De credits hebben ze er nooit echt voor gekregen, maar dit is toch ook wel een zwaar ondergewaardeerde subtopper van de tachtigerjaren metal; The Rods. Ook met dit nieuwste album is het weliswaar een trip terug in de tijd, maar het is wel een heel mooie trip, en je krijgt direct wel weer een eighties-metal boost van jewelste. De muziek staat nog steeds als een huis.
De elpees The Rods, Wild Dogs, In The Raw, en Let Them Eat Metal zijn eigenlijk helemaal grijs gedraaid bij mij thuis. De eerste versie van het debuut Rock Hard genaamd, ben ik nog steeds naar op zoek en de latere albums staan, omdat ik momenteel erg weinig CD’s draai, een beetje te verstoffen in de CD kast. Jammer, want de mannen maken nog steeds klasse muziek! Huiswerk voor ondergetekende; ook deze verdienen hun regelmatige rondjes.
Dit nieuwste werkstuk is ook nog steeds trouw aan de receptuur van de tachtigerjaren metal; niets opzienbarend vernieuwends, maar gewoon degelijk en zeer goed consumeerbaar. De titels als Metal Highways, Hell Or High Water, of Play It Loud, zeggen eigenlijk al genoeg; niet te moeilijk doen, maar gewoon lekker beuken! Sommige riffs klinken alsof je ze al veel vaker gehoord hebt, maar regelrecht jatwerk heb ik niet kunnen ontdekken en eerlijk is eerlijk; deze mannen doen gewoon dat waar ze al vele jaren (nog steeds) goed in zijn. Een speciale vermelding voor de lekkere fills van de drums die ook erg fijn in de mix liggen, en de nog steeds zeer genietbare gitaarpartijen en vocalen van boegbeeld Feinstein, die ondanks dat de jaren ook bij hem moeten gaan tellen, nog steeds heel herkenbaar en aansprekend zijn. Het is ontluisterend en ontwapenend om in een recente liveregistratie op YouTube te zien hoe deze band live in een kroegje staat te spelen, waar het publiek gelijkvloers, op een paar centimeter van David Feinstein zijn neus staat en bijna struikelt over het gitaarsnoer. Fijne band met een fijne nieuwe plaat, die best wel een stukje waardering verdiend!