op Rockportaal, maar voor de iconen van Cypress Hill maken we graag een uitzondering. Wederom komen oude en nieuwe artiesten weer voorbij op Pinkpop en een uur lang mocht het publiek in Landgraaf bouncen op de hits van weleer. Terwijl in het voorste vak al jonge fans (onder begeleiding van een ouder) te horen kregen waarover Cypress Hill allemaal rapte vroegen sommige kids wel even waar het liedje over ging. Tja… eigenlijk gewoon hetzelfde als Drank & Drugs. DJ Lord verzorgde live de scratches en aan het befaamde duo de taak om de bekende songs te laten horen. De dikke lompe beats schalden door de speakers en qua visuals kwamen de grote groene wietbladen regelmatig voorbij. Pinkpop was getuige van een echte oldschool rapclinic, waarbij de hit Insane In The Brain voor een hoogtepunt zorgde alsmede het afsluitende House Of Pain-nummer Jump Around.
Terwijl we even een adempauze konden nemen hoorden we op de achtergrond hoe Tom Odell aan zijn show begon. Pinkpop hield hun bezoekers de afgelopen weken in spanning. Wie zou toch die ene act zijn die ze nog zouden aankondigen. Na eerder het vakje in te kleuren met de titel “Stay Tuned” dook vervolgens de naam “Hello Tempest Road” op, wat een aantal slimmeriken wisten te vertalen naar de naam Thomas Peter Odell, het bleek dus een anagram en onder luid gejuich liet de zanger weer zijn hits horen aan Pinkpop.
Wie echter wel behoefte had aan wat schaduw, maar ook meteen compleet los wou gaan was van harte welkom in de Tent Stage waar Soft Play zou komen spelen. Voor bezoekers die zich niet in het programma hadden verdiept en hadden gedacht dat het mooie rustige muziek zou betreffen kwamen absoluut bedrogen uit. Soft Play had zich afgelopen jaar op Lowlands al bewezen en vandaag deed men alles dunnetjes over. De grote tent was het ideale speelveld voor het duo uit Kent, wat eerder nog ooit op Pinkpop stond onder de naam Slaves. Soft Play was naar Pinkpop gekomen om te rellen, te schoppen, te tieren, om te laten zien dat je met z’n tweeën met gemak net zo veel herrie kan maken als met drie of vier man sterk. Aan energie geen gebrek en niet voor niets bleef ook in de tent het publiek maar gaan en gaan. Soms ging het er iets te hard aan toe en zo drummer en zanger Isaac Holman twee dames elkaar te liijf gingen en zorgde ervoor dat dat meteen ophield om vervolgens een unieke circlepit te gaan bouwen in de Tent Stage. Ditmaal was de circlepit enkel en alleen voor het vrouwelijke publiek, mannen waren echt uit den boze en al snel gingen de dames als een razende tekeer. Soft Play bleef het publiek dan ook maar voeden en hun strakke songs werden perfect uitgevoerd. Dus nee… Soft Play was niet voor de tere zieltjes…
Even werd ons tijd gegund om een wandeling te maken over het terrein en zo zagen we dat er op Pinkpop al iets meer is ondernomen om aan extra entertainment te doen. Zo was er kennelijk een grappig element bij een Desperados-bar, was het prima meezingen bij de Silent Disco in de zogenaamde Stille Jan, maar ook andere sponsoren hadden wat nieuwe elementen toegevoegd op Pinkpop. Wie dan ook even de optredens beu was, even een gaatje in het blokkenschema had of zelfs even wou shoppen kon met een rondje over het terrein ten voeten uit. Ook door de vernieuwde terreinindeling stond de festivalmarkt op een nieuwe centralere plek. Pinkpop blijft dan ook sleutelen aan hun formule.
Aan sommige acts zou eigenlijk niet heel veel gesleuteld hoeven worden, ware het niet dat ze simpelweg te laat waren. Door transportproblemen startte de show van Faithless ongeveer drie kwartier later dan gepland en net zoals op Paaspop kon dit nieuwe Faithless niet meer imponeren. Het grote gemis van de prominente frontman Maxi Jazz is niet goed te maken met het tonen van beelden en het gebruik van vocalen vanaf een bandje. Als dan ook de band niet eens hun hele set mag afmaken is eigenlijk de afgang compleet.
Door de vertraging op hoofdpodium (South Stage) liep ook het programma van het podium er tegenover flinke vertraging op, want de laatste act op ons menu voor vandaag was The Last Dinner Party. Er was een behoorlijke hype rondom deze band, dus wij wilden wel eens zien waarom deze groep zo enorm populair was. The Last Dinner Party liet al snel zien wat de zogenaamde buzz was. Welkom bij een van de meest theatrale acts van deze editie. We trapten vandaag al af met kerels in gewaden en nu waren de dames aan de beurt. Naast dat deze dames weldegelijk goed konden zingen en dansen waren ze ook nog eens muzikaal goed onderlegd. Toch bleef het raadselachtig waarom deze groep als afsluiter mocht fungeren op dit grote podium. Het is niet zo dat The Last Dinner Party een bak aan hits had gescoord en iedereen zomaar een nummer kon meezingen, maar het was wel intrigerend om naar te kijken. Ook had Pinkpop een dergelijke act wel nodig die ergens ook wel deed denken aan Florence + The Machine. Zelfs invalster Maddie Asham wist haar rol goed te vervullen. Gelukkig klonken er nog wel wat gitaren, deed het soms misschien zelfs wel een Queen denken en hoorden we wat glamrock-invloeden, maar ergens hebben we ons ook wel staan verbazen en dat is misschien ook wat Pinkpop wel uniek maakt, het boeken van een bijzondere act.
Foto’s door Dave van Hout – Rockportaal.nl
Foto’s Last DInner Party met dank aan Fotono Photography
Foto’s Soft Play met dank aan Corinne Jansen-Vulders
