The Graey stond eerder bekend als The Grey maar moest onlangs de naam wijzigen omdat er al een andere band met die naam was.
Vocalist Marcel Tjepkema zingt ook in death metal bands en dat is te horen. Er zit een lekkere rauwe rand aan zijn stem en soms laat hij een behoorlijke growl klinken. De riffs variëren van groovy tot staccato met soms een virtuoze solo. De drum klinken steady, soms wat lijzig maar zeker krachtig. Vaak worden onder de noemer ‘stoner’ zowel stoner rock als stoner metal platen ondergebracht. Dit is echter absoluut een stoner METAL plaat. Het klinkt gewoon wat opgefokter en harder dan standaard stoner werk.
Er valt genoeg te headbangen op openingstrack Disgrace. Iets in de riffs doet me denken aan System of a Down, geloof het of niet. Don’t Annoy Me klinkt heel rock ‘n’ roll. Zo’n nummer voor een roadhouse knokpartij. En dan hoor ik ineens een riff waarvan ik denk, is dat niet Row, Row, Row Your Boat, en ja hoor, dat is ie. Sterker nog, het nummer wordt ook afgesloten met een stukje uit dat klassieke kinderliedje. Op het melancholisch klinkende My Little Red laat Marcel een ander, wat soulvoller aspect van zijn stem horen. Dying Witness klinkt wat venijniger. Had prima op Metallica’s Load kunnen staan. Dragged Through The Mud heeft een mooi rustig introotje en veel groove. Op Prison weet Marcel door tekst en stemgeluid prima de wanhoop van een gevangene over te brengen. Ik hoor daar wel wat Crowbar-invloeden in terug ook.
Wil je iets meer power in je stoner? Geef deze plaat dan eens een kans.