We zagen de headliner van vanavond al eerder in dezelfde zaal van de Helmondse Cacaofabriek. Toen stelde de band niet teleur, en we gaan er vanuit vanavond weer niet. Sowieso lijkt deze zaal een neusje te hebben voor het programmeren van prima death metal bands.
Als het Franse Skaphos de avond aftrapt is het nog vrij leeg in de zaal helaas. Het is dan ook niet de bekendste naam, maar ze hebben er al best wat toffe voorprogramma’s opzitten voor o.a. I Am Morbid. Hun vocalist heeft een erg diepe grunt en de kleine black metal invloeden houden het geluid boeiend. Vooral de drummer maakt indruk.
De volgende band, Warside, komt ook uit Frankrijk. En daar eindigen de overeenkomsten niet. Qua geluid zijn er ook genoeg overeenkomsten. Echter, naast de black metal invloeden is er ook een kleine portie grindcore in te horen. Bij tijd en wijle doet het een beetje denken aan Dying Fetus.
Bij Vomitory is de zaal dan toch lekker gevuld. De natte grunt van Erik Rundqvist, die tevens bas speelt, klinkt lekker smerig. Het vingervlugge gitaarwerk laat zien dat death metal niet zo simpel en plat is als veel mensen denken. De nummers van het nieuwe album, All Heads Are Gonna Roll zoals Raped, Strangled, Sodomized, Dead klinken net wat meer gelaagder dan het oudere werk. Ze vormen een mooie afwisseling op het oudere beukwerk. Nu moet wel gezegd worden dat die het publiek het beste lijkt te smaken en ze zelfverzekerder worden gebracht door de band.
De Vomitory stickers worden van de drums afgehaald en de Vader stickers worden onthuld. En dan is het even later showtime voor de mannen uit Polen die al veertig jaar meegaan en met deze tour hun jubileum vieren. Dat is ook te merken aan de set. Als een soort geschiedenisleraar neemt frontman Piotr Paweł Wiwczarek ons mee op hun reis door hun carrière en discografie. Dus van de demo tapes tot de bekendere albums. Hoewel die redelijk lange praatjes tussen de nummers er de vaart soms wat uithalen voegen ze wel iets toe aan het gevoel dat dit een bijzondere avond is.
De thrashy elementen van hun death metal garanderen dat er wat meer beweging in de zaal zit. Tot mijn lichte verbazing blijven de mosh pits uit, maar er wordt des te meer geheadbangd. De ervaring spat van de podiumpresentatie af, vooral op die momenten dat de mannen elkaar flankeren en zo hun riffs naast elkaar de zaal in schieten. Het is weer volledig duidelijk hoe deze mannen al zo lang succesvol kunnen zijn. En verdomd, ze zitten nog steeds vol energie.
Foto’s: Dave van Hout
